Langzaam opende Déorwyn haar ogen en keek ze op tegen het plafon van haar kamer. Ze ging rechtop zitten en legde haar benen naast haar bed neer. Ze zuchtte diep en sloeg haar ogen neer. Kort bleef ze nog even zo zitten waarnaar ze opstond en in haar lange witte jurk naar het raam toe wandelde. Edoras was gespaard gebleven in de oorlog maar vele mannen waren niet thuis gekomen, zoals haar vader. De strijd om Helms deep had hem zijn leven gekost, net zoals de meeste andere mannen die uit Edoras kwamen. Het was vreselijk geweest. Ergens voelde ze zich ook slecht over het feit dat zij zelf niet mee mocht vechten in Helms deep, dan had ze aan haar vaders zijde kunnen staan, en misschien had ze hem zelfs wel kunnen redden. Déorwyn goed getraind, door haar vader en zelfs Éomer had haar een paar lessen gegeven, hij wist ook wel dat Déorwyn erg goed was met een zwaard. Koning Theoden wist alleen niets, en verplichtte haar de grotten in de gaan met de andere vrouwen en kinderen. Ze pakte de borstel van het venster af en begon haar blonde/witte haren zachtjes te borstelen terwijl ze uit het raam bleef kijken. Ze voelde zich schuldig over de dood van haar vader, ze had erbij moeten zijn en moeten proberen hem te redden. Een enkele traan liep over haar wang heen. Deze veegde ze snel weg waarnaar ze haar kamer uit liep en de trap af wandelde. ”Goodmorning Déorwyn,” Zei haar moeder vriendelijk tegen haar die in de keuken stond. ”Goodmorning mom,” Zei ze terug terwijl ze de keuken in wandelde. Haar moeder glimlachte naar haar maar ze kon zien dat het slecht ging met haar. ”Are you allright mom?” Vroeg ze bezorgd aan haar moeder terwijl ze haar onderzoekend aankeek. Haar moeder lachte kort. ”I’m okey, just had a rough night honey.” Zei ze waarnaar ze kort en zachtjes hoestte. ”I’m going to see the doctor, don’t worry.” Zei ze er nog achteraan. Déorwyn knikte zachtjes ze haar hand op haar moeders schouder legde. ”That’s maybe a good idea,” Zei ze terug. Ze draaide zich nu om en wandelde de deur uit om naar de stallen te gaan. Het was rustig in deze vroege morgen in Edoras, er waren nauwelijks mensen buiten op straat. Aangekomen bij de grote stallen waren daar al wel wat meer mensen actief. Ze liep regelrecht door naar de stal waar haar vaders paard stond. Árian, de zwarte hengst die haar vader door vele gevechten had bijgestaan. Déorwyn had haar neef gesmeekt het paard van haar vader niet af te staan aan een andere berijder, maar om hem aan haar toe te vertrouwen en ze zou zichzelf bewijzen als een Rider of Rohan. Wanneer ze haar ogen liet vallen op de zwarte hengst glimlachte ze. Ze maakte zijn stal open en kwam deze binnen. Ze legde zachtjes haar hand op de neus van het grote paard. Vele littekens bedekte de grote zwarte hengst van vele gevechten, maar nog steeds was het een mooi dier op te zijn. Hij had een behoorlijk gespierd lichaam met sterke benen. Zijn vacht was mooi school met een prachtige glans. Hij was al best oud maar nog steeds een erg goed paard, hij behoorde zeker tot de top tien beste paarden. Ze liet haar hand langzaam naar zijn hals glijden en wandelde mee tot ze naast hem stond. Árian had al veel vertrouwen in Déorwyn, ze ging vroeger vaak met haar vader mee als hij weer naar zijn paard ging, ze had zelfs al meerdere keren op hem gereden. Ze pakte de borstel en begon het paard zachtjes te borstelen over zijn mooie zwarte vacht. Wanneer ze het paard helemaal verzorgd had liep ze zijn stal weer uit, de deur liet ze gewoon open staan, dat deed haar vader ook gewoon altijd, het paard bleef er altijd in staat wanneer hij niet werd meegenomen. Ze wandelde naar de plaats waar alle zadels hingen, en ook die van haar vader. Ze pakte het zadel en alle andere spullen van haar vader en liet hiermee terug naar Árian. Ze zadelde hiermee het paard helemaal op terwijl die rustig bleef staan. Ze zou haar belofte aan Éomer waarmaken en laten zien dat zij goed genoeg was om bij de Riders of Rohan te horen. Eerst zou ze nog even een rit maken met Árian aangezien dat ook alweer zo lang geleden was. Ze sprong nu op de rug van het paard en pakte de teugels vast. ”Let’s take a ride Árian,” Zei ze met een glimlach tegen het paard terwijl ze hem een kopje op zijn hals gaf. Het paard brieste even waarbij hij zijn hals sierlijk boog. Déorwyn kneep met haar benen om het paard in beweging te krijgen en het was zo heerlijk hoe snel deze hengst daarop reageerde. Hij verliet dravend zijn stal en reed behendig door de gangen heen naar de uitgang. Een man schrok van het grote paard die ineens door de gangen draafde en sprong aan de kant. Déorwyn lachte kort en de man leek er ook om te kunnen lachen. Wanneer ze de stallen uit was spoorde ze het paard aan naar galop en galoppeerde zo de berg af en Edoras uit. Na een uurtje te hebben rond gereden met Árian kwam ze ook alweer aan in Edoras. De rit was zeker goed geweest om hun band wat te versterken. Nu mocht dat ook wel, als hij haar paard zou worden en ze met hem in gevechten zou gaan vechten. Árian was wat dat betreft wel een heel makkelijk paard, hij kende haar natuurlijk ook al langer wat het ook weer makkelijker maakte voor het paard. In stap liet ze het paard weer door Edoras de berg op stappen naar de stallen toe. Terwijl ze de berg opliep keek ze om zich heen naar de andere mensen. Zoveel vrouwen waren hun man kwijtgeraakt, zoveel kinderen die geen vader meer hadden. Het verdriet was nog steeds in hun ogen te lezen. Langzaam liet zij zelf ook haar ogen vallen en voelde ze zich ook weer heel even erg verdrietig..

Witte jurk:

Opeens botste er een meisje tegen haar op. Déorwyn keek wat verschrikt op waarnaar ze zich al snel weer oppakte. Ze fronste en keek even kort naar het zwaard van vrouw voor haar. "Sorry, ik zag je niet." Sprak de vrouw voor haar die nog een beetje woedend leek, maar zo leek ze al wanneer ze tegen haar op botste. ”That’s okey, I’m fine.” Zei ze vriendelijk terug terwijl ze nog een beetje in een trans zat. Ze deed een stap achteruit en glimlachte kort naar de vrouw, al was dit geen erg overtuigende glimlach. "Heb ik je bezeerd?" Vroeg de vrouw nu en Déorwyn schudde kort haar hoofd. ”Nee, en anders kan ik wel tegen een stootje.” Zei ze met een glimlachje die nu al wat meer overtuigend was. Ze zou misschien een Rider of Rohan worden, dus dan mocht ze ook wel tegen een stootje kunnen. Ze aaide kort de grote zwarte hengst Árian naast haar waarnaar ze de vrouw even verbaast aankeek. ”I never saw you before. You’re not from here, are you?” Vroeg ze haar nieuwsgierig.

"Ik kom van Osgiliath, een paar dagen voor de orcs daar zijn binnengevallen, ben ik met mijn broer en zus naar hier gekomen. Mijn vader is gebleven om te vechten in Osgiliath. Sindsdien leef ik dus hier met mijn zusje." Sprak de blonde vrouw. Gondor, zij kwam dus uit Gondor. Vandaar dat Déorwyn haar ook nog niet kende. Ze was wel een keer zelf in Gondor geweest, in Minas Tirith met haar vader. Hij had haar meegenomen daarheen omdat hij haar graag een keer The White City wilde laten zien. Zelf was ze toen nog 14 en was de oorlog grote oorlog nog niet echt begonnen. Wel waren er al veel geruchten en waren er al veel orks die door de landen trokken, maar daar hadden zij geen last van gehad. Zij waren van koninklijk bloed en dus werden ze onderweg naar Minas Tirith goed bewaakt. Ze kon zich de witte stad nog goed herinneren, maar die herinnering deed haar nu nog enkel pijn. Het deed haar denken aan haar vader, die was overleden. "Mijn naam is Maelynn Valentine" Zei de vrouw nu die dus Maelynn heette en stak haar hand uit. Déorwyn nam haar hand vast en schudde deze. ”My name is Déorwyn Deorhild,” Zei ze vriendelijk waarnaar ze de hand van Maelynn los liet. ”I’m born here in Edoras. I live here with my mother and my sisters. My dad died in the war.” Zei ze waarnaar ze kort haar blik liet vallen. Ze keek daarnaar naar de grote zwarte hengst naast haar met een glimlachje. ”Árian was his horse,” Sprak ze met trots. ”But now, I will take good care of him.. And I will ride with him with The Riders of Rohan,” Zei ze waarnaar ze haar blik weer naar de vrouw liet gaan. Ze was dan nog wel geen Rider of Rohan maar ze was er zeker van dat ze er een zal worden. Ze was goed met een zwaard en ze was zeker een goed rijder. Koning Éomer zou haar ook nog verder trainen, maar eerst moest ze zichzelf nog wel bewijzen.

"Mijn moeder stierf toen ik vier was, mijn vader is gestorven terwijl hij Osgiliath aan het verdedigen was en mijn broer is samen met de Rohirrim naar Gondor getrokken, waar hij het leven gelaten heeft." Sprak Maelynn en zelf slikte ze even. Iedereen had wel iemand verloren in de oorlog om de ring, vooral in Gondor en Rohan was het verlies groot, maar ook de elven verloren veel. Het was altijd naar om van anderen te horen wie zij hadden verloren in de strijd. In het geval van deze vrouw was het haar moeder, haar vader en haar broer, dan moest al helemaal naar zijn. Zelf had ze alleen haar vader verloren, ze was dan wel heel hecht met haar vader maar haar moeder en haar zusjes had ze nog. ”I’m sorry,” Zei ze, iets wat mensen vaak zeiden wanneer ze hoorde dat er iemand bij de ander was overleden. Zelf wist ze niet waarom maar het was beleefd dus zei ze het zelf ook altijd. "Wees blij dat je Arian nog hebt als aandenken aan hun en met Arian kom je vast wel bij de Rohirrim terecht." Sprak Maelynn en Déorwyn knikte. Opnieuw aaide ze de hengst over zijn vacht heen en glimlachte ze. Ja, met Árian zou ze zeker wel bij de Riders of Rohan komen, maar ook omdat ze goede relaties had met de Koning, hij was tenslotte haar neef. Ze knikte even. ”Yes, he’s a brave horse.” Zei ze glimlachend. "Ikzelf ben bij de Rohirrim, sinds ik hier woon ben ik in opleiding gegaan, vrouwe Eowyn traint me soms." Zei Maelynn die dus blijkbaar bij de Rohirrim hoorde, waar ze zelf ook nog bij ging horen. Bij het horen van de naam van haar nicht trok ze haar gezicht opnieuw tot een glimlach. ”Éowyn, my niece. I need to prove King Éomer that I can fight well and he will let me become a Rider of Rohan. He will train me, and I’m sure Éowyn will help me too.” Sprak ze.