Na een lange reis naderde Itaril eindelijk Rivendell. Een oude vriend van haar in Lothlorien wist haar te vertellen dat hij had gehoord dat haar broer zich in Rivendell bevond dus was Itaril gelijk aan haar reis begonnen naar dit deel van Middle earth. Nog nooit was ze zo ver weg van huis geweest, en ze vroeg zich dan ook af wat haar broer hier deed, waarom hij naar Rivendell was gekomen. Haar vriend wist haar ook te vertellen dat ze moest opschieten omdat hij zijn reis zou voortzetten naar de Lindon waar hij de boot in Gray Havens zou nemen naar de undying lands, Valinor. Zelf had Itaril niet eens de neiging om naar de undying lands te reizen. Middle earth was nog lang niet van alle gevaren voorzien, ook al was er weer vrede. Itaril zou in Middle earth blijven om haar te beschermen, wat eigenlijk niet de echte reden was om te blijven. Haar geliefde was hier gestorven, tijdens de oorlog om de ring. Hij was een mens uit Rohan, dus zou ze er alles voor doen om ‘zijn’ koninkrijk te helpen nu hij dat zelf niet meer kon. Wanneer ze hoorde dat Rohan in problemen zou zitten zou ze hun te hulp schieten, voor hem, haar geliefde. Plots stopte Aranel en brieste ze een keer. Rivendell, ze waren er aangekomen. Zachtjes aaide Itaril haar paard over haar hals heen waarnaar ze haar over de brug heen leidde. Haar hoeven klonken over het stenen pad in het ritme van haar pas. ”Mae carnen, mellon nín.” Sprak ze zachtjes tegen haar paard en gaf haar een zacht klopje op haar hals. Aranel brieste vriendelijk. Itaril glimlachte en leidde haar paard verder door Rivendell heen. Enkele elven huisden zich nog in Rivendell al leek het erg verlaten. Ze wist dat Lord Elrond Middle earth al had verlaten en dat Rivendell niet meer door hem geregeerd werd, maar ze wist niet dat het zo stil was geworden als het nu was. Een meisje met zwart haar trok haar aandacht. Ze dreef Aranel naar het meisje toe. ”Daro Aranel,” Sprak ze zachtjes wanneer ze vlak voor het meisje stond en Aranel hield halt. Ze sprong van haar paard af en ging naast haar staan waarbij ze haar hand op haar hals legde. ”Suilad,” Begroette ze de elf vriendelijk. ”have you seen my brother? Itrandil is his name.” Vroeg ze vriendelijk aan haar..

De elf schudde haar hoofd en Itaril liet heel even haar ogen zakken naar de grond. Ze hoopte dat ze ook nog op tijd zou zijn om haar broer nog een laatste keer te kunnen zien voordat hij naar de undying lands zou reizen. "Ik heb al een tijdje niemand meer gezien." Zei ze waarbij Itaril steeds meer de hoop verloor om haar broer hier nog tegen te komen. Rivendell leek ook erg verlaten, op deze ene elf na dan. Ze voelde hoe Aranel met haar neus tegen haar elle boog aan duwde en gaf de witte merrie een aai over haar neus. "Je bent niet van hier." Merkte de elf op net wanneer itaril haar nog een vraag wilde stellen. Itaril glimlachte kort en knikte. ”I’m a woodelf from Mirkwood,” Zei ze tegen haar. Dat zou de elf genoeg informatie geven over waar ze vandaan kwam. Ze legde nu haar hand op de hals van Aranel en zuchtte diep. Ze bleef nu alleen bij een oude vriend in Lothlorien, omdat ze in de elvenstad in het noorden van Mirkwood het niet niet meet uithield vanwege alle herinneringen. Vooral de herinneringen aan degenen die ze had verloren in de oorlog om de ring. ”Did, or do you live here in Rivendell?” Vroeg ze nu aan de elf waarbij ze even vergat waarom ze hier ook alweer was. Maar wanneer de gedachte weer naarboven kwam vergat ze de vraag alweer die ze stelde. ”Are you sure you haven’t seen my brother? Or heard of his name?” Vroeg ze de elf nu..

"Ik heb hier gewoond..." Zei ze elf tegen haar en het leek dat ze iets achterhield. Itaril besloot daar maar niet naar te vragen want iedereen had hun eigen verleden, ook al was ze er wel benieuwd naar. "...nu woon ik bij de grijze havens." Zei ze erachteraan waarnaar ze even glimlachte. Itaril knikte glimlachend terug. Met haar gedachten was ze al snel ook weer bij haar broer die hier ergens zou moeten zijn, of hij was al naar de undying lands gevaren. "Ik ben hier nog maar een dag en ik heb niemand gezien, het spijt me dat ik je niet verder kan helpen." Zei de elf nadat zij had gevraagd of ze echt niemand had gezien of had gehoord over iemand met die naam. Itaril zuchtte diep. Ergens had ze ook al wel gedacht dat haar broer al we zou gaan, hij wilde al heel lang weg uit middle-earth. Ze klopte haar paard een paar keer op haar hals en pakte de teugels daarnaar vast. Ze sprong weer op de witte merrie Aranel die gelijk erna en paar stappen naar achteren zette. Ze nam de teugels weer goed in handen en keek de elf weer aan. ”Well, I think by brother is already gone then.” Sprak ze terwijl de witte merrie onrustig wat stappen voor en terug deed. Aranel was nogal snel onrustig in alle situaties, maar ze was een super lief paard. Haar hoeven maakte harde klak geluiden op de stenen paden van Rivendell. Ze besloot in eerste instantie om weer weg te gaan en naar Lothlorien terug te gaan maar nu kon je aan haar gezicht aflezen dat ze twijfelde over het weg gaan. Een vraag kwam ineens bij haar op die ze de elf wilde vragen. ”Why haven’t you left middle-earth yet? If you live Lindon it must be easy to take the ship to Valinor?” Vroeg ze nu terwijl ze de elf vragend aankeek. Als ze toch bij de gray heavens woonde, waarom was ze dan nog niet vertrokken? Bijna alle elven vertrokken naar Valinor en lieten middle-earth aan haar lot over. Zelf wilde ze dus niet vertrekken, zij wilde blijven en middle-earth helpen. Misschien wilde deze elf ook wel blijven? Dan was ze dus niet de enige elf in Middle-earth die zou blijven. Maar misschien kwam ze ook wel afscheid nemen van de stad waarin ze had gewoond, dat wist ze natuurlijk niet..

"Ik hoor niet thuis in Valinor, Middle-Earth is mijn plaats en ik ben al eeuwen opzoek naar waar ik vandaan kom." Sprak de elf en Itaril keek haar nu met een glimlach aan. Zelf voelde ze ook niet dat ze thuishoorde in Valinor, ze wilde in Middle-Earth blijven, het was altijd haar thuis geweest en dat zal zo blijven. Het verdriet om haar geliefde droeg hier ook aan mee, hij was een mens geweest uit Rohan. De andere elf sprak ook over dat ze al eeuwen zocht naar waar ze vandaan kwam. "Ik heb nooit mijn echte ouders gekend en ik weet niet waarom ze me weg gedaan hebben, maar ik ben hier in de hoop antwoorden te vinden op al mijn vragen." Zei de elf nu en leunde wat op haar licht bruine staf. Even keek Itaril verbaast naar de staf waarnaar ze ook gelijk weer haar aandacht bij de elf hield. ”I’m staying in Middle-Earth too..” Zei waarnaar ze het afbrak. Ze keek heel even naar de grond waarnaar ze de elf met een klein glimlachje aankeek om te verbergen dat ze zich enigszins verdrietig voelde bij de reden waarom. Haar geliefde, hij was de grote reden waarom ze bleef. ”I would like to help you find you’re parents if you want to? Otherwise I went to Rivendell for nothing, and that will be unfortunate.” Zei ze nu tegen de andere elf. Ze gaf Aranel een schouderklopje en glimlachte vriendelijk naar de elf..