Rhaelys stapte het paard op terwijl ze de man even aan keek, eenmaal op het paard liet ze een hand over het dier gaan terwijl ze de teugels vast pakte en haar blik toch nog even naar de man liet gaan. Naar een korte glimlach en een knikje spoorde ze het paard aan te gaan lopen. Ze bezat een zwarte merrie die ze echter geen naam had gegeven en dat terwijl ze het dier al vanaf veulen af aan had. Het dier was nu 4 jaar oud en ze wist nu al dat zodra het dier dood was ze haar veel zou gaan missen. Ze trok haar mantel wat dichter om haar lichaam. Een korte rilling gleed door haar heen. De zon ging langzaam onder wat betekende dat het kouder werd. Ze was op weg naar huis. Al was de kans klein dat ze voor het nacht werd al weer thuis was. Wat betekende dat ze ergens of de hele nacht door zou moeten rijden of een plek zou moeten zien te vinden om de nacht door te brengen. Ze besloot maar voor het tweede te gaan. De merrie zou het nooit lang vol kunnen houden dacht ze. Ze wou het het dier ook helemaal niet aan doen. Misschien moest ze toch maar eens een naam gaan verzinnen. Maar ze vond het altijd zo moeilijk. Ze hield niet van die standaard namen en dat zou ze het dier ook niet noemen. Dus zat er niks anders op dan te wachten tot dat er een naam te binnen schoot. Ze keek er eigenlijk al wel naar uit. Dat zou voor haar ook makkelijker zijn. Al snel liet ze het paard in draf lopen en keek ze strak voor haar uit. Na een tijdje had ze al een hele eind gereden en besloot ze voor kort even te stoppen. Ze liet de merrie dan ook stoppen en liet zich van het dier afzakken. Ze liet de merrie grazen terwijl ze een appel uit de tas pakken die aan de zadel zat en liep naar een boom toe waar ze tegen aan ging zitten. Langzaam nam ze een klein hapje van de appel en keek naar het dier dat langzaam haar kant op liep. Toen de merrie naar haar appel hapte trok ze lachend haar hand terug waarna ze nog snel een hap nam en de appel vervolgens aan het dier gaf. "De volgende keer krijg je er geen een." Sprak ze fluisterend. Terwijl haar hand over de snuit ging.

Terwijl ze met de merrie bezig was merkte ze helemaal niet dat iemand haar had bekeken. Of in elk geval in de buurt was geweest. Wat natuurlijk dom was aangezien ze de boel in de gaten moest houden. Voor het geval er gevaar op de loer zat. Ze keek dan ook geschrokken op toen ze een stem hoorde. Haar blik gleed naar de plek waar ze het geluid hoorde. Wat een stem leek te zijn. 'Goeienacht dame.' Haar ogen werden kort groot toen ze de man zag. Even was ze bang dat ze in gevaar was maar al snel merkte ze dat het een elf was. Rhaelys verschoof wat op haar plek en bleef de elf aan kijken. "Goedennacht" Sprak ze enkel terwijl haar hand weer over de snuit ging. Haar blik gleed kort naar het paard voor haar blik weer terug gleed. 'Mijn naam is Yern.' Ze keek de elf die Yern bleek te heten nog steeds aan. "Mijn naam is Rhaelys" Sprak ze zacht. Ze wou de vogels om hen heen niet laten schrikken. Ze hoorde ze duidelijk in de takken boven ons. De meeste zouden nu langzamerhand zijn gaan slapen. Ze liet de snuit los van de merrie toen die weg liep maar wel in haar buurt bleef. Het paard wist goed wie haar te eten gaf en warmte aan bod. Dat was waarschijnlijk de reden dat het paard om haar heen bleef hangen. 'U ziet er moe uit, dame.' Kort trok ze een wenkbrauw op terwijk ze hem aan keek. Tja dat zegt ook niet zo maar iedereen. "Moet ik dat opnemen als een beledeging? heer." Haar blik straalde iets hards uit terwijl ze hem aan keek. "Als dat het geval is kunt u beter vertrekken!" Rhaelys liet haar blik over de omgeving gaan voor ze hem weer aan keek.

Rhaelys merkte dat hij haar blik vast hield en om de een of andere reden liet ze het zo. Uiteindelijk keek ze toch weg. Iets in zijn blik liet haar rillen waardoor ze wel weg keek. Als of hij probeerde achter te komen wat ze hier deed en dat soort dingen. Natuurlijk kon ze het helemaal verkeerd hebben. Misschien keek hij mensen gewoon lang aan. Dat zou ook nog wel eens kunnen. Haar blik gleed kort naar het paard voor ze haar blik ergens anders over liet gaan. Nu deze elf was gekomen was ze veel voorzichtiger iets wat ze al veel eerder had moeten doen. Wie weet wat er allemaal zou gebeuren als ze even niet op lette. Hij had een slecht iemand kunnen zijn en haar misschien wel aan kunnen vallen. Het idee alleen al, ze was moe dus veel zin aan vechten had ze niet. Ze snapte het nut van vechten ook eigenlijk niet. Waar moesten er ook altijd mensen dood gaan. Of in hun geval elfen. Natuurlijk had ze een wapen bij haar. Ze zou nooit alleen op stap kunnen zonder een wapen. Er waren nu eenmaal mensen die de verkeerde bedoelingen met je hadden. Of het nu een moord was of dat ze dingen deden waar je het totaal niet mee eens was. Het idee alleen al was walgelijk. Haar blik gleed weer naar Yern toen hij begon te praten. "Neen dame, dat was het niet. Het spijt me als ik u met deze woorden op één of andere manier onrecht heb aangedaan. Dat was zeker niet mijn bedoeling, vergeef me, maar ziet u, het is niet mijn gewoonte om contact te leggen met andere mensen of elfen en ik ben er duidelijk erg slecht in ook. Ze keek hem verbaast aan toen hij vertelde dat hij niet vaak contact had met andere. In elk geval dat haalde ze er uit. Ze vroeg zich af hoe dit kwam en waarom hij dan wel op haar afwas gestapt als hij er misschien wel moeite mee had. Ze keek toe hoe hij op stond en naar haar paard keek. "Het is u vergeven, heer." Ze keek toe hoe hij het dier aan raakte en het meteen tot rust kwam. Kort trok ze haar wenkbrauw op. Dat gebeurde niet vaak bij vreemde. Ze hield Yern in de gaten terwijl ze ook op stond. Rhaelys liet haar blik kort over het paard gaan voor ze hem weer aan keek. "Uw paard is magnifiek." Haar blik gleed weer naar de mannelijke elf en een kleine glimlach verscheen rond haar lippen. "Dank u heer, ze is het liefste paard die ik ooit heb gehad." Sprak ze gemeend terwijl ze de merrie kort aan raakte. Uiteindelijk ging ze weer op de zelfde plek zitten en keek naar dier en elf. "Maar hoe we het draaien of keren, het is al laat. De maan staat al hoog aan de hemel, is het doel van uw reis nabij, en heeft u een plaats om uit te rusten? Ze keek hem terug aan toen hij tegen haar sprak en haalde haar schouders op. "Ik moet nog een eind reizen, en helaas heb ik nog geen plaats gevonden om uit te rusten. Ik denk dan ook dat ik die vandaag niet meer zou gaan vinden. Dus dat word of door reizen de hele nacht of de nacht hier doorbrengen." Gaf ze als antwoord op zijn vraag. Terwijl ze hem toch wat nieuwsgierig aan keek.

Rhaelys hield haar blik op hem gericht zodra hij sprak. "Indien u interesse heeft voor een slaapplek voor de nacht, een warme maaltijd en wie weet, zelfs enkele gedichten of liederen, dan staat het u vrij mij naar huis te volgen. Ik woon erg bescheiden, maar u bent welkom, mocht u dat willen." Ze bekeek hem afwachtend niet echt wetend of ze hem kon vertrouwen maar aan de andere kant. Ze had een slaap plek nodig en hij bood er een aan. Als ze het niet vertrouwde kon ze er vast nog wel vandoor gaan. Dus de keuze was, hier overnachten. Bij Yern overnachten of door rijden. Door rijden ging hem niet woorden dan was het niet anders dan met hem mee gaan. Misschien moet ik mee gaan." Er was een aarzeling in haar stem te horen. Niet elke elf was te vertrouwen vond ze. Rhaelys keek naar de merrie en stond op. "Wat vind jij er van? Zullen we mee gaan." Fluisterde ze waarna ze haar hand op haar hals legde en het dier hoorde hinniken. "Ik en.. De merrie nemen je aanbod graag aan." Ze baalde lichtelijk dat ze geen naam had. Maar daar was nu niks aan te doen. "wij zijn erg benieuwd naar uw huis." Zij ze beslist. Ze pakte de teugels vast van de merrie en keek Yern aan. Ze was echt benieuwd naar hoe en vooral waar hij woonde aangezien hij niet echt gewend was aan andere dat zei hij namelijk zelf.