Het was nu een paar weken na Kiara's ontmoeting. Toch stond het hem nog steeds niet aan dat hij haar had laten gaan. Straks gebeurde iets met haar wat hij had kunnen voorkomen door haar hier te laten of met haar mee te gaan. Echter zei zijn moeder hem dat hij haar moest vertegen en zich moest richten op zijn eigen leven. Maar dat kon hij maar niet. Alexander zag dingen voor zich die haar allemaal kon over komen. En telksens wanneer hij het zag kon hij zich zelf wel voor zijn kop slaan. Misschien moest hij haar op zoeken. Kijken of alles goed met haar ging. Alexander trapte de deken van zich af en stond op. Het was vroeg in de ochtend, de zon was nog niet eens op en veel had hij niet geslapen maar hij kon hier niet blijven liggen. Alexander moest van zijn woorden daad maken. Hij kleden zich om en verliet zacht het huis. Het duurde niet lang voor hij op het paard zat en naar het bos reed. Hij hoopte haar te kunnen vinden. Dit gebeurde vele uren later. De dag was al weer voor bij en de enigste licht die er nu scheen was de maan. Veel licht was er niet maar toch zag hij haar. Een slapend meisje met haar paard in de buurt. Eerst liep hij langzaam naar Enjoy toe en liet zijn hand over de hals van het dier gaan. "hey ken je me nog Enjoy" Sprak hij zacht. Hij leide hem naar zijn paard en maakte hem vast zodat hij het paard makkelijker mee kon nemen. Vervolgens liep hij zacht naar Kiara toe en controleerde of ze wel diep genoeg sliep. Voorzichtig pakte hij haar op en liet haar over enjoy hangen op haar buik. Zodra hij op zijn paard zat pakte hij haar weer en zette haar voor hem. Langzaam liet hij het paard bewegen en reed hij weg. "Sorry, maar dit moet." Fluisterde hij zacht. Toen hij zeker wist dat Kiara zou blijven zitten liet hij het paard wat sneller gaan. Eenmaal bij een verlaten huisje stapte hij af en pakte haar weer. Kort keek hij naar haar terwijl ze in zijn armen lag. Vervolgens liep hij het huisje in en legde haar voorzichtig neer op de grond. Vervolgens liep hij weer terug om een deken te halen. Ook maakte hij Enjoy los. Toen hij die eenmaal had liep hij weer terug en legde die over haar heen. Alexander trok de deur zacht dicht en stak een paar kaarsen aan die er toevallig lagen. Eenmaal dat gedaan ging hij tegen de muur bij de deur zitten en staarde voor zich uit. Afvragend hoe Kiara zou reageren als ze wakker werd. Ergens wou hij het niet eens weten maar hij had geen keus gehad. Alexander kon niks anders denken dan aan haar veiligheid en nu hij haar die gegeven had kreeg hij eindelijk wat rust in zijn hoofd. Hij zuchte kort en leunde met zijn hoofd tegen de houten muur aan.

K I A R A

 

Ergens voelde Kiara zich nog steeds schuldig dat ze zo snel was weggegaan bij Alexander en zijn familie. Ookal was het nu al een paar weken geleden. Ze had Enjoy aan een lang touw vast gebonden aan een boom en was zelf gaan jagen. Maar haar boog geladen liep ze zo geruisloos mogelijk door het bos, tot ze een klein hertje zag. Ze aarzelde geen moment en liet de pijl in de keel van het dier vliegen. Ze rende erop af en sneed de keel door.
Terug bij Enjoy maakte ze een vuur en legde de appels die ze had geplukt voor haar paard neer. Ze roosterde het vlees en begroef de overige dingen van het dode hertje. Inmiddels kwam de maan al op en werd het donker. Ze maakte Enjoy los, wetende dat hij niet weg zou lopen en haar zou beschermen. Ze pakte haar boog, trok die naar zich toe en verborg hem onder haar kleren, samen met de pijlen koker. Ze bleef even wakker, maar viel toen toch in slaap.

Toen ze wakker werd lag ze op hout. Langzaam deed ze haar ogen open en dwong zichzelf niet te bewegen. Waar was ze? Niet in het bos. Ze voelde haar boog nog steeds tegen haar lichaam aan. Mooi zo. Degene die dit had gedaan leefde niet lang meer. Voorzichtig keek ze de kamer door, zonder te bewegen. Toen zag ze hem. Ze had het kunnen weten. Alexander zat in de hoek, met zijn hoofd tegen de muur. Hij zag haar niet. Langzaam probeerde ze haar boog te pakken, maar maakte geluid. Onmiddelijk stond ze op, pakte haar boog goed vast en zette een pijl op de pees. Ze richtte op Alex en keek hem woedend aan. "Waar is Enjoy?" Als de dood was ze dat hij iets met haar paard had gedaan. Maar ergens dacht ze dat hij zo niet was. "Hoe kon je dit doen? Je liet me gaan! Je kunt me hier niet houden!"

I just love the way she moves...

Terwijl hij wachtte gleed zijn ogen steeds weer dicht maar hij mocht niet in slaap vallen. Als dat gebeurde dan zou ze er vandoor gaan en dat was niet de bedoeling. Hij opende zijn ogen dan ook elke keer weer maar de rustige ademhaling van kiara hielp niet bepaald om wakker te blijven. Hij besloot op te staan en even naar buiten te gaan. Gewoon om in beweging te komen zodat hij niet in slaap zou vallen. Eenmaal buiten zag hij dat beide hengsten aan het slapen waren. Hij was blij dat Enjoy niet tegen had gewerkt anders dan wist hij zeker dat dit hem niet gelukt was. Na even buiten te zijn geweest liep hij weer naar binnen en ging op de zelfde plek in de zelfde houding zitten, terwijl hij wachtte tot dat ze wakker zou worden. Wat dan ook gebeurde. Niet veel later hoorde hij een geluid. Zijn blik gleed naar Kiara en al snel zag hij haar met pijl en boog staan. Eerlijk gezegd had hij dit ook wel verwacht en bleef hij redelijk rustig. Alexander keek haar met een rustige blik aan en liet zijn blik kort naar de pijl gaan.
"Waar is Enjoy?" Een korte glimlach verscheen op zijn gezicht. Het was lief dat ze eerst aan haar paard dacht. "Buiten" Sprak hij waarna hij een knik gaf naar buiten. "Hoe kon je dit doen? Je liet me gaan! Je kunt me hier niet houden!" Hij haalde zijn schouders op en keek haar aan. Langzaam stond hij op en hield zijn handen omhoog terwijl hij naar haar toe liep. "Ik ga jou niet vermoorden of verwonden en jij gaat mij niet verwonden en vermoorden." Hij omvatte met zijn hand de hare en richte de boog naar beneden waarna hij de pijl er af haalde. Alexander hield de pijl vast en liet haar hand weer los waarna hij een stap achteruit deed. "Ik heb je inderdaad laten gaan. En dat is een fout geweest." Hij besloot het maar uit te gaan leggen dat leek hem het beste. "Ik weet niet waarom maar elke keer kom jij mijn gedachten binnen en zag ik beelden dat mensen vreselijke dingen deden met je Kiara. En geloof me dat is echt geen pretje." Kort was hij stil en beet op zijn lip. "Je mag boos op me wezen en alles maar ik wou en wil gewoon zekerheid hebben dat je veilig bent." Dat was ook waar. Hij keek haar aan en hoopte dat ze er begrip voor zou hebben. "en blijft, als dat betekend dat ik je hier moet houden of je achter naar moet gaan dan doe ik dat." Hij liet zijn blik door het huisje gaan voor hij haar weer aan keek. "Dit huisje is met een opknap beurt best te doen."

K I A R A

 

Alexander bleef rustig zitten, ookal had zij de punt van haar pijl om hem gericht. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen ze vroeg waar Enjoy was. Ze gromde waarschuwend. "Buiten," zei hij, en hij wenkte met zijn hoofd naar buiten. Hij haalde zijn schouders op toen ze tegen hem uitviel en stond op. Met zijn handen omhoog liep hij op haar af. Zij zette dezelfde passen terug achteruit, zodat de afstand tussen hen hetzelfde was. "Ik ga jou niet vermoorden of verwonden en jij gaat mij niet verwonden en vermoorden." hij liep naar haar toe en pakte haar hand vast. Hij richtte de boog van zich af en pakte de pijl. Hij liet haar hand weer los en zette een stap achteruit. "Oh nee? Waarom ontvoer je me dan?!" zei ze boos tegen hem. Dit sloeg nérgens op! "Ik heb je inderdaad laten gaan. En dat is een fout geweest." ze keek hem afwachtend aan. Dit vroeg om een uitleg. "Ik weet niet waarom maar elke keer kom jij mijn gedachten binnen en zag ik beelden dat mensen vreselijke dingen deden met je Kiara. En geloof me dat is echt geen pretje." Kiara rolde met haar ogen. "Je onderschat me. Je denkt dat ik niets kan! Wat zouden mensen kunnen doen? Als Enjoy je niet gekend had, had hij je platgewalst!" beet ze hem toe. Oh nee, dit vergaf ze hem niet zomaar. "Ik weet niet waarom maar elke keer kom jij mijn gedachten binnen en zag ik beelden dat mensen vreselijke dingen deden met je Kiara. En geloof me dat is echt geen pretje." Kort was hij stil en beet op zijn lip. "Je mag boos op me wezen en alles maar ik wou en wil gewoon zekerheid hebben dat je veilig bent." zei hij. Kiara legde haar boog op de grond en sloeg haar armen over elkaar. Aan haar boog had ze nu toch niets meer. Hij onderschatte haar enorm. Maar ergens had hij misschien wel gelijk. Erg sterk was ze niet. Snel wel, snel genoeg. Maar als hij haar hier wilde houden, dan kwam ze hier niet weg. Wist Alexander dat ook?  "en blijft, als dat betekend dat ik je hier moet houden of je achter naar moet gaan dan doe ik dat." vervolgde Alex. "Dat wordt dan een heuse sport voor ons beide..." mompelde Kiara. "Dit huisje is met een opknap beurt best te doen." zei Alex. Kiara keek kort om haar heen. Maar het was haar te krap, te claustrofobisch. Ze hield niet van kleine ruimtes. Zelfs in het bos werd ze gek als de bomen te dicht op elkaar stonden. "Je had dit nooit mogen doen, Alex. Mijn leven is van mij. Ik moet zelf dingen ontdekken."

I just love the way she moves...

Ergens vond Alexander het erg dat Kiara dacht dat hij Enjoy wat aan zou doen, hij mocht misschien op dieren jagen maar een vriend doden kon hij niet. Want dat was hij, Enjoy was een vriend voor Kiara. Zelf kon hij zijn paard ook niet ombrengen. Het idee alleen al was walgelijk. "Ik zou Enjoy nooit wat aan doen." Sprak hij gemeend. En hij dacht eerlijk gezegd ook wel dat Kiara dat zou weten. Maar aan de andere kant wat wist Kiara nu van hem. Helemaal niks. Net zoals hij niks over haar wist. En natuurlijk had hij geen recht om dit te doen, maar die beelden die telkens door zijn gedachten gingen waren gewoon vreselijk. Hij hoopte dan ook dat ze het zou snappen maar die kans was klein, zeer klein. "Oh nee? Waarom ontvoer je me dan?!" Kort trok Alex een van zijn wenkbrauwen op. Dit was een hele belediging. Hij zal haar nooit verwonden of vermoorden. "Denk je dat als ik je wou verwonden of doden je dan al lang niet dood was?" Vragend keek hij haar aan. "Waarom zou ik je dan eerst mee nemen naar mijn familie, vervolgens jou laten gaan en je op kom zoeken?. Daarbij ik heb je niet ontvoert. Ik heb je gewoon naar een wat betere plek gebracht." Hij wou gewoon niet toe geven dat het ontvoering was. "Je onderschat me. Je denkt dat ik niets kan! Wat zouden mensen kunnen doen? Als Enjoy je niet gekend had, had hij je platgewalst!" Kort schudde hij zijn hoofd. Hij was niet de gene die iemand onderschat zij was dat. "Jij onderschat de mens, de meeste mensen zullen eerst Enjoy doden zodra ze weten dat hij jou beschermd. Vervolgens nemen ze jou mee, en dat was niet bepaald moeilijk. Je merkte totaal niet dat ik je op mijn paard zette. En ook niet dat ik je op een houten vloer legde. Je slaapt dieper dan je misschien denkt Kiara. En wat als er een Ork langs komt, kun je die aan?" Vragend keek hij haar aan. "Of misschien wel een reus, die kun je niet aan in je eentje." Niemand kon een reus aan in zijn eentje, zij niet maar ook hij niet. Hij keek toe hoe Kiara de boog neer legde en daar was hij eerlijk gezegd wel blij om. Zo voelde hij zich minder bedreigd. Maar haar houding zag er nog steeds uit alsof ze het er niet mee eens was. Iets wat begrijpelijk was. "Dat wordt dan een heuse sport voor ons beide..." Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht toen ze dat zei. "Een uitdaging is nooit verkeerd." Sprak hij zacht lachend. Al snel hield hij op met lachen en keek hij haar aan. Je had dit nooit mogen doen, Alex. Mijn leven is van mij. Ik moet zelf dingen ontdekken." Zuchtend keek hij even weg. Hij wist donders goed dat hij dit niet had mogen doen. Hij liet weer een hand door zijn haren heen gaan voor hij haar weer aan keek. "Ik weet dat ik dit niet had mogen doen. En het is ook jou leven." Deze woorden waren zo tegenstrijdig vergeleken wat hij haar nu aan deed. "Je kunt als nog dingen ontdekken Kiara, maar ik wil je gewoon beschermen. Al wil je de hele wereld over reizen ik zal mee gaan of je dit nu wilt of niet." Sprak hij zacht. Wat zal zijn ouders wel niet vinden over wat hij nu deed. Ze zouden vast zeggen dat hij gestoord was en dit niet mocht doen maar hij had gewoon geen keus.

K I A R A

 

"Ik zou Enjoy nooit wat aandoen," sprak Alex, en aan zijn stem hoorde ze dat hij het meende. Haar woede ebde langzaam weg toen ze merkte dat Alex het best erg vond dat ze dacht dat hij haar paard wat aan zou doen. "Denk je dat als ik je wou verwonden of doden je dan al lang niet dood was?" Vragend keek hij haar aan. "Waarom zou ik je dan eerst mee nemen naar mijn familie, vervolgens jou laten gaan en je op kom zoeken?. Daarbij ik heb je niet ontvoert. Ik heb je gewoon naar een wat betere plek gebracht." Kiara keek hem aan. "Oke, op dat eerste heb je wel een punt, op het tweede ook. Maar je moet toegeven dat je me hebt ontvoert." ze keek hem aan, maar wel met een wat zachtere blik. "Jij onderschat de mens, de meeste mensen zullen eerst Enjoy doden zodra ze weten dat hij jou beschermd. Vervolgens nemen ze jou mee, en dat was niet bepaald moeilijk. Je merkte totaal niet dat ik je op mijn paard zette. En ook niet dat ik je op een houten vloer legde. Je slaapt dieper dan je misschien denkt Kiara. En wat als er een Ork langs komt, kun je die aan?" Kiara keek naar de grond. Ze wist het niet. Maar hij wist niet hoe ze vocht. "Je weet helemaal niet hoe ik vecht! Ik kan schieten, en goed ook, ik leef ervan. Weet je nog?" ze voelde de woede toch weer op komen. Ze had inmiddels haar boog neergelegd toen Alex antwoordde dat een uitdaging nooit verkeerd is. Ze keek hem aan. Maar waarschijnlijk zou ze het toch niet winnen. "Je kunt als nog dingen ontdekken Kiara, maar ik wil je gewoon beschermen. Al wil je de hele wereld over reizen ik zal mee gaan of je dit nu wilt of niet." Nu keek ze hem wel weer boos aan. Echt boos. "Als je me niet tegen was gekomen in het bos had je me niet gekend! Als ik geen 'Hawk' had geheten was dit allemaal niet gebeurd! Alex, je kán me niet achterna blijven gaan! Ik wil dingen alléén ontdekken, oke, met Enjoy dan. Dat heb ik altijd al gedaan." zei ze. Kiara liep boos naar een van de luiken en zette die open. Ze ging eruit hangen en keek naar Enjoy. Misschien kon ze wel uit het raam klimmen en op Enjoy springen. Hij stond dan wel in het weiland, maar hij kon gemakkelijk over het hek springen. Ze wist alleen niet hoe de andere hengst zou reageren...

I just love the way she moves...

"Oke, op dat eerste heb je wel een punt, op het tweede ook. Maar je moet toegeven dat je me hebt ontvoert." Even wou Alexander het niet toegeven. Maar ze had gelijk, hij had haar ontvoert. Hij zuchtte dan ook voor dat hij antwoord gaf. "Misschien, heb ik je ergens wel ontvoert ja." Sprak hij zacht. Hij kon het niet niet toegeven. Want dan zou hij ten eerste liegen en tja hij had haar gewoon ontvoert maar zo zag hij het liever niet. Nee hij zag het liever als een goeie daad. "Maar het was voor een goed iets!" Probeerde hij zich zelf te verdedigen. Hij wou gewoon niet helemaal toegeven dat wat hij had gedaan slecht was. Zo was hij niet en zou hij ook nooit worden klaar. Al snel ging het er over dat ze zich zelf niet kon verdedigen. Dat wist hij zeker. Het was namelijk heel makkelijk geweest om haar mee te nemen. En het zou nog makkelijker worden, Als hij bij voorbeeld met iemand was geweest dan, dan was het nog sneller gegaan. "Je weet helemaal niet hoe ik vecht! Ik kan schieten, en goed ook, ik leef ervan. Weet je nog?" Alexander schudde zuchtend zijn hoofd en keek haar aan. "Ja je schiet op dieren, niet op mensen. Ik durf te wedden dat je het niet eens kunt, want ik zou het niet durven op een mens te schieten. Daarbij als je zo goed kunt vechten waarom val je me dan niet aan om weg te komen?" Alexander sloeg zijn armen over elkaar heen en keek haar aan. Als ze zo goed kon vechten dan liet ze het niet zien. "Als je me niet tegen was gekomen in het bos had je me niet gekend! Als ik geen 'Hawk' had geheten was dit allemaal niet gebeurd! Alex, je kán me niet achterna blijven gaan! Ik wil dingen alléén ontdekken, oke, met Enjoy dan. Dat heb ik altijd al gedaan." Hij beet kort op zijn lip en keek haar aan. "Geloof me ook als je geen Hawk had geheten zou ik je ook naar het dorp hebben gebracht daarbij zal ik je ook gevraagd hebben mee te gaan naar mijn ouders huis." Verzekerde hij haar. Alexander volgde haar met zijn ogen toen ze naar de luiken ging en die open zette. Hij liep op haar af en ging naast haar staan. Alexander volgde haar blik en keek naar Enjoy. "Haal dat maar niet uit je hoofd want ik zal je volgens." Beloofde hij haar. Alexander liet zijn blik naar haar gaan en bekeek haar kort.

K I A R A

 

Kiara keek hem boos aan. "Misschien, heb ik je ergens wel ontvoert ja." zei hij. Ze knikte. Waren ze het daar tenminste over eens. "Maar het was voor een goed iets!" probeerde Alexander zich te verdedigen. Kiara rolde met haar ogen, maar ging er verder niet op in. Hij geloofde toch wat hij zelf wilde geloven. Als je iemand ontvoerde dan was dat toch per definitie slecht? Dat was toch niet goed te praten? Zij vond van niet. "Ja je schiet op dieren, niet op mensen. Ik durf te wedden dat je het niet eens kunt, want ik zou het niet durven op een mens te schieten. Daarbij als je zo goed kunt vechten waarom val je me dan niet aan om weg te komen?" Even voelde ze zich ongemakkelijk en keek naar de grond. Ja, daar had hij haar. "Oke, best. Ik vecht niet heel goed, maar ik ben snel. Ik kan snel genoeg wegkomen." zei ze fel tegen hem. "Geloof me ook als je geen Hawk had geheten zou ik je ook naar het dorp hebben gebracht daarbij zal ik je ook gevraagd hebben mee te gaan naar mijn ouders huis." zei Alex. Kiara liep naar het raam, deed de luiken open en keek naar buiten. Ze gaf geen antwoord. Ze voelde de ogen van Alex in haar rug. Hij wist wat ze dacht. "Haal dat maar niet uit je hoofd want ik zal je volgen." zei hij. "Je zei net nog dat een uitdaging geen kwaad kon." zei ze. Maar nu stond hij naast haar, dus dan was de kans klein dat het lukte. Ze was ten eerste kleiner dan hij, en hij kon haar makkelijk optillen. Nee, hij moest verder het huisje in zijn, als ze door het raam wilde ontsnappen. Ze zuchtte geïrriteerd en liep weg bij het raam. Ze liet zich via de muur op de grond glijden en trok haar benen op. Inmiddels was het avond, en ze hadden beide niets gegeten. "Ik heb een idee voor je. Jij gaat met mij mee jagen en dan zal ik hier één nacht blijven. Zonder proberen weg te glippen." ze keek hem aan. Ze wilde hier nú uit.

I just love the way she moves...

Terwijl hij wachtte op en antwoord merkte hij al snel dat ze zich ongemakkelijk voelde. Wat betekende dat hij toch wel gelijk had. Als iemand hem ontvoert had was hij allang bezig met een plan om te ontsnappen. Kiara daar in tegen leek het niet te doen. Ze had hem niet eens neer geschoten. Nee hij had de kans gehad om de pijl te pakken en dat was hem gelukt ook nog. "Oke, best. Ik vecht niet heel goed, maar ik ben snel. Ik kan snel genoeg wegkomen." Alexander zuchtte en beet zacht op zijn lip. Daar was al weer het bewijs dat hij gelijk had. Ergens kon hij haar niet altijd blijven volgen. Hij zelf had ook een leven. Of nou ja wat je maar een leven kon noemen. Maar zijn vader had hulp nodig op het land dus heel lang kon hij niet weg blijven. "Als jij dat zegt." Sprak hij. "Je zei net nog dat een uitdaging geen kwaad kon." Alexander knikte en keek naar buiten. "Inderdaad, ik zeg je alleen dat het je toch niet lukt. Niet omdat je het niet kan maar omdat ik weet wat je van plan bent." Legde hij uit. Terwijl Kiara weer weg liep keek hij naar haar om en draaide zodat hij met zijn rug naar het raam stond. En naar haar kon kijken. "Ik heb een idee voor je. Jij gaat met mij mee jagen en dan zal ik hier één nacht blijven. Zonder proberen weg te glippen." Kort dacht hij na waarna hij knikte. "Ik vind het goed, maar ik heb ook nog een idee." Hij liep naar haar toe en ging voor haar op zijn hurken zitten. "Ik leer je vechten, zodat je inderdaad je zelf kan beschermen en dan mag je je eigen weg gaan." Sprak hij. Hij meende het. Zodra ze haar zelf kon beschermen was hij bereid om haar verder alleen te laten gaan en terug te keren naar zijn huis. Alexander stond weer op en liep vervolgens naar de deur die hij opende terwijl hij naar haar keek. "Nu gaan we in elk geval jagen want ik heb honger." Kort keek hij haar aan. "We laten de paarden hier." Melde hij voor het geval ze toch een poging zou doen om weg te komen. Daar zat hij nu niet bepaald op te wachten.

K I A R A

 

Kiara beet op haar lip. Ze had hem moeten neerschieten zodra ze de kans had. Maar dat had ze niet gedaan. Omdat ze hem kende. Omdat hij haar nu redelijk kende. Hij zou haar zwakke punten al kunnen raken. "Inderdaad, ik zeg je alleen dat het je toch niet lukt. Niet omdat je het niet kan maar omdat ik weet wat je van plan bent." Kiara keek naar de grond. Ze voelde dat onzekere gevoel van vroeger weer. Omdat hij haar gevolgd was had ze het idee dat hij haar niet goed vond. Niet sterk genoeg. Ze keek voorzichtig naar hem op toen hij zei dat hij ook een idee had. Hij liep naar haar toe en ging op zijn hurken voor haar zitten. Zodat ze op gelijke hoogte waren. "Ik leer je vechten, zodat je inderdaad je zelf kan beschermen en dan mag je je eigen weg gaan." zei hij. Kiara keek hem aan. Haar ogen volgden hem naar de deur die hij open deed. "Oke," zei ze zacht. Ze wist niet waarom ze zich ineens weer zo onzeker voelde. Misschien had hij toch iets gevoeligs geraakt. "Nu gaan we in elk geval jagen want ik heb honger." Ze krabbelde overeind pakte haar boog en pijlenkoker. De boog hield ze in haar hand, de koker hing ze om haar rug. Alex keek haar een en zei dat ze de paarden hier hielden. Ze knikte. Ze volgde hem naar het bos. Daar aangekomen zorgde ze dat ze zo min mogelijk geluid maakte op de bos grond. 

I just love the way she moves...

Alexander wachtte op haar antwoord die hij dan ook snel kreeg. "Oke," Hij was blij dat ze er mee instemde en het duurde niet lang voor ze buiten waren. Stil liep hij door het bos heen zonder ook maar een tak of iets te breken. Het leek er echter op dat het wel even ging duren voor ze iets tegen zouden komen. Daarbij had Alexander niet zijn pijl en boog mee enkel zijn zwaard en wat dolken. Hij had er ook niet aan gedacht om die mee te nemen. Wat niet helemaal slim was maar Kiara heb er tenminste eentje meer. Kort keek hij om zich heen en bleef stil staan. Zijn blik gleed naar een kleine open veld waar een zwijn liep. Zacht tikte hij Kiara aan en wees naar haar pijl in boog. Aangezien het een zwijn was wou hij het liever zelf doen aangezien zij nog nooit op een zwijn had gejaagd had ze hem verteld. En hij wou natuurlijk niet hun avond eten verliezen. Hij hoopte dan ook dat Kiara ze aan hem gaf. Maar zeker wist hij dit niet. Kort keek hij haar afwachtend aan en bleef stil staan om de zwijn niet te laten schrikken. 

K I A R A

 

Tot Kiara's opluchting liep ook Alex geruisloos door het bos. Ze kon zich er aan ergeren als mensen die lawaai maakten in het bos. Ze merkte wel dat Alex geen boog bij zich had, alleen een zwaard en dolken. Ze liepen door, tot ze op een open plek kwamen. Kiara keek over de vlakte en zag er een zwijn op lopen. Alex tikte haar aan en wees op haar pijl en boog. Even aarzelde ze, maar toen gaf ze toch de boog aan hem, en pakte een pijl uit haar koker en gaf die ook. Ze gaf niet graag haar wapens weg, en zeker niet als ze niets anders had. Maar nu was het voor eten, en ze wist niet of ze het dier zelf zou kunnen raken. Als ze hem verkeerd raakte en hij sloeg op de vlucht dan was ze én een pijl kwijt én het zwijn zou onnodige pijn hebben. 

I just love the way she moves...

Alexander wachtte geduldig af tot dat Kiara hem de pijl en boog gaf. Hij nam ze dan ook aan en dacht even naar waarna hij nog snel een tweede pakte en haar een gebaar gaf dat ze beter kon blijven staan. Zo zacht mogelijk en uit de wind liep hij om het zwijn heen om een goed punt vinden. Toen hij die eindelijk had schoot hij de eerste pijl in de heup heen en de andere pijl kwam al snel vlak bij de hals. Snel liep Alexander er heen terwijl hij zijn mes pakte en de keel door sneed om het dier uit zijn lijden te verlossen. Het beste dat ze nu konden doen was de zwijn aan een touw in een boom laten hangen om het bloed er uit te laten lopen en ook meteen de ingewanden er uit te halen. Alexander zakte door zijn knieën en haalde de pijlen uit het dier en maakte die schoon voor hij de boog ook pakte en ze terug gaf aan Kiara. Zelf maakte hij het mes ook schoon en stak die terug.

K I A R A

 

Alex nam haar boog aan, pakte een tweede pijl en gaf haar een teken dat ze beter kon blijven staan. Ze knikte en keek goed naar wat Alex deed. Hij liep zo zacht mogelijk, en uit de wind naar het zwijn toe, maar wel zo dat het dier hem niet zou zien. De eerste pijl schoot Alex in de heup, en voor het zwijn tijd had om weg te rennen vloog de tweede pijl al de hals in. Alex liep snel naar het dier toe, Kiara kwam ook in beweging en liep hem achterna. Hij sneed het dier de keel door. Alex trok de pijlen uit het dier en maakte die schoon voor hij ze weer terug aan Kiara gaf. Kiara wist alleen niet of ze een touw hadden om de zwijn aan een boom te hangen, zodat het bloed eruit kon. "Heb je een touw?" vroeg ze. Ineens voelde ze een verandering in het bos. Alert en iet wat onzeker keek ze om haar heen, maar zag niets. "Alex..." zei ze zachtjes, niet wetende of hij het wel had gehoord. Ze pakte haar boog steviger beet en legde er een pijl op. Wie waren het? Wat deden ze hier? Waren het mensen, of andere wezens? Wat als er ineens een reus voor hun zou staan? Nee, dan hadden ze echt wel harde voetstappen gehoord. Ze waren jagers, dat hadden ze echt wel gemerkt. Geen reus dus. Orks? Het konden ook Orks zijn... Ineens zag ze een groepje jongens, vijf misschien. Ouder dan zij, maar misschien niet ouder dan Alex. Niet veel ouder tenminste. Terwijl ze dichterbij kwamen herkende Kiara ze. "Alex..." zei ze nog een keer, dringender. Het waren een paar van die mensen die dachten dat ze haar ouders had vermoord. De jongens liepen in een V-vorm. De jongen die vooraan stond, of misschien beter een jongeman te noemen, was duidelijk de leider en ook het grootst. "Ach, kijk eens wie we hier hebben, kleine Kiara. Die zo onschuldig lijkt." zei hij. Zij kenden haar naam wel, maar zij wist hun namen niet. Niet dat ze daar behoefte aan had... Onzeker deed ze een stap achteruit. De drang om weg te rennen werd steeds groter, maar ergens wilde ze Alex niet achterlaten. Niet met hen.

I just love the way she moves...

"Heb je een touw?" Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen Kiara om touw vroeg. Ze zat dus aan het zelfde te denken. Maar dat betekende wel weer dat zij dus ook geen touw had. Hij schudde zijn hoofd en bleef bij het dier op zijn knieën zitten terwijl hij na dacht. Er moest toch iets anders zijn waarmee ze hen op konden hangen. Maar dat hadden ze weer niet. Terwijl hij na dacht hoorde hij dat ze zijn naam uit sprak. Kort keek hij op voordat hij weer naar het dier keek. Er was vast niks aan de hand. Kort beet hij op zijn lip waarna hij om zich heen keek op zoek naar iets bruikbaars. Maar of hij het kon vinden was een andere vraag. In de tijd dat hij na dacht merkte hij niet dat er iets veranderd was in de omgeving. Aangezien ze toch met zijn tweeën waren was Alexander nu niet helemaal oplette, Iets wat hij beter wel had kunnen doen. Hij merkte dan ook niet bepaald dat er een groepje jongens bij hen had gevoegd. "Alex..." De manier dat ze het zei zorgde er voordat hij meteen op keek. Alexander zag dan ook meteen de jongens. Langzaam stond hij op terwijl hij zijn hand op zijn zwaard liet rusten. "Ach, kijk eens wie we hier hebben, kleine Kiara. Die zo onschuldig lijkt." Even keek Alexander enkel de 'leider' aan waarna hij een stap zette en nu dus eigenlijk voor Kiara stond omdat zij een stap naar achteren zette. "En wie hebben we daar, zei ik niet dat je haar met rust moest laten? En nu heb je je vriendjes ook nog mee genomen." Kort keek hij om naar Kiara en keek haar aan voordat hij terug keek naar het groepje. "Wat stoer van je, helaas besef je niet dat dit alleen maar laat zien hoe slap je bent. En duidelijk niet tegen een persoon op kan. Laat staan een meisje." Alexander zette nog een stap naar voren en sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl hij naar de groep keek. "Dus vraag ik je vriendelijk om te vertrekken zodat Kiara en ik aan ons avond eten kunnen beginnen." Heel erg bang werd hij niet bepaald van ze. Of ze nu met zo veel waren of in hun eentje, ze bleven allemaal zielige personen. Zijn blik gleed over de gezichten heen en kort trok hij zijn wenkbrauwen samen toen hij een wel heel bekend gezicht zag. Samuel de jongen waar hij mee opgegroeid was en zijn beste vriend. "Wat doe jij hier." Het was duidelijk aan zijn stem te horen dat hij verbaast was. Iets wat ook van zijn gezicht af te lezen was. Alexander keek Samuel strak aan en kreeg al snel antwoord. "Zorgen dat dat wicht eindelijk verdwijnt. Ze heeft haar ouders vermoord. Ik snap niet waarom je voor haar op komt." Alexander besloot er geen antwoord op te geven en bleef staan waar hij stond.

K I A R A

 

Alex schudde zijn hoofd toen ze vroeg of hij een touw had. Misschien had hij wel hetzelfde gedacht. Toen ze zachtjes zijn naam zei keek hij kort op, maar richtte zich daarna alweer op het zwijn. Kiara had de pijl nog steeds op haar boog, maar de kans dat ze zou schieten was niet groot. Zoals Alex al eerder had gezegt, ze zou het nooit durven om op mensen te schieten. De tweede keer toen ze zijn naam zei keek hij wel op. Hij kwam overeind en Kiara zag dat hij zijn hand op het gevest van zijn zwaard liet rusten. Hij deed een stap naar voor toen zij er een naar achter deed, zodat hij voor haar stond. "En wie hebben we daar, zei ik niet dat je haar met rust moest laten? En nu heb je je vriendjes ook nog mee genomen." zei Alex. Hij keek om en keek haar aan. Kiara richtte haar angstige ogen kort op hem, en toen weer terug op de groep jongens. Ze hield ze strak in de gaten, elke beweging volgend. De voorste jongen sloeg zijn armen over elkaar en keek Alex spottend aan. Misschien als hij wist dat Alex Rossini heette, dat hij dan wat voorzichtiger zou doen... Maar misschien ook niet. "Wat stoer van je, helaas besef je niet dat dit alleen maar laat zien hoe slap je bent. En duidelijk niet tegen een persoon op kan. Laat staan een meisje." zei Alex. Was dat laatste een hint aan haar? Dat ze niet bang voor hem hoefde te zijn? Kiara verplaatste haar gewicht van de ene voet op de andere. "Dus vraag ik je vriendelijk om te vertrekken zodat Kiara en ik aan ons avond eten kunnen beginnen." zei Alex. Ze wist niet zo goed wat ze moest doen. Maar de jongen stootte een spottende lach uit. "Je noemt mij slap? Maar als je haar zo nodig moet verdedigen, moeten we jou ook maar wegjagen. Wie weet wat jij allemaal nog kan doen." zei de jongen en hij keek Alex uitdagend aan. Hij keek de groep over, en Kiara kon zien dat zijn blik bleef hangen bij een jongen. "Wat doe jij hier?" aan zijn stem was te horen dat hij verbaast was. Kiara keek voorzichtig naar de jongen. "Zorgen dat dat wicht eindelijk verdwijnt. Ze heeft haar ouders vermoord. Ik snap niet waarom je voor haar op komt." zei deze. Kiara richtte haar blik weer op de grond. Maar Alex zei niets en bleef staan waar hij stond. "Ik denk dat jullie je eten maar ergens anders moeten eten. Al denk ik dat jullie dan ook een ander dier moeten vangen. Lang zullen jullie hier namelijk niet blijven." zei de leider en hij wenkte een van de jongens. Die schoot ineens naar voren naar Kiara. Maar zij had het verwacht, draaide zich om en begon te rennen.

I just love the way she moves...

Alex had niet bepaald verwacht dat ze lastig zouden worden gevallen. Helaas waren er een paar mensen die wel heel laag gezakt waren. Enkel om stoer te kunnen doen voor hun 'vrienden' Toen Alexander de angstige blik in haar ogen zag, wist hij dat hij alles zou doen om dit meisje uit de klauwen van deze beesten te houden. Hij snapte gewoon niet waarom ze haar lastig bleven vallen. Maar nu had hij eindelijk het bewijs dat ze niet veilig was in haar eentje. Hier door was de dwang om er voor haar te zijn en haar te beschermen groter geworden dan hij had gehad. Hij wou niet weten wat ze zouden doen met haar als hij er niet was. Een korte rilling van afschuw gleed door zijn lichaam terwijl er verschillende woorden door zijn hoofd heen gleden. Van mishandeling, tot aan verkrachting en moord. Hij wou het liefst dat Kiara er vandoor zou gaan zodat hij een zorg minder had voor nu, maar deed ze dit wel durfde hij te wedden dat ze achter haar aan zouden gaan dus was het verstandig als ze bleef staan iets wat ze dan ook gelukkig deed. "Je noemt mij slap? Maar als je haar zo nodig moet verdedigen, moeten we jou ook maar wegjagen. Wie weet wat jij allemaal nog kan doen." Alexander lachte om zijn woorden en een sadistische grijns verscheen op zijn gezicht. "Geloof me. jij weet nog niks tot waar ik toe in staat ben, laat staan wat ik allemaal kan doen." De toon in zijn stem was een toon die je niet graag wou horen. De woede stond dan ook in zijn ogen. Ze hoefde ook maar een ding verkeerd te doen en hij zou zijn slag slaan. "Ik denk dat jullie je eten maar ergens anders moeten eten. Al denk ik dat jullie dan ook een ander dier moeten vangen. Lang zullen jullie hier namelijk niet blijven." Alexander keek de leider strak aan toen de andere jongen naar Kiara toe schoot. Voor dat de jongen ook maar voorbij hem kwam gaf Alexander hem een klap in zijn nek waar door hij op de grond viel. Er volgde een trap in de rug van de jongen waar door er een schreeuw van door het bos klonk. Op dat moment leek alles snel te gaan. Verschillende jongens kwamen zijn kant op, Alexander greep zijn zwaard vast en keek kort achter om. "Ren!" Riep hij naar Kiara, op dat moment voelde hij een stomp in zijn maag waar door hij kort door in elkaar dook. Daarna probeerde hij de pijn te negeren en begon met de aanval, in de hoop dat hij hen zou kunnen tegen houden en Kiara veilig bij de paarden kon komen en kon vluchten. Hij wist nu al dat hij hier niet heel van af zou kunnen komen.

K I A R A

 

Nu was het voor Alexander natuurlijk wel overduidelijk dat ze zijn bescherming nodig had. Maar Kiara was de jongens altijd ontlopen, ze klom in bomen, verschool zich tussen de bladeren en de takken. Het was nu puur toeval dat ze nog op de grond was. En ook nog steeds op dezelfde plek. Kiara hoorde de woorden van de leider van het groepje jongens. Alex lachte. "Geloof me. jij weet nog niks tot waar ik toe in staat ben, laat staan wat ik allemaal kan doen." zei hij. De toon waarop hij het zei deed haar rillen, en zonder het te zien wist ze dat de woede in zijn ogen zou staan. De leider sprak weer, en Kiara zag een jongen ineens op haar af komen. Ze schoot naar achter, maar dat was niet nodig. Nog voor de jongen langs Alex kwam had Alex hem al op de grond geslagen. Kiara zag de jongens op Alex afkomen, die ook geslagen werd en even dubbel sloeg. "Ren!" riep hij naar haar. Ze aarzelde niet, ookal wilde ze hem niet achter laten. Ze moest naar de paarden, onmiddelijk. Ze rende terug, het begon in een wilde vlucht toen ze merkte dat ze ook gevolgd werd, maar ze merkte dat haar voeten haar terug voerden naar het weiland. Ze sprong over het hek, keek achter om en zag dat ze niet meer gevolgd werd. Niet meer direct tenminste. Ze deed snel het hoofdstel om Enjoy's hoofd en pakte snel het andere hoofdstel. Dat zou dan wel van de hengst van Alex zijn. Ze kalmeerde zichzelf en deed het hoofdstel om bij het paard. Tot haar verbazing lukte het. Ze sprong op Enjoy, die het hek al kapot had getrapt, pakte de teugels van het andere paard en spoorde Enjoy aan. De hengst galoppeerde mee. Sunset stuurde Enjoy met gemak tussen de bomen door, alleen had ze iets meer moeite met de andere hengst. Toen ze dichterbij de jongens kwam klemde ze de teugel van de hengst tussen haar been en de rug van Enjoy en pakte haar boog van haar rug. Ze pakte een pijl en spande die. Toen Alex in beeld kwam zag ze dat hij het ook niet rustig had gehad. Ze schoot een jongen in zijn been, die daar meteen doorheen zakte. Ze stopte voor Alex, en Enjoy trapte meteen een jongen neer die te dichtbij kwam. "Ik hoop dat je zonder zadel kan rijden." zei ze gejaagd en ze pakte een pluk manen toen ze bijna viel omdat Enjoy trappend de jongens op afstand hield.

I just love the way she moves...

Zodra Kiara weg rende kon hij zich pas richten op de jongens om hem heen. De gene die hij op de grond had gekregen kwam al weer moeizaam recht te staan. Een kleine grijns verscheen op zijn gezicht. Echter verdween die grijns al snel zodra hij zijn beste vriend op hem af zag rennen. Verbaast bleef hij even staan tot dat hij de mes zag en zich snel genoeg kon bewegen. Echter raakte de mes zijn huid wel. Het bloed begon uit zijn huid te komen maar hij negeerde het volkomen. Hij sloeg zijn vriend terug en raakte hem ook aardig goed. In de tussen tijd had hij er niet voor kunnen zorgen dat er niemand achter Kiara aan ging. Hij hoopte nu alleen dat ze snel en slim genoeg was om bij de paarden aan te komen. Hij deelde nog een paar klappen uit en kreeg ze zelf ook. Af en toe gaf hij een pijnlijke kreun. Toen hij een pijnlijke slag tegen zijn schouder kreeg draaide hij zich woedend om en sloeg de persoon. Net op dat moment werd die geraakt door Kiara, een grijns verscheen weer op zijn gezicht. Hij verbeet de pijn en wou niet dat Kiara zou zien dat hij het moeilijk had. Zodra Kiara voor hem stopte pakte hij de teugels van zijn hengst en keek haar aan. "Ik hoop dat je zonder zadel kan rijden." Kort keek hij naar zijn hengst en zag dat deze inderdaad geen zadel had. Veel tijd om er over naar te denken had hij niet. "Ik denk niet dat ik een keus heb." Sprak hij waarnaar hij wat moeizaam op het paard klom en de teugels vast pakte. Deze rit zou nog een hel worden. Hij sloeg nog een keer van zich af omdat een van de jongens te dicht bij hen kwam en spoorde zijn hengst daarna aan. "Kom!" Riep hij. Hij wachtte kort op Kiara en daarna liet hij het paard er vandoor gaan. Hij hoorde de jongens nog net lachen. Alexander baalde dat hij ze hun gelijk moesten geven. "Verdomme." Siste hij tegen zijn zelf toen hij een steek door zijn schouder voelde gaan. Hij baalde hier zo van. Vaak keek hij naar Kiara, nadat ze vergenoeg waren zorgde hij er voor dat zijn hengst wat langzamer ging en keek naar Kiara. "Gaat het? Ben je gewond? Moeten we even stoppen?" De bezorgdheid was duidelijk in zijn stem te horen. Het was dan ook iets wat hij niet kon verbergen. Iets waar hij toch wel een beetje van baalde.

K I A R A

 

Alex gezicht was kort vertrokken van de pijn, maar toen hij haar pijl langs zich zag schieten keek hij om en verborg het. Kort keek Kiara hem bezorgt en deels schuldig aan. Hij zou hier niet in beland als zij gewoon tegen de jongens op kon. "Ik denk niet dat ik een keus heb." zei Alex, waarna hij wat moeizaam op zijn paard klom. Kiara spoorde Enjoy aan en hij begon met grote sprongen vooruit de galopperen. Kiara keek kort achterom om te kijken of Alex paard volgde - en of Alex er nog wel op zat. Al snel kwam hij op snel heid en nam de leiding. Ze hoorde ineens een zoevend geluid, gevolgd door een steek van pijn in haar zei. "Aah..." Snel trok ze de pijl eruit, maar voelde meteen al dat het niet oppervlakkig was. Alex liet zijn paard wat langzamer gaan, zodat hij naast Kiara kwam te lopen. "Gaat het? Ben je gewond? Moeten we even stoppen?" vroeg hij bezorgt. Kiara schudde enkel kort haar hoofd, en pakte een pluk manen van haar paard. Alles draaide ineens om haar heen, en Enjoy ging steeds langzamer, waarna hij voorzichtig stopte. Hij voelde dat er iets was met Kiara. Ze liet zich van hem af glijden en pakte zijn manen vast. Wat was er aan de hand? Waarom was ze ineens zo duizelig? Bloedde ze zo erg? Of was het iets anders? Had ze misschien te weinig gegeten of gedronken? Wat was er aan de hand?

I just love the way she moves...

"Aah..." Bij dat geluid keek Alexander geschrokken om. Hij zag hoe ze een pijl uit haar lichaam trok. Een korte rilling ging door hem heen. Nee hoe konden ze hen nog een pijl na schieten. Het liefst wou hij zijn paard om keren om terug te gaan naar die schoften en ze laten boeten. Maar hij kon Kiara zo niet alleen laten. Dat niet alleen hij zelf was ook gewond. Misschien niet zo ergs als Kiara maar toch. Hier door was hij zwakker. Hij vroeg dan ook bezorgd hoe het ging. Wat natuurlijk dom was aangezien hij de pijl gezien had. Ondanks dat Kiara niet wou stoppen dacht haar paard hier anders over. Alexander liet zijn hengst ook stoppen en sprong er af. Eenmaal met beide voeten op de grond liep hij snel op Kiara af. Zodra hij achter haar stond zette hij een hand in haar zij om haar te laten staan voor het geval ze zou vallen. Met zijn andere hand zorgde hij dat ze de manen los liet van haar paard. Vervolgens tilde hij haar op en liep naar een boom neer. Daar zette hij haar even neer en keek haar aan. "Ik moet even kijken." Sprak hij bezorgd. Zonder op een antwoord te vragen trok hij haar kleren zo, zodat hij de wond kon zien. Hij keek er goed naar en zag het bloed uit de wond stromen. Vloekend trok hij zijn blous uit en scheurde die zo kapot zodat het een stuk tegen de wond gedrukt werd. "Je moet naar een dokter." Sprak hij zacht tegen haar terwijl hij haar recht aan keek. "Ik kan het zelf niet verzorgen. Ik denk ook dat hij te diep is." Fluisterde hij zacht. Alexander probeerde niet te angstig te klinken maar de blik in zijn ogen zouden vast en zeker te veel vertellen. Zuchtend keek hij naar de wond en vervolgens naar de rest van zijn bloes. Hij besloot die om de lap stof heen te vinden en het zo strak mogelijk te trekken. Dus deed hij het ook. Hij trok Kiara iets van de boom weg en liet de bloes achter haar langs gaan waarna hij het langs de wond heen liet gaan en er vervolgens er een knup in maakte en hem goed aan trok. "Sorry." Sprak hij voor het geval haar pijn deed.

K I A R A

 

Haar reactie op de pijn was niet heel hard geweest, maar het was genoeg om Alexander geschrokken te laten omkijken. Maar alsnog wilde ze niet stoppen. Ze moesten door, voor het geval de groep hen nog achterna kwam. Maar Enjoy dacht hier anders over. Het paard ging steeds langzamer lopen en stopte uiteindelijk. Kiara liet zich van hem af glijden en hield zijn manen vast om niet te vallen. Alex liet zijn paard ook stoppen en stapte af. Hij liep naar haar toe en zette zijn hand in haar zij, als steun. Ze voelde zijn andere hand zich om haar pols sluiten, en met lichte dwang wist hij haar hand los te krijgen van Enjoy's manen. Kiara werd opgetilt en tegen een boom aan gezet. "Ik moet even kijken." zei Alex. Kiara hoorde de bezorgde toon in zijn stem. Ze knikte en probeerde om niet te laten merken dat ze ineens duizelig geworden was. Ze focuste zich op een punt, en het begon al minder te draaien. Ze voelde dat Alex haar kleren uit de weg trok zodat hij kon kijken. Toen ze hem hoorde vloeken keek ze om. Was het diep? Wat het heel erg? Alex trok zijn shirt uit en scheurde er een stuk af. Hij legde een deel tegen de wond en drukte het er zacht op. "Je moet naar een dokter." ze keek hem geschrokken aan. Daar zat ze niet echt op te wachten. Ze wist niet waarom, maar ze was altijd bang geweest voor dokters. Nou ja, voor hechtingen. En voor naalden. Want het was haar wel duidelijk dat de dokter dit dan wel dicht zou moeten naaien. Of hij zou een betere manier weten. Met kruiden misschien wel. "Ik kan het zelf niet verzorgen. Ik denk ook dat hij te diep is." zei Alex. Kiara keek hem aan en zag aan de blik in zijn ogen dat het wel erg was. Oke, dat had ze zelf ook wel door gehad toen ze het voelde, het deed nog steeds veel pijn. Alex trok haar iets omhoog van de boom en liet het andere deel van zijn shirt achter haar rug heen gaan. Hij bond het om de wond en trok het aan. Kiara klauwde in de grond en probeerde een kreet te onderdrukken, wat niet lukte. Door de pijn spande ze haar spieren aan en stroomde het bloed weer uit de wond. Trillend probeerde ze zichzelf weer te ontspannen. De tranen liepen over haar wangen, maar het bos draaide niet meer. Tenminste één goed ding. Ze veegde haar tranen weg. "Ik ga niet terug naar het dorp." zei ze. "Dus we moeten ergens anders een dokter vinden." voegde ze eraan toe. Ze stond op en liep naar Enjoy. Met iets meer moeite klom ze op zijn rug. Ze keek naar Alex en wachtte tot hij ook opzou stappen. 

I just love the way she moves...