The Beautiful Girl ... And the Bodyguard

Admin Aantal berichten : 623 Registratiedatum : 05-08-13 Leeftijd : 30

Het was ontzettend druk vandaag. Zweetdruppels gleden zachtjes over Yerns gezicht terwijl hij de wachtzaal binnenstapte. Nog steeds overvol. Het was een akelig feit, veel mensen hadden buik- en darmklachten vandaag, en als verantwoordelijke voor die klachten had hij het dan ook het drukste van allemaal. Eerlijk was eerlijk: zijn collega's hielpen waar ze konden en deden ook veel patiënten. Yern keek op de rol met patienten en zag dat een jonge, kleine meid aan hem was toegewezen. Hij riep haar naam luid en de moeder van Elionore volgde hem bezorgd naar de onderzoekskamer, met haar dochter op haar schouder. Yern wist uit ervaring dat hij het kind eerst op haar gemak zou moeten stellen als hij wilde dat hij in haar buurt kon komen. Gelukkig was mister teddybear altijd bereid om nieuwe vriendjes te maken. Mr Teddybear was een vlotte prater, en al snel kreeg hij Elionore aan het lachen. Heel vriendelijk vroeg Yern of hij haar buikje mocht aanraken. Dat mocht, en heel voorzichtig voelde hij. "Buikgriep" mompelde hij zachtjes tegen de moeder. "Niets ernstig, ik geef u medicatie en u houdt haar een weekje in bed. Dan is ze weer de oude." Hij schreef haar de medicatie voor en nam afscheid van het kleine meisje. Haar viel vooral het afscheid met de teddybeer zwaar. Snel waste hij zijn handen en ging weer naar de overvolle wachtruimte. "Yern!" Het was de directeur en Yern gehoorzaamde. "Meneer de directeur?"

"Dit is elf Anduriel, een hoge elf, en zij heeft jouw hulp nodig."
Yern bekeek het meisje en maakte een knikje. De bodyguard keek hem vuil aan, maar Yern schonk geen aandacht aan hem. Anduriel was spierwit, als een lijk. "Waarmee kan ik u helpen?"

Aantal berichten : 146 Registratiedatum : 06-08-13

Zachtjes wiegend reed de wagen over de modderige weg. Er zaten 2 kleine raampjes, één aan elke kant, die een klein beetje zonlicht binnen lieten. Maar Adrahíl keek niet naar buiten. Ze bleef naar voren staren, naar de grote bodyguard, aangewezen door haar ouders. Ziedend als ze was bleef ze in zijn ogen staren, tot hij nerveus weg keek. Ze was nog steeds boos dat ze naar het ziekenhuis moest. Ze voelde zich prima, zei ze steeds maar dat hadden ze snel weggewuifd. Toen hadden ze haar in de koets gepropt met die veel te brede vent tegenover haar. Ze kende hem al langer, maar toch vond ze het niet fijn om iemand te hebben die haar vertelde wat ze wel en wat ze niet moest doen. Ze hoorde de zachte gedempte hoeven van haar paard op de grond slaan. De koetsier had hem voor de kar gespannen en daar was Adrahíl nog bozer om geworden. Waarom mag ik niet gewoon op hem naar het ziekenhuis rijden? Had ze uit geroepen. Maar diep vanbinnen wist ze dat ze dat niet had kunnen redden. Hoewel ze in 3 dikke wollen dekens als een rups was ingepakt, rilde ze. Haar huid was bleker dan het maanlicht en ze snotterde. Zelfs de frisse boslucht deed haar geen goede en ze snoof even met haar neus. Ze had die ochtend tegen de bodyguard gezegd dat hij wat dille en goudbloemen moest halen. Dille om haar neus vrij te maken en te verlichten en goudbloemen om de koorts te minderen. Maar dat had hij niet willen horen. In plaats daarvan had hij haar over zijn schouder gegooid en in de koets gestopt. Voor ze wat kon zeggen werden de dekens om haar heen geslagen en spoorde de koetsier haar paard aan op weg naar het ziekenhuis. Wetend dat er weinig was om nog te doen, zat ze daar maar te mompelen in zichzelf.

Eindelijk stopte de koets en Adrahíl stond op het punt om uit de koets te stuiven. Maar de brede man hield haar tegen en stapte als eerste uit. Daarna draaide hij zich om en bood haar zijn hand aan. Die negeerde ze en stapte op eigen krachten uit de koets. Gelijk zakte ze door haar zwakke benen en erg onvrouwelijk vloekte ze. Ondanks dat ze tegen stribbelde pakte de man haar op. Snel sloeg ze haar kap over haar hoofd, opdat niemand haar gezicht zou zien. Ze wilde niet dat iedereen zag dat Adrahíl Tinúviel als een kind werd gedragen. De deuren van het overvolle ziekenhuis gingen open en gelijk liep de bodyguard op een man af die de directeur bleek te zijn. Adrahíl spartelde totdat ze uit de greep van de bodyguard was en ging zelf staan. Ze moest tot haar schaamte nog wel steeds hem aan zijn arm vast houden. De directeur riep een naam en niet lang daarna kwam een elf op hun afgelopen. "Meneer de directeur?" vroeg hij vragend.

"Dit is elf Adrahíl, een hoge elf, en zij heeft jouw hulp nodig." Terwijl de directeur dat zei had ze haar kap af gedaan. Haar lange haar viel tot voorbij haar achterwerk en ze streek het naar één kant.

"Waarmee kan ik u helpen?" vroeg hij en ze deed haar mond open wat te zeggen. Maar ze kreeg de kans niet eens. De bodyguard deed een kleine stap naar voren. "Ze heeft koorts, en rare rode plekken op haar armen." Ze wierp hem een vuile blik toe. "Ik kan zelf wel praten." siste ze hem toe en haar wangen kleurden roze van frustratie. Maar zo snel als sneeuw in de zon verdween de kleur en ze werd weer bleek. Ze wendde zich toen naar de elf die Yern heette. "Kun je er wat tegen doen?" zei ze terwijl haar ogen zich in die van hem boorden.

Admin Aantal berichten : 623 Registratiedatum : 05-08-13 Leeftijd : 30

Hij werd nijdig toen ze hem zo vernietigend aankeek. Het was vast weer zo'n elfje dat dacht dat ze meer was dat een ander omdat ze van hoge afkomst was. Als ze zo graag speciaal wilde zijn had ze toch gewoon naar Valinor kunnen trekken? Waarom moesten zulke elfen nog in Midden-Aarde blijven als ze zich zo verwaand gedraagden. "Ik kan er vast wel iets aan doen, maar zoals u ziet is het behoorlijk druk in het ziekenhuis. We hebben veel patienten vandaag, en als het niet levensbedreigend is, vrees ik dat u gewoon geduld moet hebben. Deze mensen zijn hier al langer dan u en zijn ook ziek. Hen help ik eerst, en dan kom ik met plezier bij u."

De bodyguard wierp hen wat vuile blikken toe, maar Yern keek alleen maar scherp naar Anduril. Hij had geen angst voor haar scherpe blik. De zijne kon even scherp zijn als dat nodig mocht blijven. De directeur van het ziekenhuis was stil en stond duidelijk in tweestrijd. Hij wou een goede indruk maken met de hoge elf, en tegelijk geen ruzie zoeken met Yern. Hij wist maar al te goed hoe dat eindigen zou. Tegen Yern kon je niet winnen. Yern gebaarde naar de wachtzaal. "Zou jij en je pitbull daar willen plaatsnemen, dan kom ik zo snel als ik kan." Hij knikte haar nu vriendelijk toe maar had er geen vertrouwen in dat ze wachten zou...

Aantal berichten : 146 Registratiedatum : 06-08-13

"Kun je er wat tegen doen?" vroeg ze terwijl ze hem aankeek. Ze voelde dat hij zich irriteerde en daardoor keek ze ijzig naar hem.

"Ik kan er vast wel iets aan doen, maar zoals u ziet is het behoorlijk druk in het ziekenhuis. We hebben veel patienten vandaag, en als het niet levensbedreigend is, vrees ik dat u gewoon geduld moet hebben. Deze mensen zijn hier al langer dan u en zijn ook ziek. Hen help ik eerst, en dan kom ik met plezier bij u." Natuurlijk wist ze al dat het druk was, in elke hoek zaten wel mensen te kuchen en hoesten. Adrahíl hoorde een sarcastische ondertoon in het woord plezier, maar dacht dat ze zich dat verbeelde. Het was duidelijk dat hij haar niet mocht, en met een onzichtbare frons probeerde ze uit te komen waarom niet. Op zich begreep ze het wel waarom hij boos tegen haar deed en haar niet mocht. Ze zou zelf ook boos worden als er iemand kwam die gelijk alle aandacht vroeg. Maar Adrahíl had er niet om gevraagd. Voor haar part lag ze nog steeds op de bodem van haar huis in het bos. Ze knikte als antwoord op zijn woorden. "Dat begrijp ik." zei ze stijfjes en hoestte zachtjes. De directeur stond er een beetje machteloos bij terwijl de twee elkaar aan keken. Toen gebaarde hij naar de wachtzaal. "Zou jij en je pitbull daar willen plaatsnemen, dan kom ik zo snel als ik kan." Ze klemde haar kaken op elkaar en slikte een opmerking in. Toen hoestte ze weer, harder dan eerder. Plots leek het erop alsof ze niet kon stoppen met hoesten en met een geluid als een zeehond klapte ze dubbel. Lindal, de bodyguard boog zich naar haar toe. "Is alles goed vrouwe?" vroeg hij maar ze wuifde hem weg. "Ja, ja" zei ze schor en keek naar haar hand. Er zaten kleine bloedspettertjes op. Snel verborg ze die achter haar rug. Ze knikte even naar Yern en draaide zich toen om en liep met grote stappen koppig naar de wachtzaal. Vanuit haar ooghoeken verspreide donkere vlekken zich naar het midden van haar oog maar trots als ze was liep ze door, tot ze eindelijk bij een kleine stoel van gevlochten touw en hout kwam. Daar plofte ze neer, net op tijd aangezien de donkere vlekken haar het zicht hadden ontnomen.

Admin Aantal berichten : 623 Registratiedatum : 05-08-13 Leeftijd : 30

Yern wenkte naar de volgende patiënt en liep door. Eigenlijk viel ze best nog wel mee. Ze had er tenminste geen bezwaar tegen dat hij haar een voorkeursbehandeling gaf, maar beseffen wat voor belangrijke rol ze in zijn leven zou gaan spelen, dat wist hij natuurlijk nog niet. Yern behandelde een heel aantal patiënten en toen, met minder tegenzin dan gedacht, was het haar beurt. Yern liep naar de wachtzaal. Anduriel had ondanks de drukte maar een uurtje moeten wachten. Ze zag echter nog bleker dan eerst. Yern liep naar haar toe. "Zo, dank u voor het wachten, nu is het uw beurt." Toen de pitbull mee wou komen maakte Yern bezwaar. "Excuseer mij, maar ik zou graag hebben dat u in hier de wachtzaal op ons blijft wachten. Mijn gesprekken met mijn patiënten zijn vertrouwelijk. Bovendien is het ziekenhuis verlaten, en loopt uw meesteres geen gevaar aangevallen te worden." Even leek hij te willen protesteren maar toen wierp Anduril hem een blik toe, koud als sneeuw, die ook Yern niet ontging. Hij lachte en zelfs Aduril leek vrolijker dan voordien. Yern ging haar voor naar de grote onderzoekskamer. Die was al vrijgemaakt toen ze een uur geleden aangekomen was. Anduril liep traag, en dus hield Yern zijn pas in. Hij vroeg niet hoe het ging, want hij besefte dat ze dat vreselijk zou vinden, en als het goed ging, dan hoefde ze ook niet naar het ziekenhuis. Hij opende de kamer en vroeg haar binnen te gaan. Zij legde zich snel neer, alsof ze moeite had met zitten. Haar ademhaling ging steeds sneller. "Zo, wat zijn de klachten?" Ze keek hem aan. Niet bijtend, zoals eerst, maar een beetje verbaasd. "Dat hebben ze je toch al verteld?" vroeg ze zacht. Yern lachte. "Als ik wil weten hoe het met hun gaat zal ik hen dat heus wel vragen, maar bij mijn weten, weet jij als enige hoe het met je gaat." Hij knipoogde lachend. "Buikpijn en rode vlekken..." Aan het korte antwoord besefte hij dat hij haar verbaasd had, ook al begreep hij niet goed waarom. "Oke, voor de rest geen klachten?" Het bleef stil dus ging Yern aan zijn bureau zitten om de medische fiche in te vullen. "Zou u zo vrij willen zijn hier achter het gordijn uw tijdelijke tenu aan te trekken, dat maakt het voor mij makkelijker om u te onderzoeken." Lange tijd was er geen antwoord en Yern draaide zich nadien om. "Scheelt er wat?" Andurils ogen stonden flauw en Yern schoof zijn stoel gauw naar haar toe. "Ik ... ga stik.." Ze wankelde en viel voorover. Net op tijd ving Yern haar op. Gelukkig bleef hij kalm. Hij wist exact wat te doen. Hij legde Adrahil op de grond en haar voeten op zijn stoel. Hij opende het venster zodat verse lucht de kamer vulde. Nadien gaf hij zachtjes tikjes tegen haar wang, maar kreeg geen beweging in haar roerloze positie. "Adrahil?" Zachtjes riep hij haar naam en ze reageerde. Met een ruk sprong ze recht en een hoop speeksel, braaksel en bloed kwam uit haar mond. Recht op Yern. Die kreeg de volle laag. Langzaam hapte Adrahil naar adem. Yern gooide zijn plunje uit en knielde naast haar neer. Hij veegde het zweet van haar voorhoofd, en legde een nat compress. "Je had wat moeten zeggen als je je onwel voelde." zei hij zachtjes. Hij nam haar onder haar oksels en legde haar op de iets comfortabelere tafel. Haar ogen dwaalden door het vertrek. "Gaat het weer?" Ze knikte en slikte en na een poos ging ze rechtop zitten. Yern liet haar doen. Ze leek hem het typetje dat wel wist wat het beste voor haar was. "Zo, dat geeft niet, je bent niet de eerste vandaag." Hij knikte haar bemoedigend toe en haar ogen werden weer wat helderder. De kleur in haar gezicht keerde terug.
"Oke, ik ga voorzichtig je riem los maken zodat ik aan je buik kan voelen, mag ik dat?" Ze knikte en Yern maakte, heel voorzichtig haar riem los. Hij taste zachtjes met zijn handen over haar buik, en plots kreeg een angst hem in zijn greep...

Aantal berichten : 146 Registratiedatum : 06-08-13

Ze hield haar ogen gesloten terwijl ze wachtte. Hoewel het redelijk koel was in de kamer stond het zweet op haar voorhoofd en sprieten lang haar plakten vast. Ze veegde het met haar mouw weg. Na wat leek een eeuwigheid hoorde ze de vlotte voetstappen van Yern aankomen. Snel opende ze haar ogen. "Zo, dank u voor het wachten, nu is het uw beurt." Adrahíl knikte vluchtig en stond op. Toen Lindal ook opstond maakte Yern bezwaar. "Excuseer mij, maar ik zou graag hebben dat u in hier de wachtzaal op ons blijft wachten. Mijn gesprekken met mijn patiënten zijn vertrouwelijk. Bovendien is het ziekenhuis verlaten, en loopt uw meesteres geen gevaar aangevallen te worden." Zoals gewoonlijk deed hij zijn mond weer open en was van plan een opmerking naar zijn gezicht te gooien maar Adrahíl wierp hem een blik toe die meer dan duizend woorden sprak. Met een kleine klap sloeg hij zijn kaken weer op elkaar en ging langzaam weer zitten met zijn armen over elkaar. Yern liet een kleine lach horen en Adrahíls mondhoeken gingen ook omhoog.

Ze had moeite met hem bijhouden, halverwege de gang hijgde ze al. Dat was als een steek in haar maag aangezien ze normaliter een uitstekende conditie had. Hij opende een deur en vroeg haar naar binnen te gaan. Ze sjokte naar binnen en haar laarzen van zacht hertenleer maakten een sloffend geluid. Ze zag een met van zachte vederen en legde zich er snel op neer. "Zo, wat zijn de klachten?" vroeg hij. "Dat hebben ze je toch al verteld?" vroeg ze zacht en aarzelend. Yern lachte. "Als ik wil weten hoe het met hun gaat zal ik hen dat heus wel vragen, maar bij mijn weten, weet jij als enige hoe het met je gaat." Hij knipoogde lachend. Adrahíl knikte langzaam, daar had hij een goed punt. "Buikpijn en rode vlekken." antwoordde ze. "Oke, voor de rest geen klachten?" En Adrahíl schudde stil haar hoofd. Yern ging aan zijn bureau van glimmend hout zitten en vulde een paar perkamenten in. Het enige wat ze hoorde was het getik van zijn pen tegen het inktpotje. "Zou u zo vrij willen zijn hier achter het gordijn uw tijdelijke tenu aan te trekken, dat maakt het voor mij makkelijker om u te onderzoeken." Ze stond aarzelend op en pakte het tenu. Het was een redelijk zachte en simpele stof. Maar toch vond ze het niet fijn haar eigen kleren uit te doen. Toch gehoorzaamde ze en trok het gordijn achter zich. Tergend langzaam trok ze haar kleren uit en trok het tenue aan. Alsof die kleine inspanning haar te veel was geworden voelde het alsof haar keel dicht slipte. "Scheelt er wat?" klonk de stem van Yern en Adrahíl keek hem aan. "Ik ... ga stik.." Ze wankelde en viel voorover. Net op tijd ving Yern haar op.

"Adrahil?" Zachtjes riep hij haar naam en ze reageerde. Met een ruk sprong ze recht en een hoop speeksel, braaksel en bloed kwam uit haar mond. Recht op Yern. Die kreeg de volle laag. Langzaam hapte Adrahil naar adem. Hij veegde het zweet van haar voorhoofd en zonder iets te zien staarde ze naar het plafond met de donkere houten balken. "Je had wat moeten zeggen als je je onwel voelde." zei hij zachtjes. Adrahíl mompelde wat onverstaandbaars en hij nam haar onder haar oksel en legde haar op een tafel. "Gaat het weer?" Ze knikte en slikte en na een poos ging ze rechtop zitten. Ze hield er niet van zwak te zijn. "Zo, dat geeft niet, je bent niet de eerste vandaag." Ze knikte alleen maar en hij knikte haar bemoedigend toe. "Oke, ik ga voorzichtig je riem los maken zodat ik aan je buik kan voelen, mag ik dat?" Ze knikte weer en voorzichtig maakte hij haar van gras gevlochten riem los. Hij taste zachtjes met zijn handen over haar buik en ze hield haar adem onbewust in. Plotseling zag ze een verandering in zijn ogen en ze fronste haar wenkbrauwen. "Wat..wat is er?" vroeg ze aarzelend. Hij keek alsof ze een besmettelijke ziekte had en ze wierp een korte blik op de rode plekken. Zou het? Zouden die vlierbessen die ze die week gegeten had bedorven zijn geweest en had ze een ziekte opgelopen? Of voelde hij haar litteken die begon op haar heup en zich naar haar buik uitbreidde. "Zeg me, wat is er?" vroeg ze streng maar haar stem verried haar angst.

Admin Aantal berichten : 623 Registratiedatum : 05-08-13 Leeftijd : 30

Hij herpakte zich, maar het kwaad was natuurlijk al geschied. "Wacht even, ik wil even zekerheid hebben voor ik een diagnose stel. Zou je jouw ogen even willen sluiten?" Zonder tegenspraak gehoorzaamde ze en Yern praatte verder. Het leek hem beter om op dit punt te zeggen wat hij deed, en ook waarom hij het deed. "Er zit nog een hele hoop bloed en andere rotzooi in je buik. We moeten er allereerst achter komen of dat zo is. Daarom ga ik een Elfse methode toepassen om de pijn voor je te verzachten. Jij moet echter ook je best doen om zo ontspannen mogelijk te zijn." Ze reageerde niet dus begon Yern heel zachtjes haar buik te masseren. Hij voelde haast hoe hij de bloedklonters even aanraakte. Langzaam verscheen er een blik van pure opluchting op Adrahils gezicht. Yern kon op deze manier slechts tijdelijk de pijn wegnemen, maar het deed haar duidelijk deugd. Yern had nooit medelijden met zijn patiënten, maar deze keer deed het goed om iemand te helpen die al tijden vol met pijn had moeten leven. Toen Yern klaar was opende Adrahil traag haar ogen, alsof ze moeizaam uit een droom ontwaakt was.

Hij zette zich neer op een stoel en keek haar aan met een treurige glimlach. "Het is niet zo'n fijn nieuws vrees ik. Als je even recht wil gaan zitten, dan leg ik het je uit." Gehoorzaam zette Adrahil zich recht op de veren. Het was duidelijk dat ze bang was voor de uitslag, maar Yern stak zijn hand uit naar de hare en pakte de topjes van haar vingers vast. Hij gleed met haar vingers over haar litteken en ze huiverde. "Kijk, je voelt het ook. Dit zijn hechtingen. Ik wist voordien niet hoe je aan dat litteken kwam, maar toen ik het aanraakte, moest ik het niet meer vragen. Het is een lelijke oorlogswond, aangebracht door een vervloekt zwaard en slecht behandeld toen het vers was. Zoals je merkt zitten er nog bepaalde hechtingen in, en omdat de wonde al oud is, waren die vergroeid in je huid. Toen ze naar boven kwamen, reageerde je lichaam met een kleine dosis antistoffen. Je lichaam kreeg dit soort hechtingen echter niet vernietigd, en maakte meer en meer en meer antistoffen. Je hele lijf zit er vol mee, en dat maakt je ziek. Dat is vrees ik nog niet het vervelendste. Er zitten ook nog stukjes metaal van het wapen in. Die maken steeds meer kleine wondjes, en die wonden zijn natuurlijk met de jaren tamelijk groot geworden door steeds kleine wondjes te maken. Je hebt er gewoon geen aandacht aan besteed omdat het slechts kleine prikken waren."
Toen keek ze hem rechtstreeks aan.
"Is het te genezen?"
Yern keek haar aan, hij zou niet liegen.
"Ja, al moeten we dan het litteken weer openhalen, om de stukken ijzer en hechtingen te verwijderen. En je zal bepaalde kleinere behandelingen nodig hebben, de eerste maanden, om je lichaam weer normaal te laten werken."
We zijn er nog op tijd bij, het had veel erger kunnen zijn, maar het vervelende is dat je zo weinig mogelijk moet bewegen nu. Hij zuchtte diep en was bang voor haar reactie. "Ik zou je graag een nachtje hier houden

Aantal berichten : 146 Registratiedatum : 06-08-13

"Wacht even, ik wil even zekerheid hebben voor ik een diagnose stel. Zou je jouw ogen even willen sluiten?" Ze knikte kort en sloot haar ogen. "Er zit nog een hele hoop bloed en andere rotzooi in je buik. We moeten er allereerst achter komen of dat zo is. Daarom ga ik een Elfse methode toepassen om de pijn voor je te verzachten. Jij moet echter ook je best doen om zo ontspannen mogelijk te zijn." Ze zei niets en hij begon haar buik te masseren. Langzaam zuchtte ze verlichtend. Dat voelde zo veel beter. Toen hij klaar was opende ze weer haar ogen en knipperde een paar keer. Hij nam plaats in een grote stoel voor haar en keek met een treurige glimlach in haar ogen. Adrahíl keek als versteend terug en slikte een paar keer. Maar haar keel was droog als gehard leer en er was weinig te slikken dus. "Het is niet zo'n fijn nieuws vrees ik. Als je even recht wil gaan zitten, dan leg ik het je uit." Ze ging zonder tegenstribbelen recht op zitten waarbij ze kort kermde van de steken in haar buik. Haar ogen gingen van Yern vluchtig naar de kamer. Hij stak plots zijn hand uit en pakte de topjes van haar vingers vast. Hij leidde haar hand naar haar litteken en een rillen ging als een slang langs haar rug. "Kijk, je voelt het ook. Dit zijn hechtingen. Ik wist voordien niet hoe je aan dat litteken kwam, maar toen ik het aanraakte, moest ik het niet meer vragen. Het is een lelijke oorlogswond, aangebracht door een vervloekt zwaard en slecht behandeld toen het vers was. Zoals je merkt zitten er nog bepaalde hechtingen in, en omdat de wonde al oud is, waren die vergroeid in je huid. Toen ze naar boven kwamen, reageerde je lichaam met een kleine dosis antistoffen. Je lichaam kreeg dit soort hechtingen echter niet vernietigd, en maakte meer en meer en meer antistoffen. Je hele lijf zit er vol mee, en dat maakt je ziek. Dat is vrees ik nog niet het vervelendste. Er zitten ook nog stukjes metaal van het wapen in. Die maken steeds meer kleine wondjes, en die wonden zijn natuurlijk met de jaren tamelijk groot geworden door steeds kleine wondjes te maken. Je hebt er gewoon geen aandacht aan besteed omdat het slechts kleine prikken waren." Ze knikte langzaam maar zeker. Ze herinnerde nog hoe ze dat litteken had gekregen. In het heetst van de strijd was niet echt tijd om zorgvuldig de wond gaan te verzorgen en om te voorkomen dat ze nog meer bloed zou verliezen had ze de wond zelf gehecht. Ze keek Yern aan. "Is het te genezen?" "Ja, al moeten we dan het litteken weer openhalen, om de stukken ijzer en hechtingen te verwijderen. En je zal bepaalde kleinere behandelingen nodig hebben, de eerste maanden, om je lichaam weer normaal te laten werken. We zijn er nog op tijd bij, het had veel erger kunnen zijn, maar het vervelende is dat je zo weinig mogelijk moet bewegen nu." Hij zuchtte diep en Adrahíl keek naar de grond. "Ik zou je graag een nachtje hier houden". Adrahíl knikte alleen maar, omdat ze wist dat haar stem haar gevoel zou verraden. Na een tijdje diep adem hebben gehaald, ging ze weer liggen op de tafel. "Wanneer beginnen we?" vroeg ze en liet een klein lachje zien.

Admin Aantal berichten : 623 Registratiedatum : 05-08-13 Leeftijd : 30

'Je bent geen mietje, dat is al goed. Ik ga iemand vragen om je naar je kamer te brengen, even drukte hij op een rode knop 'en dan kom ik zo om de laatste zaken met je te bespreken. Ik ga ondertussen je pitbull naar zijn hondenhok sturen. Ik hoop dat hij niet zal bijten...' Hij knipoogde, en ondanks de situatie kon Anduril toch lachen. Om één of andere reden was hij wel in staat om een band met haar te krijgen, alsof ze elkaar al jaren kende. Hij fronste toen de nieuwe stagair de kamer binnenkwam om te helpen. Hij hield niet echt van amateurs. "Goed, Beaureguard, ik wil dat je Anduril hier naar een beschikbare nachtkamer brengt, en alle spullen in gereedheid brengt om zowel de operatiekamer en de spullen om dat voor te bereiden in haar kamer neerzet. Ze mag eigenlijk niet bewegen, dus ik stel voor dat jij een brancard gaat halen om haar te verplaatsen. Lukt dat allemaal denk je? Hij zij het op een toon die zijn twijfel verried, en ook Anduril had dat gehoord. Beaureguard knikte alleen maar. Anduril keek hem aan en hij keek terug. "Goed, dan zie ik je zo, ik ga je hond uitlaten." Hij liep langs een verbaasde Beaureguard en ging naar de wachtzaal.

Het was alles behalve een aangenaam gesprek, maar uiteindelijk lukte het hem om de hond te overtuigen naar het hondehok te gaan en morgen terug te komen. Hij informeerde naar de kamer van Anduril en kreeg de nummer. 24C. Snel zette hij zich in beweging en klopte even later beleefd op de deur. Er volgde geen antwoord, maar achter de deur was duidelijk van alles aan de hand. Toen hij een krijs hoorde, ging hij snel binnen. "Wat is hier in hemelsnaam aan de hand?"

Hij liep naar het bed en zag Anduril, krijsend strijden tegen Beaureguard. Anduril ademde zwaar en had een middel in zijn hand. Anduril was buiten zinnen en trapte en sloeg waar ze hem raken kon. Alsof ze hem het liefste uit haar buurt wilde hebben. Yern trok Beaureguard snel uit haar baan en probeerde haar te kalmeren maar ze bleef schoppen en slaan. Dikke tranen rolden over haar wang terwijl hij haar vuisten zachtjes tegen de tafel drukten. "Anduril! Ik ben het! Kalmeer!" Anduril stopte met slaan, maar ademde des te zwaarder. Toen deed Yern iets wat hij nog nooit met een patiënt had gedaan. Hij zette haar recht en omhelsde haar stevig. "Het is goed..." Terwijl Anduril kalmeerde. "Wat is er gebeurd?" Anduril had het moeilijk om te praten. "Gevallen..." Was het enige dat eruit kwam. Yern kleurde bleek en richtte zich tot Beaureguard, die verstijfd met de injectie vol met spul in zijn hand naar de deur schuifelde. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij scherp, zonder Anduril los te laten. Beaureguard was duidelijk bang. "Er was geen brancard vrij, dus ik heb haar maar gedragen, en toen is ze ..." Yern keek hem scherp aan toen hij zweeg. "op d'r rug gevallen, maar..." Yern verloor zijn geduld, en nu besefte hij waarom Anduril geheel door het lint was gegaan. In woede liep hij vooruit, en duwde Beaureguard tegen de muur. "Weet je, beste vriend, je had gewoon kunnen wachten tot er een tafel vrij was. Dit is onacceptabel. In dit geval is onze patiente zeer gevoelig voor pijnprikkels, die worden versterkt met een duizendvoud door wat ze heeft. Maak dat je uit mijn ogen komt, voor ik je wurg. Vraag Heler Merkwood om de operatiekamer morgenvroeg klaar te zetten, en jouw supervisor zal van je onkunde horen. En nu uit mijn ogen, stuk onbenul." En met één vloeiende beweging zette hij hem aan de deur. Langzaam en beschaamd ging hij naar Anduril, die weer gekalmeerd was. "Het spijt me, ik had dit zelf moeten doen. Hij is onbekwaam en idioot." Heel voorzichtig veegde hij de laatste traan van haar gezicht af. "De pijn moet ondragelijk zijn geweest toen je viel..." Heel voorzichtig trok hij zijn hand terug. "Mag ik je rug zien..." Ze knikte alleen maar. Voorzichtig raakte Yern haar zij aan om haar te kunnen draaien. Anduril schrok bij elke aanraking. De schok was nog niet weg. "Ik wil hier weg..." Haar stem was niet meer dan een gefluister. Yern begreep haar, als elf in een ziekenhuis. "Ik haal je hier weg, erewoord. Vertrouw me..." Voorzichtig draaide hij haar op haar buik en ontblote haar rug. Die zag er vrij normaal uit. Gelukkig. "Het is niets ernstig, je bent gewoon geschrokken. Probeer wat te ontspannen. Te slapen, dat heb je volgens mij al lang niet meer kunnen doen." Rustig wreef hij over haar rug, en langzaam leek Anduril te ontspannen. Na een uurtje lag ze zachtjes met haar ogen dicht en sliep vredig. Yern stopte haar zachtjes in en nam een stoel. Daar ging hij op zitten. Hij wist niet waarom hij dat vond, maar zij was speciaal, en hij zou over haar waken... Tot de zonnestralen naar binnen vielen...

Aantal berichten : 146 Registratiedatum : 06-08-13

Yern riep een naam en al gauw kwam er iemand aan gelopen. "Goed, Beaureguard, ik wil dat je Anduril hier naar een beschikbare nachtkamer brengt, en alle spullen in gereedheid brengt om zowel de operatiekamer en de spullen om dat voor te bereiden in haar kamer neerzet. Ze mag eigenlijk niet bewegen, dus ik stel voor dat jij een brancard gaat halen om haar te verplaatsen. Lukt dat allemaal denk je? Adrahíl zocht de ogen van Yern en hij beantwoordde haar blik. "Goed, dan zie ik je zo, ik ga je hond uitlaten." ze knikte en moest desondanks de situatie even glimlachen.

De nerveuze jonge Beaureguard kwam op haar afgelopen. Hij stotterde zachtjes en vroeg rond naar een paar mensen. Na een korte tijd kwam hij weer terug. 'Er is geen brancard, dus zal ik je wel even dragen.' zei hij en Adrahíl fronste diep. Zonder haar de tijd te geven iets te zeggen pakte hij haar op en droeg haar in zijn armen. Ze zag dat hij moeite had haar te dragen, en dat terwijl als elf erg licht was. Ze wiegde zacht heen en weer in zijn armen en haar ogen gingen schichtig over de grond heen. Plots zag ze een onzorgvuldig weggewerkte boomwortel, voor de kamer waar ze de nacht zou moeten door brengen. Voor ze fatsoenlijk en wel de tijd had gehad hem te waarschuwen, bleef zijn voet haken. Hij vloog naar voren en zo lanceerde Adrahíl door de lucht. Met een schok waardoor alle lucht uit haar longen werd gedreven kwam ze op de harde houten vloer terecht. Ze slaakte een gesmoorde kreet. Hij kwam op haar afgelopen maar ze had een waas voor haar ogen. Ze trapte en sloeg alle kanten op in de hoop die idioot te raken. Uit frustratie rolden tranen uit haar ogen en ze snikte. Yern trok Beaureguard snel uit haar baan en probeerde haar te kalmeren maar ze bleef schoppen en slaan. "Adrahíl! Ik ben het! Kalmeer!" Adrahíl stopte met slaan, maar ademde des te zwaarder. Toen omhelsde Yern haar. 'Het is goed,' zei hij zachtjes. Haar ogen stopten met tranen en ze langzaam kalmeerde ze. "Wat is er gebeurd?" Adrahíl had het moeilijk om te praten. "Gevallen..." Was het enige dat eruit kwam. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij scherp, zonder haar los te laten. "Er was geen brancard vrij, dus ik heb haar maar gedragen, en toen is ze ..."Yern keek hem scherp aan toen hij zweeg. "op d'r rug gevallen, maar..." Yern liep woedend vooruit en duwde de jonge man tegen de muur. [b style="font-weight: bold; text-align: center;"]"Weet je, beste vriend, je had gewoon kunnen wachten tot er een tafel vrij was. Dit is onacceptabel. In dit geval is onze patiente zeer gevoelig voor pijnprikkels, die worden versterkt met een duizendvoud door wat ze heeft. Maak dat je uit mijn ogen komt, voor ik je wurg. Vraag Heler Merkwood om de operatiekamer morgenvroeg klaar te zetten, en jouw supervisor zal van je onkunde horen. En nu uit mijn ogen, stuk onbenul."[/b] Beet hij hem toe en hij gooide hem eruit. Hij ging langzaam naast haar zitten en met nog betraande ogen keek ze hem aan. Ze schaamde zich dat ze compleet door het lint was gegaan. "Het spijt me, ik had dit zelf moeten doen. Hij is onbekwaam en idioot." Heel voorzichtig veegde hij de laatste traan van haar gezicht af. "De pijn moet ondragelijk zijn geweest toen je viel..." Ze knikte. [b style="font-weight: bold; text-align: center;"] [/b]"Mag ik je rug zien..." Vroeg hij toen en wederom knikte ze alleen maar. "Ik wil hier weg..." zei ze toen zachtjes. [b style="font-weight: bold; text-align: center;"]"[/b]Ik haal je hier weg, erewoord. Vertrouw me..." Ze knikte en had vreemd genoeg vertrouwen in zijn woorden. Normaliter zeggen ze alleen dat het goed komt, terwijl iemand misschien wel aan het sterven is. Dat wist ze maar al te goed, dat had ze zelf ook gedaan. "Het is niets ernstig, je bent gewoon geschrokken. Probeer wat te ontspannen. Te slapen, dat heb je volgens mij al lang niet meer kunnen doen." Rustig wreef hij over haar rug. Ze knikte weer en na een tijdje liet ze haar ogen rusten en gleed in een droomloze slaap.

Na een tijd opende ze haar ogen. Ze wreef de slaap eruit toen ze plots een gedaante voor zich zag zitten. Ze schoot omhoog, en die beweging werd op slag gevolgd door een hevige pijnscheut. Ze kermde zachtjes en toen haar zicht weer volledig was zag ze Yern zitten. Hij zag er moe uit. 'Zit je hier al lang?' vroeg ze en fronsend vroeg ze zich af waarom hij hier zo vroeg al was.

Admin Aantal berichten : 623 Registratiedatum : 05-08-13 Leeftijd : 30

Yern lachte luid. 'Je kent me niet. Ik heb geen vrienden, of familie. Ik leef voor deze job, dus of ik nu hier bij jou overnacht of in mijn armzalig huisje, dat maakt het verschil niet echt.' Hij kon zich niet voorstellen waarom hij dit aan haar vertelde. Ze was toch maar een gewone patiënt? Sinds wanneer vertelde hij patiënten over zijn problemen? Snel wisselde hij van onderwerp, nog voor ze op deze info kon reageren.
'Zo, vandaag is de dag. De operatiekamer is helemaal klaar. Maar eerst ga ik nog even wat aanduiden. Voorzichtig deed hij een stapje naar voren en met een klein zwart stiftje tekende hij het litteken netjes af. Met zijn handen voelde hij aan haar harde buik. 'Hoe heb je dit toch zo lang kunnen verdragen?' vroeg hij zacht. Hij kreeg zijn vingers niet in haar buik gedrukt. Hij was helemaal stijf. Hij zette zich neer zodat ze op gelijke hoogte zaten. 'Oké, kijk, dit is wat er gaat gebeuren. We rijden zo naar de operatiekamer, en ik haal je litteken open zodat het vocht en vuil eruit kan. Als dat gebeurd is, dan naai ik de wonde voorzichtig weer toe, en dan breng ik je weer naar de kamer om te bekomen.' Ze knikte alleen maar. Niemand was echt vrolijk bij een operatie. Yern klikte het bed los, en reed door het drukke ziekenhuis naar de operatiekamer. Het was vroeg in de morgen, dus was het erg rustig. Yern reed haar de grote operatiekamer binnen en tilde haar zachtjes op. Yern lachte 'Ik laat je niet vallen hoor...' terwijl hij haar op de operatietafel zette. Voorzichtig deed hij haar laarzen uit en de grote lamp aan. Hij keek haar een beetje ongemakkelijk aan. Hij wist dat ze geen verdoving zou willen, dus was het zinloos te vragen.
"Probeer zo comfortabel mogelijk te gaan liggen.' Voorzichtig legde hij haar vast op de tafel, zodat ze niet zou kunnen bewegen. 'Klaar?' vroeg hij zacht. Zonder op antwoord te wachten sneed hij in één simpele beweging het litteken open. Meteen stroomde bloed en andere vuiligheid eruit. Adharil schreeuwde en vloekte. Yern plaatste een klein slangetje op de wonde en een zak om de vuiligheid in op te vangen. Nadien besefte hij dat er weinig was dat hij doen kon dan wachten en zette zich aan Adharils zijde, die nog steeds flauwe gilletjes slaakte. Hij had medelijden met haar en besloot voor één keertje de wil van een patiënt niet te gehoorzamen. Hij dompelde een klein flesje in verdovende vloeistof en hield het voor haar neus. 'Neen!' het antwoord was duidelijk, maar Yern was vastberaden. 'Alleen tot je een beetje groggy bent, anders hou je dit echt niet vol.' Buiten het gekerm bleef het stil en Yern duwde het doekje verder onder haar neus tot hij merkte dat haar ogen verder weg leken. Ze was nog bij bewustzijn, maar zachtjes verdoofd. Rustig streek hij door haar haren en zag hoe het zakje langzaam gevuld leek. Toen al het vuil eruit was naaide hij de wond dicht. Andaril was nog steeds een beetje verdoofd, wat hielp. Na het dichtnaaien legde Yern Andaril zachtjes op haar bed, en stopte haar onder. Ze was weer helder. 'Het ergste is voorbij.' zei hij zachtjes. Een antwoord kwam, maar niet van Andaril. 'Neen, het ergste moet nog komen!' De grote deuren van de operatiekamer vlogen open en Beaureguard stond erin, met een lang en bloederig mes. Alsof hij doorhad dat er iets niet pluis was, zette Yern zich meteen voor haar bed. 'Wat doe jij hier?' zei hij sissend. Anduril probeerde rechtop te gaan zitten, maar Yern duwde haar zachtjes en beschermend terug.

Aantal berichten : 146 Registratiedatum : 06-08-13

Yern lachte luid om haar vraag. 'Je kent me niet. Ik heb geen vrienden, of familie. Ik leef voor deze job, dus of ik nu hier bij jou overnacht of in mijn armzalig huisje, dat maakt het verschil niet echt'. Ze wilde wat zeggen maar hij wisselde al snel van onderwerp. 'Zo, vandaag is de dag.' Ze slikte even zenuwachtig en knikte. Hoewel ze niet bang was voor pijn, vond ze het natuurlijk niet aangenaam. De operatiekamer is helemaal klaar. Maar eerst ga ik nog even wat aanduiden.' Hij deed een stap naar voren en hij pakte een stift. Het voelde koud aan op haar buik en heup toen hij er zwarte stippeltjes op zette. 'Hoe heb je dit toch zo lang kunnen verdragen?' vroeg hij zacht toen hij met zijn handen over haar buik voelde. Ze wilde haar schouders op halen maar die beweging zou pijn doen wist ze. Ze wist het zelf ook niet, eerst had ze buikpijn en moest ze hoesten en nu was haar buik zo dik als een oeros en harder dan steen. Yern knielde neer en zo kon in zijn ogen kijken. 'Oké, kijk, dit is wat er gaat gebeuren. We rijden zo naar de operatiekamer, en ik haal je litteken open zodat het vocht en vuil eruit kan. Als dat gebeurd is, dan naai ik de wonde voorzichtig weer toe, en dan breng ik je weer naar de kamer om te bekomen.' Ze knikte alleen maar. Het klonk niet echt fijn, maar het was noodzakelijk.

Ze hees zich met hulp van Yern op het bed en hij reed haar naar de operatie kamer. Hij tilde haar zachtjes op. 'Ik laat je niet vallen hoor..' zei hij lachend en Adrahíl grinnikte. "Probeer zo comfortabel mogelijk te gaan liggen.' Voorzichtig legde hij haar vast op de tafel, zodat ze niet zou kunnen bewegen. 'Klaar?' vroeg hij zacht. Ze knikte, sloot haar ogen en beet op haar lip. Ze voelde het vlijmscherpe mesje in haar huid zinken en het litteken zich openen. Toen ze haar hoofd even draaide zag ze er bloed en vuiligheid uit stromen. Ze beet steeds harder op haar lip tot ze bloed proefde. Toen ze dacht dat het voorbij was, plaatste Yern een klein slangetjes op de wond en een zak om het smerige goedje van vuil op te vangen. Ze slaakte een kreet van pijn en kneep haar ogen op elkaar. Toen ging hij naast haar zitten wachten. Af en toe slaakte ze nog een klein gilletje. Toen stond hij plots op en dompelde in een klein flesje een doekje en hield het voor haar neus. 'Nee!' riep ze uit, maar het had weinig zin. 'Alleen tot je een beetje groggy bent, anders hou je dit echt niet vol.' Haar ogen werden zwaarder en ze zag alles in een waas. Tot haar verbazing zag en voelde ze nauwelijks meer toen Yern de wond dicht naaide. Ze voelde heel licht een hand die het haar uit haar gezicht streek. Toen ze weer helemaal helder kon zien, lag ze in haar kamertje en zag ze Yern die haar onder stopte. Het ergste is voorbij.' zei hij zachtjes en ze glimlachte opgelucht. Maar die verdween als sneeuw voor de zon toen ze iemand in de deur opening zag staan. 'Neen, het ergste moet nog komen!' riep de domme assistent Beaureguard uit. In zijn hand hield hij een lang en bloederig mes. Zijn andere hand had hij tot een vuist gebald en kneep zo hard dat zijn knokkels wit waren. Yern antwoordde als eerste. 'Wat doe jij hier?' zei hij sissend. Adrahíl hief zichzelf ondanks korte maar felle pijnscheuten omhoog, maar Yern duwde haar zachtjes terug.
Beaureguard deed een stap naar voren en wees met het mes naar Yern. Nu wenste ze dat ze haar boog en messen niet thuis had laten liggen. Maar veel was er niet meer aan te doen. 'Ik kom hier om wraak te nemen. Te lang heb je mij beledigt en behandeld als je hondje.' zei hij en ze zag dat zijn oogwit bijna geel was. Ze vlogen schichtig door de kamer en bleven rusten op Adrahíl. 'Nu niet meer..' voegde hij eraan toe, zo zacht dat het bijna een fluistering was. Adrahíls ogen werden groot toen hij op hun afstormde. Hij wierp zichzelf tegen Yern aan, die tegen het bed aan knalde. Zo werd het bed lichtelijk gekanteld en gleed Adrahíl er van af. Met een schok raakte ze de grond en ze kermde zacht. Haar ogen schoten vlug naar Yern maar die was in gevecht verwikkeld met Beaureguard. Ze keek door de ruimte op zoek naar een wapen maar vond niets. De operatie spullen lagen natuurlijk nog in de operatie kamer en het was verboden wapens mee te nemen naar het ziekenhuis. Maar toch had Beaureguard er eentje. En hij sloeg wild om zich heen, terwijl Yern het ontweek. Uit frustratie sloeg ze haar hand tegen de vloer toen ze een stoel zag. Het was gemaakt van stevig hout, en in het midden zat een soort van kruis om de stoel stevig te maken. Ze kroop er naar toe in de hoop zich ongezien te maken. Beaureguard zag haar kruipen en rende op haar af. Met grote ogen zag ze het mes glinsteren in het licht. Maar voor hij bij haar was had Yern hem tegen de grond gewerkt en zo ging het gevecht door. Ze kroop verder en kwam bij de stoel.
Die pakte ze bij de poten en sloeg het kruisvormige stuk hout tussen de vier poten eruit. Gelijk werd de stoel wankeler. Toen ze een korte blik over haar schouder wierp zag ze dat Beaureguard op Yern zat, en probeerde zijn mes steeds dichter bij zijn keel te krijgen. Ze moest opschieten. Nu de stoel wankel was kon ze de poten makkelijk af breken door de stoel tegen de muur aan te smijten. De stoel ging kapot en ze pakte de twee poten op. Ze draaide ze even rond in haar hand en strompelde op Beaureguard af. Omdat hij boven op lag, kon hij met zijn hele gewicht op het mes leunen en het leek erop dat Yern het niet lang meer tegen kon houden.
Ze pakte de stoelpoten beter vast en sloop achter hem. Toen sloeg ze zo hard als ze kon met de houten stokken op het achterhoofd van Beaureguard. Dat deed ze nog een keer en hij zakte in elkaar. Ze gooide ze stokjes op de grond en sleepte het bewusteloze lichaam van Yern af. 'Alles goed?' vroeg ze verschrikt en hijgend en ze legde een hand op zijn arm.

Admin Aantal berichten : 623 Registratiedatum : 05-08-13 Leeftijd : 30

Het duurde even voor hij in staat was om een antwoord te kunnen geven. Het gevecht had hem van zijn adem ontnomen. Hij voelde de zware hand van Aduril, die anders zo licht was en besefte dat zij ook uitgeput moest zijn. Ze was net opengesneden en had nu al haar krachten verbruikt. "Ja... Het gaat wel. Dankzij jou.. Voorzichtig trok hij aan haar hand en dwong haar op die manier om te gaan zitten. Ze haalde nogal moeilijk adem. 'Blijf nu zitten, zodat je weer op krachten kan komen.' Zelf kroop hij behoedzaam naar het lichaam van Beaureguard en stond recht. Hij trapte met zijn voet tegen het lichaam. 'Wat bezielde hem toch?' Toen merkte hij de starende wezenloze uitdrukking in zijn ogen en Yern slikte. 'Je hebt hem gedood..." Ook Andurils adem stokte. Yern draaide zich om en merkte dat ze in de paar minuutjes alle kleur in haar gezicht had verloren. Voorzichtig nam hij haar in zijn armen en legde haar op bed. Meteen sloot ze haar ogen. 'Ik zorg wel voor hem en jou veiligheid. Jij gaat ondertussen slapen, zo genees je het snelste weer.' Voorzichtig stopte hij haar zachtjes onder en pakte het verdovende middel. Voorzichtig spoot hij het in haar bloed. Het duurde niet lang voor Anduril in een diepe slaap verwikkeld was. Yern stormde nadien de gang op en vertelde de eerste de beste voorbijganger wat er was gebeurd. Die was even geschokt als Yern zelf en voorzichtig namen ze het lijk uit de kamer van Anduril, die in een vredigere wereld was.

©ode Yern

Aantal berichten : 146 Registratiedatum : 06-08-13

Met een luid gekraak braken de stoelpoten af. Ze draaide ze even rond in haar hand en zakte toen door haar knieën. Ze sloop zo stilletjes mogelijk achter Beaureguard aan. Toen ze pal achter hem stond hief ze haar arm en liet die met al haar kracht op zijn achterhoofd neer komen. Dat deed ze toen nog een keer en zijn lichaam viel slap op de grond. Ze liet de stoelpoten vallen en sleepte het lichaam van Yern af. 'Alles goed?' hijgde ze. Het duurde eventjes voor hij antwoord gaf, aangezien hij buiten adem was. Ook Adrahíl hijgde van inspanning en het zweet stond op haar voorhoofd. 'Ja..'begon hij toen. 'Het gaat wel. Dankzij jou..' Hij pakte haar hand en dwong haar zachtjes te gaan zitten. Haar raspende ademhaling verried dat ze uitgeput was. 'Blijf nu zitten, zodat je weer op krachten kan komen.' Ze knikte en zag hoe Yern het lichaam van Beaureguard omkeerde. Plots hoorde ze hem slikken in de stille kamer en hij keek naar haar. 'Je hebt hem gedood..' Haar adem stokte in haar keel. Het was heus niet de eerste die ze gedood had, maar ze had niet verwacht nog veel te moeten doden van de Oorlog. Ze voelde de kleur uit haar wangen weg trekken terwijl ze naar het lichaam keek.

Yern nam haar in zijn armen en legde haar zacht op bed. Van uitputting sloten haar ogen zich meteen, hoewel ze dat zelf nog niet wilde. 'Ik zorg wel voor hem en jou veiligheid. Jij gaat ondertussen slapen, zo genees je het snelste weer.' Ze knikte zonder haar ogen te openen en voelde toen een kleine prik. Niet snel daarna gleed ze in een diepe maar akelige slaap. Ze droomde dat ze helemaal alleen was in het ziekenhuis, geen enkel andere ziel alleen zij. Zodra ze uit het bed stapte voelde de vloer koud aan aan haar blote voeten. Fronsend vroeg ze zich af waar haar laarzen waren? Toen herinnerde dat Yern ze had opgeborgen. Ze liep wankel naar buiten. 'Yern?' riep ze zachtjes, maar er kwam geen antwoord. Zodra ze de gang uit liep flikkerden de kaarsen uit. Overal op de grond lagen meubels, bedden en kleren. Toen ze naar de binnenplaats van het ziekenhuis liep was er ook niets of niemand. In de stallen stonden geen paarden en geen koetsen. Niet eens tuig. Haar eigen koets en paard waren weg. Nergens was er iemand te zien. 'Yern?' vroeg ze zachtjes maar natuurlijk geen antwoord. Het drong tot haar door dat iedereen weg was. Ook Yern..

Met een schok opende ze haar ogen. Een naar gevoel dat je altijd kreeg na een akelige droom. Zodra ze de slaap uit haar ogen had gewreven drong het tot haar door dat Yern niet meer op zijn stoel zat. Ze slikte eventjes en stapte toen uit bed. Ze had geen zin haar laarzen te pakken en liep met grote passen de kamer uit. Het was nog erg vroeg in de ochtend, de zon stond nog laag aan de hemel. Ze zag haar bodyguard nog zachtjes doezelen. Maar die liet ze maar slapen, ze zou ergens anders heen gaan. Na haar droom moest ze het zeker weten. Maar in deze gangen lagen geen meubels verstrooid en overal liepen mensen kamers in en uit. Ze liep nog sneller tot ze bij het kantoor van de directeur was. Ze haalde even adem en klopte op de deur. 'Binnen' klonk aan de andere kant van de zware houten deur. Ze liep naar binnen en de man keek op van zijn werk. 'Ah Adrahíl, wat kan ik voor je doen.' zei hij met een vriendelijke glimlach. 'Ik..euh..' begon ze eventjes. Ze vroeg zich af of het niet stom was gelijk dingen aan te nemen. Misschien was hij wel even terug iets halen uit zijn huis. Hij zou toch niet gelijk weg zijn zonder haar iets te zeggen? Maar haar droom spoorde haar aan het te vragen. 'Ik vroeg me af waar Yern is? Ik kon hem nergens vinden.' zei ze en zag het gezicht van de man betrekken. Ze slikte en dacht dat ze het antwoord al wel wist. 'Die is vertrokken.' Zei hij zachtjes. 'Wat? Vertrokken?' De directeur knikte en gebaarde haar te zitten. Ze plofte neer in de stoel met zachte donzen kussen. 'Hij heeft ruzie gehad met je bodyguard en voelde zich zo schuldig...' Snel gebaarde ze hem verder te gaan. 'Dat hij is weg gegaan.' Ze sloeg haar ogen neer en zuchtte verslagen. Haar droom klopte dus wel.

De volgende uren verliepen als in een waas. Er waren vele dokter bij haar gekomen en hadden haar buik onderzocht. Daarbij fluisterden ze zacht tegen elkaar maar zeiden niets tegen Adrahíl. Ze vroeg wat er aan de hand was maar kreeg geen antwoord. En zo kwamen en gingen misschien wel tien dokters die dag. Allemaal zeiden ze geen woord. Tot op het einde van de dag de directeur binnenkwam. 'Adrahíl..' zei hij zacht. 'Er zijn complicaties opgetreden. En wij weten niet wat het is. Alleen Yern.' Ze keek fronsend naar de man. Wat bedoelde hij? 'Als het niet word behandeld ga je hoogstwaarschijnlijk dood.' Ze knipperde even. 'Daarom ga ik met je mee op zoek naar Yern.' zei de directeur.

Admin Aantal berichten : 623 Registratiedatum : 05-08-13 Leeftijd : 30

De directeur
Langzaam tilde hij de verzwakte Anduril op en stopte haar in een rolwagen die hij had meegebracht. Hij merkte duidelijk dat ze ziek was. Hij besloot dat het veiliger was om haar met een gesp vast te maken zodat ze niet uit de rolstoel zou vallen. De tijd drong, hij merkte het aan de manier waarop Anduril bewoog dat ze pijn had. Snel liep hij met de rolstoel vooruit en zoefde door de gangen. Net toen hij Andurils paard wilde zadelen hoorde hij het kokhalsend geluid achter hem. Vliegensvlug draaide hij zich om en merkte dat Anduril in haar eigen braaksel zat. Snel liep hij naar haar toe en maakte de gesp om haar middel los. Ze zakte vermoeid uit de rolstoel en legde haar op de grond. Ze stonk verschrikkelijk naar het braaksel en de directeur besefte nu hoeveel zijn dokters dat hadden moeten doorstaan. Andurils paard hinnikte ongerust bij het zien van zijn verzwakte meesteres. Voorzichtig haalde de directeur een glazen flesje uit zijn zak, en hield dat onder Andurils neus. De sterke geur van het parfum verkwikte haar. 'Gaat het een beetje?' Ze gaf geen antwoord en de directeur besefte nu pas hoe dringend het was. Voorzichtig zette hij zich samen met Anduril op haar paard en merkte hoe diep ze met haar gezicht in de manen kroop.

Snel dirigeerde hij het paard in de richting van Yerns huis. Aan een razende snelheid reden ze door de dichte bossen die het ziekenhuis omringden. Gelukkige woonde Yern niet ver van het hospitaal. Maar wat als Yern niet thuis zou zijn? Hij wilde er niet aan denken...
Plots remde het paard bruusk. Nu pas merkte hij de blokkade op. Mannen met messen en zwaarden versperde hen de doorgang. Alles ging zo snel. Het tweetal werd van het paard gesleurd en vastgebonden. De directeur spartelde tegen maar kon niets beginnen tegen de overmacht. Hij draaide zich om en zag dat ook zij werd vastgebonden, maar feller tegenspartelde dan hij van een zieke kon verwachten...

Aantal berichten : 146 Registratiedatum : 06-08-13

Haar ogen voelden zwaar aan en er hing een wazige gloed om haar hoofd. Ze dommelde wat heen en weer in de rolwagen die de directeur voort duwde. Hij had haar vast gegespt en hoewel ze had willen zeggen dat dat niet nodig was geweest, was ze er blij mee. Nu hoefde ze minder moeite te doen om te blijven zitten. Ze had die nacht erg weinig geslapen en ze had donkere kringen onder haar ogen. De geur van de stallen drong bij haar neus naar binnen en plots voelde de eens zo vertrouwde geur vreemd aan. Ze kreeg een raar gevoel in haar maag en voor ze het wist braakte ze haar korte ontbijt weer op. De directeur draaide zich als door een vlieg gestoken om en keek naar haar alsof ze iets verschrikkelijks had gedaan. Het zou ook wel een raar gezicht zijn geweest. Ze was bleek als sneeuw en zat in een stoel vol met haar eigen braaksel. Ze sloeg beschaamd haar ogen neer terwijl de directeur de riem om haar middel van losser deed. Ze gleed langzaam uit de stoel en hij legde haar voorzichtig op de grond. Dethlan hinnikte zachtjes terwijl hij met zijn neus langs haar gezicht ging. De directeur haalde een glinsterend glazen flesje uit zijn zak en hield het sterk geurende vloeistof onder haar neus. De donkere en dikke waas in haar hoofd dwaalde langzaam weg en ze kon wat helderder denken dan eerst. 'Gaat het een beetje?' hoorde ze van in de verte. Toen voelde ze dat ze werd opgetild en op haar paard gezet. Ze boog onbewust naar voren en verborg haar gezicht in de zilveren manen.

Ze zag de grond onder zich bewegen, terwijl ze de hoeven voorbij zag flitsen. Ze wiegde zacht heen en weer op het ritme van Dethlan. Plots stopte hij en ze stootte haar jukbeenderen hard tegen zijn hals. Verwilderd hief ze zichzelf op en keek naar voren. Mannen met scherpe messen en zwaarden versperde hen de doorgang. Voor ze wat kon zeggen werden ze van het paard afgesleurd en met ruwe ongelooide huiden vastgebonden. Veel kon ze niet tegen hun doen want ze voelde zich al weer verzwakken. Ze zag haar paard verbaasd steigeren toen de mannen de teugels willen pakken. Ze slaakte de kreet van een steenarend met een hogere toon aan het eind, een teken dat ze hem al heel lang geleden had geleerd. Hij draaide zich plots om en rende een stuk weg van de mannen. Een stem schold het paard uit, een stem die haar bekend in de oren kwam. 'Li..Lindal?' vroeg ze zachtjes aan haar bodyguard. Hij richtte zijn donkere ogen op haar en haalde een doek voor zijn mond weg. De doek had een sadistische grijns verborgen maar liet die nu zien. Hij zei niets, keek alleen maar naar haar. Toen stapte hij dichterbij met zijn mes getrokken. Hij knielde bij haar neer en richtte zijn dolk op de halsketting die ze al bijna vanaf geboorte had gedragen. Zij wist de krachten van het amulet en bad dat hij het niet wist. Maar de twinkeling in zijn ogen verraadde dat hij het wel degelijk wist. 'Zo veel moeite voor zo'n klein dingetje..' zei hij meer tegen zichzelf dan tegen haar. Adrahíl wilde wegkruipen maar door de dikke boom die tegen haar rug stond kon ze geen kant op. Zonder nog meer woorden aan haar vuil te maken stond hij op en sneed de koorden van de directeur door. Verbaasd keek hij van Adrahíl naar Lindal. 'Wat ga je doen?' vroeg hij terwijl hij opstond. Voor hij wat kon zeggen pakte 2 mannen hem bij elk een arm en sleepten hem uit haar gezichtsveld. Beverig vroeg ze wat ze met hem gingen doen. Nog zo'n duivelse grijns was het antwoord, gevolgd door een ijzingwekkende kreet van pijn, die abrupt ophield. Met grote ogen keek ze naar het levenloze lichaam dat de plek weer op werd gesleept. Ze slaakte een geschrokken kreet toen ze het gezicht van de directeur zag. 'Waarom deed je dat!?' schreeuwde ze met overslaande stem. 'Als je het amulet wilde had ik je het zonder bloedvergieten gegeven! Hij had niet dood gehoeven!' Maar ze had een akelig vermoeden dat hij wist wat de prijs was voor het amulet. 'Maar ik kan het amulet niet gebruiken.' zei hij zacht. 'Niet zolang jij nog leeft..' Zei hij en sneed toen haar koorden door en wenkte toen dezelfde 2 mannen die haar armen vast pakten.

Admin Aantal berichten : 623 Registratiedatum : 05-08-13 Leeftijd : 30

L I N D A I

Langzaam liep hij naar haar toe. Ze wist wat komen ging, want ze spartelde wild tegen. Speelderwijs gleed hij met zijn vinger over haar gezicht, en voelde de huivering door haar lichaam gaan. 'Maak je geen zorgen' zei hij zacht. 'Het zal niet zo snel gaan als bij de directeur. Jaren van mijn leven heb ik me met jouw beziggehouden, maar al mijn plannen om het medaillon te stelen mislukte. Al mijn plannen om je te doden, al het werk... Voor niets! Tot nu dan...' Hij glimlachte speels. Andurils koude ogen staarden hem aan. Hij las er geen angst in, maar haat. 'Alles heb ik geprobeerd, zelfs het gif dat ik tussen je eten mengde niet... Maar dat was enkel omdat die domme heler er zich weer mee moest moeien. Nog enkele uren en je zou eindelijk verdwenen zijn. En ik had het medaillon voor het grijpen. Hij merkte hoe hard Anduril tegenspartelde, en gaf haar een slag in haar buik. Ze snikte en verroerde zich niet. "Ik ga plezier hebben met jou..." glimlachte hij venijnig. Hij nam het zweepje waarmee hij zijn paard altijd afranselde. Nu zou hij het gebruiken om iemand anders mee af te ranselen. Hij sloeg en sloeg en Anduril gilde van de pijn. Haar kleding werd door de kracht van de aan stukken gereten. Bloed sijpelde snel naar beneden op de plaatsen waar de zweep haar buik had opengereten alsof het de huid van een wild dier was. Uiteindelijk stopte hij en keek hoe haar hoofd zachtjes naar beneden bengelde. Met krachtige slagen sloeg hij haar in het gezicht, en loom opende ze haar ogen. Nu was er wel angst in te lezen, en Lindai genoot er oprecht van.

"Je moet wel wakker blijven, anders is er geen lol meer aan..." Ze spuwde, en een handje bloed kwam eruit. Lindai maakte haar los. En zodra de touwen losgemaakt waren, viel ze languit op de grond, alle kracht was uit haar verdwenen. Moeiteloos rolde hij haar blouse op zodat haar rug bloot kwam te liggen. Hij nam een dolk en hoorde het elfenprinsesje zachtjes snikken en smeken tegen zijn dienaren om haar te helpen, maar hij wist goed genoeg dat ze dat niet zouden doen. Zijn dienaren wisten maar al te goed welke prijs er stond op verraad. Hij had zo lang gewacht om dit te doen. Andurils stem vulde het hele bos, toen Lindai zijn mes diep in haar rug stak, en een rechte lijn trok en het er weer uit trok, om het er op een andere plaats weer in te steken. Na een minuut of vijf was hij klaar, en Anduril was een tatoo rijker: 'KRENG' prijkte nu in bloedschrift op haar rug. Hij draaide haar moeiteloos om en zag dat ze weer het bewustzijn was verloren. Het was tijd voor de grote finale. Hij pakte haar armen beet en sleepte haar lichaam naar het meertje in het bos. Met een emmer, die één van de dienaren meegebracht had en vulde deze met het water. Hij zette het water aan de kant, en trok Andurils kleren uit. Daarna gooide hij het water over haar lichaam heen. Dat had meteen effect, het water was ijskoud en Anduril snakte naar zuurstof. Langzaam speelde hij met zijn dolk in haar navel en legde hem toen tussen haar benen. Hij moest toegeven dat ze het langer volhield dan hij dacht. "Vaarwel, het ga je goed." zei hij zacht en zonder moeite of tegenstribbelen gooide hij Anduril in het meer, terwijl hij toekeek hoe haar lichaam naar onderen zonk en haar ogen voor altijd het licht verloren.

"We gaan." zei hij zachtjes, en zonder haar nog een blik waardig te gunnen hing hij het medaillon om zijn eigen hals en reed met volle snelheid weg. Hij was de koning te rijk...

©ode Yern

Aantal berichten : 146 Registratiedatum : 06-08-13

Met een waas voor haar ogen voelde ze toch elke striem die op haar lichaam kwam. Hij hief het zweepje voor zijn paard naar achter en liet het met volle kracht op haar neer komen. Ze beet tot bloedens toe op haar lip in hoop haar gedachten van de pijn af te halen. Maar die kans was klein en het enige wat ze voelde was het bloed dat vrijelijk over haar lichaam vloeide. Haar hoofd bungelde zachtjes naar beneden en Lindal pakte haar bij haar haar en hief zo haar hoofd omhoog zodat ze zijn gezicht kon zien. Toen zag ze een vuist op zich afkomen en voelde een enorme klap tegen haar slaap. Ze hoorde alleen zacht gebrabbel en spuwde bloed en slijm uit. Ze wilde dingen zeggen, dingen schreeuwen. Waarom hij het deed, wat ze verkeerd had gedaan maar er kwam niet meer dan wat gegorgel uit haar keel. Hij draaide haar op haar rug en ze snikte zachtjes. Oogcontact zoekend met de andere mannen die stonden te kijken smeekte ze hun haar te helpen. Toen zag ze een man die zich een beetje achter aan hield. Met een bleek gezicht en een blik met medelijden keek hij naar haar. Ze keek hem smekend aan en haar lippen vormden de woorden help. Maar toch deed hij niets. Hij bleef staan en bleef kijken. Ook toen Adrahíl het uitschreeuwde toen ze een mes in haar rug voelde. Hij bleef haar maar steken. Hoewel ze meerdere steekwonden heeft gehad, voelde deze wond het ergste. Vooral omdat ze verraden was door degene die het mes in haar vlees duwde. De pijn werd te hevig en haar ogen voelde zwaarder. De zwarte stippen werden een donkere vlek en het verspreidde zich naar alle kanten van haar ogen. Tot het moment dat ze niets meer zag en haar bewustzijn verloor. Normaliter zou het medaillon haar wonden sneller helen en met de juiste zorg zouden littekens voorkomen worden of zelfs verdwijnen. Maar zelfs toen ze onder invloed was van bewusteloosheid kon ze voelen hoe de kracht van het medaillon uit zich weg glipte toen Lindal de ketting van haar nek af trok. Ze voelde zich gelijk zwakker en alsof haar wonden nog erger waren dan ze al konden zijn. Met die gedachte gleed ze de rivier in met haar gehavende lichaam en bebloede gezicht.

Een beetje zand kwam op haar gezicht en deed haar ontwaken. Met haar ogen tot spleten zag ze licht en ontwaarde niet lang daarna een blauwe lucht. Een grote zwarte neus streelde haar wang en neus en ze wilde hem wegwuiven. Die poging resulteerde alleen maar in een heleboel gekreun en gesteun. Weer die grote zwarte neus en toen een vochtige doek die het bloed weg depte. Toen kreeg ze langzamer hand haar zicht weer terug. Haar gezicht was opgezwollen en overal had ze grote gapende wonden. Toen zag ze de zwarte neus weer, gevolgd door 2 grote zwarte kijkers. Ze fronste licht haar wenkbrauwen en zag toen het paardenlijf dat eraan vast zat. "De-lan!" zei ze zachtjes door haar gezwollen lippen en tong heen. Het paard hinnikte bij het horen van haar stem en knielde toen naast haar neer. Een paar handen legde haar hoofd tegen de warme buik van het paard aan en een zachte stem sprak haar toe. Toen hoorde ze nog een paar hoeven en gelijk benam de schrik haar de adem. Straks kwam hij terug. Ze wilde overeind gaan zitten maar de handen drukten haar zacht maar dwingend terug. De vochtige doek depte weer wat bloed weg en nam de zwelling wat af. Steeds begon ze wat meer te zien. Ze voelde het zachte deken dat om haar heen gewikkeld was en voelde hier en daar wat verband zitten. Ze wilde weer haar hoofd heffen om beter te kunnen zien waar ze was maar een stem begon te spreken. 'Rustig aan Adrahíl, je moet rustig blijven zitten.' Toen pas herkende ze de stem en kon ze het gezicht zien door de zon die naar binnen viel. 'Yern?' vroeg ze zachtjes terwijl er tranen in haar ogen begonnen op te wellen.

Admin Aantal berichten : 623 Registratiedatum : 05-08-13 Leeftijd : 30

Y E R N

'Neen Haraud! We gaan niet rijden. Snap je niet dat ik er nu geen zin in heb?' Langzaam gleed hij met zijn hand over de manen van het paard. Ze waren thuis, hoewel hij er eigenlijk niet hoefde te zijn. Het enige is zijn leven dat werkelijk belangrijk was geweest was zijn werk voor het ziekenhuis geweest. Als hij nu ook Haraud, zijn enige vriend kwijt zou raken, kon hij er beter meteen een einde aan maken. Wat had zijn leven nog voor zin, nu het enige doel verdwenen was. Haraud was onrustig, ondanks dat het altijd al een rustig paard geweest was. Hij bleef maar aan Yern trekken. Deze had geen zin in een ritje, maar ja, misschien had Haraud wel gelijk en zou dat zijn gedachten van de eenzaamheid even wegnemen. Met tegenzin stapte hij op Harauld, net als de andere elfen had hij geen behoefte aan een zadel. Haraud stoof weg en Yern kon zelfs niet vragen om wat kalmer te doen. Als een stofwolk stoof hij weg en Yern hield zich stevig vast. Enkele honderden meters van zijn huis sloeg Haraud plots het bos in. In de verte meende Yern dat hij een een wegstuivende stofwolk zag, maar zijn paard sloeg veel te snel een andere kant in om dat zeker te kunnen zien. Plots remde het paard bruusk en Yern moest zich stevig aan de manen vastklampen om niet over zijn eigen paard te vliegen. Nu ze gestopt was, sprong Yern er af voor hij weer zeer zo'n geweldige snelheid zou bereiken. Hij stond net op het punt zijn paard een serieuze berisping te geven voor zijn gedrag toen hij de hengst opmerkte. Hij kende de hengst. Hij had hem gezien toen hij van het ziekenhuis was weggereden. Voorzichtig liep hij naar het paard, dat hem erg achterdochtig aanstaarde. Voorzichtig raakte hij de manen aan. 'Hé, jongen, waar is je baasje.' Het paard hinikte maar maakte Yern niet wijzer. Een schittering in het water trok zijn aandacht. Voorzichtig en traag liep hij ernaar toe. Een vreemd gevoel nam bezit van hem, alsof hij niet wilde zien wat er in het water was. Eindelijk was hij ver genoeg om de vijver te kunnen zien. Meteen deinsde hij bang en vol afgrijnzen achteruit. Op de bodem van de diepe vijver lag het lichaam van een jonge vrouw, ogen gesloten, mond wijdt open. Ze had de vijver gevuld met bloed en had een lijkbleke kleur.
Het was Anduril...
Zonder enige aarzeling sprong hij het water in. Het was ijskoud en Elasthor had het gevoel dat zijn lichaam bevroor toen het met het water in contact kwam. Met zijn gedachten was hij alleen bij Anduril. Hij dook naar het diepste van de vijver en stak zijn ene arm onder zijn oksel, om met de andere Andurils mond dicht te houden. Het was beter dat ze geen lucht kreeg dan dat ze water in haar longen zou krijgen. Zo snel als hij in deze houding kon zwemmen zwom hij weer naar het oppervlak. Weinig tijd was hem gegund om bij te komen, want het levenloze lichaam van Anduril bleef levenloos en gaf geen enkel teken van leven. Ze was te lang onder water gebleven, en ademde niet meer. Elasthor probeerde de angst te verdringen en zwom met zijn hand om Andurils middel naar de kant. Hij had moeite om Andurils hoofd boven water te houden. Haar lichaam was ijskoud. Na wat wel uren leek bereikte hij met de kant. Exact tien seconden had hij tijd om op adem te komen, toen richtte hij zich tot Anduril. Bloed sijpelde uit haar hele lichaam, maar dat was niet Yerns grootste probleem. Anduril moest weer ademen. Hij pakte haar pols. Niets...
Angst nam bezit van hem en meteen begon hij haar te reanimeren. Ademen en haar hart reanimeren. Na een tijdje moest hij het gewoon toegeven. Anduril was dood. Haar paard gaf zachte likjes. Yern kon zijn tranen niet in bedwang houden. Hij besefte wat hij ging doen, en streelde de natte haren uit d'r gezicht. Zachtjes kuste hij haar lippen. Hij trok zich snel terug, verschrikt. Hij had een zachte adem gevoeld, miniscuul en zacht maar toch aanwezig. Hij aarzelde niet langer en trok zijn blouse uit en gooide die onhandig over haar gezicht en naakte lichaam. Hij riep zijn paard en stormde het bos door, richting zijn hut. Hij had zelfs niet door dat Andurils paard volgde. Het paard liep nog sneller dan net, zelfs zij begreep de haast. Tijdens de rit fluisterde hij zachtjes tegen Anduril. 'Volhouden! We zijn er zo! Volhouden' Gelukkig was het hutje niet zo ver van het bos verwijdert. Yern nam Anduril is zijn handen en legde haar op bed. Hij wist wat hij moest doen. Hij pakte het sterkte verdovend middel dat hij in huis had en installeerde het als een baxter aan Andurils arm. Voorzichtig sijpelde het middel in Andurils bloed. Yern wist goed dat dit middel een verslaving zou worden, maar op dat moment was dat niet belangrijk.

Wat Yern allemaal deed om het leven van Anduril te redden moet niet in detail beschreven worden. Samengevat komt het erop neer dat Anduril 6 uur lang verschillende operaties onderging aan haar lever, buik, rug en hart, en dat Yern de schade amper kon beperken, en alleen voor doel had om haar hier levend door te sleuren. Toen Yern klaar was, kon hij nog niet zeker zeggen of Anduril ooit nog zou kunnen lopen of bewegen. Ze ademde door een machine en werd continu onder strenge verdoving gehouden. Yern besefte ook dat hij in haar buik bloedingen had gestopt die elk moment weer konden losbarsten. Hij besefte dat dat haar einde zou kunnen betekenen. Hij besefte dat de kans was dat ze ooit kinderen zou krijgen door de operatie tot nihil werd teruggebracht. Ze zou leven als een plant, niet in staat om te bewegen of zich te verplaatsen zonder hulp. Maar ze zou leven, en Yern besefte, terwijl hij besloot om de verdoving stop te zetten, dat hij, zonder te weten waarom, van haar hield, en dat hij haar zou helpen om weer te lopen en alles te doen. Haar leven lang zou ze dagelijks verzorgt moeten worden, maar Yern was bereid om dat te doen. Want, gaf hij aan zichzelf toe terwijl de laatste druppels verdoving door het buisje gleden.

Hij hield meer van dit ene meisje dan van zichzelf...

©ode Yern

Admin Aantal berichten : 623 Registratiedatum : 05-08-13 Leeftijd : 30

Klaar ^^

Aantal berichten : 146 Registratiedatum : 06-08-13

De volgende dagen verliepen in een waas. Ze was bij bewustzijn maar toch ook weer niet. Ze dreef in een grijze massa van pijn en verdriet. Lindal..De bodyguard die al jaren lang bij haar familie werkte. Niet één keer was het in haar opgekomen dat hij uit was op het medaillon. Maar nu begon alles op zijn plek te vallen. Al die keren dat hij naar het medaillon vroeg, elke keer dat hij zijn interesse toonde. Hij had het allemaal uitgestippeld. Al die keren dat hij haar had geholpen of beschermd was alleen maar omdat ze nog niet mocht sterven. Nog niet voordat hij een plan had. De leegte dat ooit vertrouwen was geweest had de man meegenomen en nu restte dus een gat. Het deed haar meer pijn dan ze had gedacht, zowel fysiek als mentaal.

Ze wist niet wat hij deed maar toch voelde het zo goed. Met vlugge vingers gaf hij haar een smerig ruikend goedje waardoor ze nog verder weg zakte en helemaal niets meer voelde. Nu kon ze alleen maar gissen wat er gebeurde in het kleine hutje.

Na wat leek een eeuwigheid opende ze haar ogen. Eerst maar een klein beetje en toen steeds wat meer. Tot slot kwam er wat licht binnen en kon ze wat meer vormen ontwaarden. De vloeistof die hij haar gegeven had, had ervoor gezorgd dat ze nog een beetje wazig zag en het voelde alsof er mist in haar hoofd rondwaarde. 'Water..' vroeg ze met raspende stem en hief haar arm op. Gelijk werd er een kleine houten kommetje tegen haar lippen aangedrukt en zachtjes vulde het heerlijke koele water haar mond en verlichte haar pijnlijke keel. Ze slikte en vroeg om meer maar hij antwoordde dat ze rustig aan moest doen. Ze fronste haar wenkbrauwen in protest maar ging weer liggen. Het bed lag heerlijk en haar ogen zochten de kamer af. Het kwam in een schok tot haar toen ze merkte dat er maar één bed in de kamer was. Gelijk wilde ze al omhoog gaan. Nu had hij al die tijd op de grond moeten slapen. 'Yern,' begon ze zachtjes maar alsof hij haar gedachten kon lezen antwoordde hij haar. 'Maak je geen zorgen over mij. Ga jij nu maar rusten.' Ze knikte en ging weer liggen. Haar ogen voelde steeds weer zwaarder maar plots vlogen ze open. Een pijnscheut ging door haar hele lichaam heen. De verdoving was uitgewerkt en de pijn kon nu zijn vrije weg gaan. Ze slikte en beet op haar lip tot ze bloed proefde. Met haar ogen stijf dicht geknepen zocht haar hand naar Yern. Toen ze zijn hand vond pakte ze die snel vast en zocht zo steun. Ze kneep zijn hand zowat fijn maar de pijn hield maar niet op. Zoute tranen liepen over haar wangen en ze snikte zachtjes. Hoewel de wonden gehecht waren was de pijn er nog steeds. Nu al helemaal aangezien de verdoving was uitgewerkt. Smekend keek ze naar Yern. Snel stond hij op en pakte een glazen flesje en een dikke naald. Ze voelde hoe de naald haar huid binnen drong en voelde hoe de vloeistof in haar lichaam kwam. Gelijk daarna gleed ze weer in die heerlijke grijze waas. Heerlijk warm en veilig was het daar. Haar hand glipte uit die van Yern en raakte de grond toen haar lichaam zich verslapte. Ze was weer in een diepe slaap. Het liefst zou ze hier eeuwen willen blijven. Maar ze wist dat op den duur het middel weer zou zijn uitgewerkt en ze weer die pijn zou voelen. Daarom zou Yern haar maar wat meer moeten geven.

Admin Aantal berichten : 623 Registratiedatum : 05-08-13 Leeftijd : 30

Y E R N

Yern raapte haar hand op en hield die stevig vast in de zijne. Haar hand voelde nat van het zweet, maar was toch koud als ijs. Alle dekens in huis had hij op haar gelegd. Verschillende buisjes liepen zaten in haar hand en zorgde ervoor dat ze in leven bleef. Langzaam keek hij naar haar vredige, maar witte gezicht. Ze was zo mooi als de eerste lentedag, zelfs als ze dodelijk gewond was. Een hartmonitor maakte een regelmatig biepend en Yern kon de verleiding niet weerstaan om zijn hand op haar hart te leggen. Het regelmatige kloppen van haar hart gaf hem een vredig gevoel. Maar hij wist dat de verdoving snel weer zou verdwijnen, en dan zou Adrahil weer bij bewustzijn komen en zou ze om meer vragen. Dat kon hij niet toestaan. Haar lichaam zou stoppen met werken als hij haar nog meer gaf. Hij legde een relaxatiemiddel klaar, dat de pijn zou dempen maar minder effectief was, en spoot het in Adrahils teen. Zo zou het middel werken als weer ontwaakte. Yern doode de tijd met staren naar het beeldschone meisje, en vroeg zich af wie haar kwaad zou willen doen?

Langzaam opende Adrahil haar ogen weer. Yern bad dat de verdoving die hij ingespoten had al werkte. Rustig zij ze zijn naam. Hoi Yern... Hij weerstond de verleiding om haar te knuffelen en pakte haar hand stevig vast. 'Hoe voel je je?' Yern zei het zo rustig mogelijk en het leek alsof Adrahil de pijn wel verdragen kon. 'Alsof ik duizend messen in mijn lichaam had.' Yern streelde troostend door haar haren. 'Ik blijf bij jou en maak je weer gezond. Weet dat je hier veilig bent. Jij bent veilig, en je paard is bij het mijne. Hij is ook veilig. Je hoeft je nergens zorgen om te maken. Niemand kan je iets doen. Je moet me vertrouwen...' Adrahils ogen begonnen te draaien en Yern greep in. Hij kneep snel en fel in haar arm zodat ze op een pijnprikkel kon reageren. Anduril slaakte een kreetje en opende haar ogen weer loom. 'Je moet echt wakker blijven. Ik weet dat je erg veel pijn hebt, maar je moet me vertellen wat er is gebeurd en hoe je je voelt... Je mag niet flauwvallen, je moet ertegen vechten!'

Adrahils ogen werden weer vochtig, maar ze stonden helder. 'Je hebt mijn leven gered...' Ze fluisterde het vol genegenheid. Yern veegde haar bezweette gezicht af en gaf er een zachte kus op, het tintelde vanbinnen bij hem. 'Wat is er gebeurd?' Langzaam en met veel pauzes vernam Yern het verhaal. Hij kreeg een even grote krop in zijn keel toen Adrahil over de dood van zijn vriend vertelde. Zachtjes legde ze haar arm troostend op zijn schouder en haalde die niet weg tot ze haar verhaal afgemaakt had. Yern vloekte zacht. 'Ik heb gefaald. De verkeerde diagnose gesteld.' Yern keek naar haar verbeten gezicht. 'Is de pijn een beetje draagbaar?' Ze knikte. 'Mag ik mijn buik zien?' Yern aarzelde toen hij haar vraag hoorde. Ze stelde hem een beetje gerust. 'Ik weet best dat hij er niet uitziet, maar ik wil het zien. Mijn rug liever niet... Nog niet...' Yern knikte begrijpend. Voorzichtig schoof hij de dekens weg en zag hoe Adrahil flauw lachte toen Yern haar pull, die eigenlijk yerns pull was wegschoof en haar buik onthulde... Ze keek ernaar zonder emoties te tonen. 'Zo vind ik dus nooit geen leuke jongen...' Zij ze gniffelend, maar met een droge stem. Om niet te moeten antwoorden begon Yern haar buik te masseren. Hopen hard opgedroogd bloed begonnen weer te stromen en Adrahil sloot haar ogen met een flauwe glimlach. 'Bedankt...' mompelde ze zacht. Yern fluisterde terug. Weet je Adrahil? Van alle meisjes die ik ooit ontmoet heb ben jij de dapperste... Hij zag hoe een glimlach op haar gezucht verscheen en met een diepe zucht viel ze in een diepe slaap...

©ode Yern

Aantal berichten : 146 Registratiedatum : 06-08-13

Het enige gevoel dat ze af en toe mee kreeg was de scherpe naald in haar arm die haar weer de verdoving toebracht. Ze wist dat straks de verdoving zou verdwijnen en plaats zou maken voor de pijn. Steeds als ze bij bewustzijn kwam snakte ze naar meer van de heldere vloeistof. Langzamerhand was het moment gekomen dat ze loom haar ogen opende. Zonlicht scheen door een kleine spleet tussen het hout in haar ogen. Toen werd het zonlicht aan haar gezicht ontnomen toen een gedaante over haar heen boog. 'Hoi Yern' sprak ze rustig maar zacht. Hij pakte snel haar hand en gaf een geruststellend kneepje. 'Hoe voel je je?'vroeg hij. 'Alsof ik duizend messen in mijn lichaam had.'antwoordde ze met een wrange glimlach die snel weer verdween toen er een pijnscheut door haar lichaam trok. De dikke dekens die op haar lagen leken haar niet warm te houden. Haar lippen waren blauw en Yerns hand voelde gloeiend heet aan vergeleken met die van haar. Ze voelde zijn hand zwaar op haar hoofd toen hij door haar lange haren streek. Hij sprak woorden die maar deels tot haar door drongen. ´Ik blijf bij jou....gezond...veilig...paard is bij het mijne..veilig.´ Haar ogen zakten langzaam dicht. Toen voelde ze een snelle pijnscheut in haar arm en haar ogen vlogen weer open. Ze slaakte een kleine kreet en keek toen Yern aan. 'Je moet echt wakker blijven. Ik weet dat je erg veel pijn hebt, maar je moet me vertellen wat er is gebeurd en hoe je je voelt... Je mag niet flauwvallen, je moet ertegen vechten!' Adrahíl knikte voorzichtig en legde haar hoofd neer. Met moeite wist ze haar ogen open te sperren en om de tijd te doden volgde ze de lijnen in het hout van het plafond. Hier en daar zaten donkere plekken van daar waar een tak was afgehakt. Minuten kropen voorbij en het duurde niet lang voordat ze zich weer slaperig voelde. Snel sperde ze haar ogen weer open. Ze moest iets doen. Iets doen waardoor ze weer wakker werd. Maar in haar toestand kon ze nog niet eens een takje breken. Ze voelde zich bijzonder zwak en stom dat ze Yerns tijd opslokte. Haar tranen werden vochtig en boos knipperde ze ze weg. Ze huilde normaliter nauwelijks maar iets zorgde ervoor dat ze sentimenteler werd. Haar ijsblauwe ogen vielen op Yern. ´Je hebt mijn leven gered..´ klonk het zachtjes door het stille huis. Zijn ogen richtte zich op en hij veegde haar bezweette gezicht af. Toen drukte hij een zachte kus op haar voorhoofd. Adrahíl knipperde even met haar ogen en glimlachte toen. ´Wat is er gebeurd?' vroeg hij toen. Ze sloeg haar blik neer en slikte even. Ze wist dat dit moment er aan had zitten komen. Dat ze het weer moest meemaken. Maar hij had het recht te weten waarom ze zo toegetakeld was en dus haalde ze even trillend adem en vertelde hem het verhaal. Ze zag dat het hem moeilijker afging toen ze vertelde van de directeur. Ze had hem aardig gevonden, en niemand verdiende het om te sterven voor haar. Zachtjes legde ze haar arm troostend op zijn schouder en liet die daar liggen. Pas toen ze het verhaal helemaal had verteld tilde ze haar arm op, die zwaar aanvoelde .Ik heb gefaald. De verkeerde diagnose gesteld.' Yern keek naar haar verbeten gezicht. 'Dat is niet waar Yern, niemand had het kunnen weten..' zei ze. 'Is de pijn een beetje draagbaar?' vroeg hij toen. 'Ja..' loog ze en knikte. Toen vloog de vraag over haar lippen. Eigenlijk wilde ze dat hij nee zou zeggen, maar ze was te benieuwd wat de schade was. Ze zag dat Yern ook aarzelde maar haar woorden haalden hem over. 'Ik weet best dat hij er niet uitziet, maar ik wil het zien. Mijn rug liever niet... Nog niet...' Toen haar verbazing knikte hij. Hij schoof de dekens weg en toen pas zag ze dat ze zijn pull droeg. Een kleine lach glipte over haar lippen. Hij onthulde haar buik en haar glimlach verdween zo snel als een haas. Met een emotieloos gezicht zei ze: 'Zo vind ik dus nooit een leuke jongen..' en gniffelde toen zachtjes. Hij gaf haar geen antwoord maar masseerde haar buik. De spanning in haar huid trok weg en ze sloot haar ogen. 'Bedankt..' mompelde ze binnenmonds. 'Weet je Adrahil? Van alle meisjes die ik ooit ontmoet heb ben jij de dapperste...' fluisterde hij en ze glimlachte zachtjes.

Tergend langzaam opende ze haar ogen. Het voelde alsof er zand in haar ogen was gestrooid en haar ooghoeken traanden. Haar armen kwamen in beweging om de slaap eruit te wrijven maar hoger dan haar buik kwam ze niet. Ze zakte als lood weer naar beneden op haar buik. Ze slaakte een zachte kreet van pijn. Haar schouders leken te branden en haar buik produceerde een stekende pijn. Het was alsof haar lichaam in de olie was gedompeld en iemand er een kaars bij hield. Ze knipperde met haar ogen en zocht naar Yern. Die lag met zijn hoofd op zijn schouder in een diepe slaap. Ze keek het huisje door. Wat was dat spul dat hij haar had gegeven? Het had haar pijn in een erg korte tijd laten verdwijnen? Een diepe frons als dat van een hagedis dacht ze na. Het zat in een klein flesje wist ze nog. Ze keek nog even naar Yern en liet zich toen van het bed glijden. Met een gezicht vertrokken van de pijn liep ze op blote voeten naar de tafel met middeltjes. De grond voelde koud aan en een kleine bries die door het open raam naar binnenkwam speelde met haar lange blonde lokken. Zo stilletjes mogelijk liep ze naar de tafel, maar met elke stap groeide de brandende pijn. Ze slikte haar tranen in en knalde tegen het tafeltje aan. Enkele potjes vielen om en rolden verder van de tafel op de grond. Snel keek ze om naar Yern alsof het verboden was wat ze deed. Hij bewoog even in zijn slaap maar zijn ogen bleven gesloten. Haar oog viel op een klein flesje dat op de grond was gevallen en naar de stoelpoten van Yerns stoel was gerold. Ze haalde beverig adem toen ze het opschrift herkende. Ze schuifelde erheen en haar hand trilde toen ze haar arm naar het flesje uitstrekte. Ze dronk het hele flesje leeg en hees zich met moeite op het bed. Ze haalde even diep adem toen het fijne gevoel over haar heen trok, alsof een wolk die haar huid streelde. De pijn en haar stramme spieren werden verlicht toen de vloeistof zijn werk deed. Met een gelukzalige glimlach sloot ze haar ogen weer. Toen besprong haar de angstige gedachte wat ze moest doen als ze weer wakker werd. De vloeistof was immers op, en ze wist niet of ze zonder de dag ermee zou kunnen door komen. In paniek stond ze op en met een wazige blik liep ze het huis door. Toen zag ze nog een stuk of 5 flesjes met dezelfde vloeistof tot de rand gevuld. Opgelucht haalde ze adem. Ze zat dus nog niet zonder. Snel liep ze terug naar het bed en ging zitten, net op het moment dat Yern zijn ogen opende. 'Hoe voel je je?' vroeg hij een diepe gaap onderdrukkend. 'Goed..' zei Adrahíl na een tijdje met een vluchtige blik op de flesjes.

Admin Aantal berichten : 623 Registratiedatum : 05-08-13 Leeftijd : 30

Y E R N

Langzaam legde hij haar hand op haar voorhoofd en hij pakte haar pols vast. Plots merkte hij dat haar ogen weer dicht begonnen te vallen, en in een flits gleden zijn ogen naar het flesje. Hij schrok. 'Heb je het hele flesje opgedronken? Idioot kind!" Zonder op antwoord te wachten pakte hij een ander flesje en spoot een grote hoeveelheid naar binnen. Die zou het tegenovergestelde van het flesje bereiken en haar spieren opspannen. Yern moest nu zien dat ze wakker bleef. Anders zou ze eeuwig slapen, tot haar hart het begaf. Langzaam nam hij een propere naald en begon haar ongenadig te prikken, zodat de pijnprikkels haar lichaam wakker zouden houden. 'Durf niet in slaap vallen, gek! Dan wordt je niet meer wakker!' Hij zag dat ondanks de pijnprikkels Adrahils ogen toch dreigden dicht te vallen. Hij haatte haar omdat ze zo dam geweest was, maar hij haatte ook zichzelf dat hij dit moest doen. Hij nam het plat van zijn hand en sloeg haar hard tegen haar kaak. 'WAKKER BLIJVEN HEB IK GEZEGD!" Hij was boos op haar, dat mocht ze gerust weten. Langzaam begon Adrahils lichaam zich op te spannen, en Yern besefte dat ze pijn zo lijden, nog méér, nu al haar spieren zich opspanden, maar dat was haar eigen schuld. Hij nam de overgebleven verdoving en sloot deze af, zodat Adrahil er niet meer bij kon. Hij wierp van ver een blik op haar en zag dat ze leed van het spannen van haar spieren. Ze probeerde de pijn te verbijten door haar lichaam anders te leggen, maar dat zorgde natuurlijk alleen voor meer pijn. Hoewel ze het zelf had gezocht, had Yern toch medelijden met haar. Even twijfelde hij, maar toen stapte hij naast haar in bed, en sloeg zijn armen om haar koude lichaam. "'t is goed," fluisterde hij zacht.

©ode Yern