Pearl keek naar buiten terwijl het gezang en de melodie, die de hobbits buiten op het plein maakte luid klonk. Er was een groot feest omdat er een koppel zoveel jaar getrouwd was. Haar ouders en haar zusje waren er al heen. Zij zelf moest zich zelf nog klaar maken. Ze was net uit bad en had haar lichaam gedroogd voor ze in een van de jurken stapte die in haar kast hing. Ze had de mooiste uit gekozen. De jurk die ze voor feesten apart hield. De jurk was roze met wit en zoals haar moeder zei stond het haar prachtig. Helemaal zeker was Pearl er niet over maar de jurk zat fijn en dat was voldoende vond ze. Eenmaal de jurk aan kamde ze haar haren en maakte er een knot van. Twee lange bruine krullende plukken hingen aan beide kanten langs haar gezicht. Een ding waar ze wel blij mee was, was haar haren. Ze was blij dat het niet zo krullend was zoals de meeste hobbit's had. Pearl keek nog even in de spiegel waarna ze naar buiten liep en de deur achter haar dicht trok. Haar vriendinnen zouden vast al wel vragen waar ze bleef. Ze had gewoon geen zin gehad om zo vroeg er al heen te gaan. Eenmaal op het plein verscheen er een glimlach op haar gezicht terwijl ze naar het paar liep en ze feliciteerde. Ze gaf hen een hand en een kus op de wang voor ze tussen de gasten verdween op zoek naar haar vriendinnen. Toen ze hen niet zo snel kon vinden dwaalde ze wat af naar de eet tafel waar ze een gebakje, wat wijn en fruit pakte voor ze in een hoekje verdween en daar op de grond plaats nam terwijl ze naar de dansende hobbit's keek at ze langzaam het gebakje op terwijl ze af en toe een slok nam uit haar beker. Op dit moment wou ze dat ze niet zo verlegen was en gewoon de menigte in ging om te dansen. Want dat was het gene wat ze nu het liefst wilde. Dansen tot de zon weer op kwam. Maar die lef had ze niet om het zomaar te doen. Haar blik gleed over de omgeving echter liet ze haar blik naar haar eten gaan en zuchtte diep. Veel zin in eten had ze nu eigenlijk niet toch duurde het niet lang voor het gebakje op was en ze over ging naar het fruit. De besjes waren heerlijk wanneer ze kapot knapte in haar mond en het sap haar smaak pupillen raakte. Toen ook dat op was dronk ze haar wijn op voor ze uiteindelijk toch op stond en maar gewoon rond besloot te lopen. Alles was beter dan in je eentje stil te zitten. Het duurde gelukkig niet lang voor ze een van haar vriendinnen tegen kwam die haar mee trok naar de 'dansvloer' en ze begon te dansen.

Terwijl ze aan het dansen was met haar vrienden genoot ze van het moment. Ze lachte kort en bewoog mee op de muziek, Haar blik gleed kort om haar heen op zoek naar haar ouders. Toen ze die eenmaal vond, zag ze ook Dany. Kort bleef ze staan en keek naar hem. Ze vroeg zich af waar ze het over hadden, sinds dany haar gered had nadat ze bijna was verdrokken moest ze best vaak aan hem denken. Iets wat ze niet helemaal wou toe geven. Zuchtend schudde Pearl haar hoofd en ging weer verder met dansen. Dit keer was ze nogal afgeleid en keek telkens richting haar ouders en natuurlijk Dany. Na een tijdje stopte ze en keek weer naar de plek waar haar ouders stonden. Helaas zag ze Dany niet meer. Ze keek om haar heen en zag hem nog net weg lopen. "Ik ben even wat drinken." Sprak ze tegen niemand in het bijzonder. Ze liep langs de hobbits heen en volgde Dany met haar ogen en zag hem van de menigte weg gaan. Zelf merkte ze niet op dat de sfeer veranderd was. Ze pakte nog snel een wijn en een bier van een tafel waar ze langs liep voordat ze verder naar Dany ging. Eenmaal bij hem bleef ze vlak achter hem staan. "Dany?" Haar stem klonk verlegen maar ook wat aarzelend. Wat als hij haar helemaal niet wou zien? Ze had zich nou niet bepaald aardig gedragen toen die dag. Maar dat kwam ook meer omdat ze zich ongemakkelijk voelde en natuurlijk had ze het toen overdreven gevonden hoe de twee hobbits zo tegen haar deden. Nu moest ze kort even aan milo denken maar die bande ze al snel uit haar hoofd. "Ik dacht misschien wil je wat drinken." Sprak ze met een kleine glimlach terwijl ze haar hand uit stak en de bier aan bood. Vervolgens nam ze plaats tegen een boom en keek voor haar uit. "Ik zag dat je met mijn ouders aan de praat was, ze mogen je echt. Vooral na dat je mijn leven hebt gered." Bekende ze, Pearl had haar ouders al wel vaker over hem horen praten na die ene gebeurtenis. En dat terwijl hij niet eens de enigste was die haar gered had. Milo net zo, maar dany was de gene geweest die haar uit het water had gehaald. Kort beet ze op haar lip en keek dany weer aan.

Pearl glimlachte toen Dany moest lachen en keek toe hoe hij naast haar ging zitten. Het voelde best wat vreemd om hier met hem te zijn zo alleen. Niet alleen omdat het Dany was maar ook omdat hij een jonge man was. Kort beet ze op haar onderlip en nam een slok van haar wijn. De enigste echte voordeel aan trouw dagen was dat ze goeie wijn kregen. Wijn die ze anders nooit snel zou drinken of ook maar in huis zou hebben. "Ik mag hen ook erg, en ze hebben twee fijne dochters..." Ligt begon ze te blozen toen hij dat zei. Waarschijnlijk bedoelde hij er niks mee. Ze nam ook maar aan dat dat het was. Dany gaf haar zusje en haar een compliment en daar zat verder niks andera achter. "Dank je." Fluisterde ze zacht terwijl ze met haar nagels tegen de beker wijn tikte. "Ik zal het mijn zusje zeggen." Ze keek hem aarzelend aan en glimlachte kort. Vervolgens liet ze haar hand door het gras gaan en trok een paar sprietjes er uit. "Hoe gaat het nu met jou? Ik bedoel ... Vragend keek ze hem aan. Wat bedoelde hij?
"Je hebt een behoorlijk heftig avontuur meegemaakt daar in het water. Je zou voor minder nachtmerries krijgen... Krijg je dat een beetje verwerkt?" Ze keek hem terug aan en wist even niet wat ze moest zeggen. Ze had het hele gebeuren weg gedrukt. Pearl wou er niet meer over naar denken laat staan dat ze er over wou hebben. Dany was echt de eerste die er weer over begon. Het hele gebeuren kwam weer terug en moeizaam slikte ze terwijl ze alles weer voor zich zag. Iets waar ze soms nog nachtmeries over had. Toen ze plots zijn hand op de hare voelde keek ze wat geschrokken naar beneden. Haar hard begon sneller te kloppen en weer werd ze iets rood. Kort dacht ze over naar om haar hand terug te trekken omdat dat hoorde. Maar ze wou het eerlijk gezegd niet dus liet ze het mooi zo. Wel legde Pearl haar hand wel wat anders neer en liet haar vingers uit elkaar gaan zodat die van hem er tussen in lag. Ze keek hem weer terug aan en haalde haar schouders op. "Ik heb het weg gedrukt" Bekende ze eerlijk. "Ik wil het er niet over hebben. Het is gebeurt en ik heb mijn lesje geleerd." Fluisterde ze zacht. Pearl keek weg en wat afwazig begon ze met zijn vingers te spelen.

"Het was niet jou fout, het had iedereen kunnen gebeuren." Pearl haalde haar schouders op maar was het er niet helemaal mee eens. "Dat was het wel, als ik beter op had gelet was het niet gebeurt." Vertelde ze hem. En dat was ook zo. Als zij niet zo stom was geweest om bij de rand te komen dan was alles gewoon goed gegaan en had ze ook geen trauma over gehouden. "Het zou zoveel veiliger zijn als Hobbits hun vrees voor het water zouden overwinnen en zouden leren zwemmen. Er is niets mis met het water op zich ... tenzij je niet kunt zwemmen." Pearl keek hem kort aan en zuchtte zacht. "Er is niks mis met water als het niet diep is en je er gewoon in kan blijven staan." Verbeterde ze hem. Waarna ze weer voor haar uit keek. Ze haatte water en zou er voor zorgen dat ze nooit meer ergens in zou vallen. "Ik moet bekennen, dat je me ook doen schrikken hebt. Ik wil je niet kwijt, en daar dacht ik even dat ik te laat was. Ik heb zelfs overwogen om je zwemles te geven, zodat ik er zeker van ben dat je veilig bent, ook al ben ik niet in de buurt. Het zou me een geruster gevoel geven als ik wist dat je zwemmen kon, dat geef ik toe." Pearl keek hem verbaast aan. Hoezo wou hij haar niet kwijt? Wat bedoelde hij met die zin. Ze wist ook even niet wat ze moest zeggen en hield haar mond. "Ik wil niet leren zwemmen." Sprak ze zacht. "Ik kan het niet, ik wil het niet. Water is dodelijk en blijft dodelijk." Stiekem wou ze dol graag willen leren zwemmen. Maar ze durfde het niet toe te geven. Bang dat Dany haar raar zou gaan vinden. Want dat was wat al die hobbits vonden. Ze vonden het raar als iemand op avontuur wou en dat soort dingen. Maar aan de andere kant wou ze eerlijk tegen hem zijn. Ookal ging ze het nu wel iets verdraaien. "Maar als jij wilt dat ik leer zwemmen dan wil ik dat misschien wel doen." Fluisterde ze zacht terwijl ze hem aan keek. "Heb je zin om met me te gaan wandelen? Het bos is groot en mooi, en ik ken het op mijn duimpje. 's avonds is het nog leuker, en in het midden is een plaatsje dat zeker het bekijken waard is. Vooral in het licht van de maan." Even keek ze terug naar het feest, niet zeker wetend of het wel verstandig was om het te doen. "Maar misschien wil je terug naar het feest?" Na die woorden schudde ze haar hoofd en keek hem aan. "Nee, ik wil niet terug naar het feest." Bekende ze eerlijk. Waarna ze op ging staan en wachtte tot hij het zelfde deed om vervolgens met hem mee te lopen. Benieuwd naar de plek waar hij het over had.

Terwijl dany naar de dingen om hen heen wees, verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze was blij dat ze besloten had om mee te gaan. Dit was veel meer leuker dan het feest waar ze net vanaf kwamen. Daarbij was Dany ook nog eens goed gezelschap en mocht ze hem echt. Door dat ze zo stil konden lopen gebeurde het niet vaak dat de dieren op schrokken en er vandoor gingen. Vandaar ook dat ze hen goed kon bekijken. Ook besloot ze stil te blijven aangezien ze het moment niet wou verpesten. Zodra ze op een open plek kwamen bleef ze verbaast stil staan. Het was een prachtige plek. Ze keek dan ook om haar heen en zag een vuurvliegje haar kant op komen. Pearl bleef stil staan waar door het diertje in haar haren lande. "En?" Ze wist er niet meteen een antwoord op te geven en keek hem aan. "Het is niet zo mooi als jij, maar het zou oneerlijk zijn om het daarmee te vergelijken." Pearl haar wangen werden roze om zijn woorden en keek wat verbaast toen hij dichter bij kwam. Haar hart begon sneller te slaan toen ze merkte wat hij deed. Aarzelend bleef ze staan. Even twijfelde ze of ze het wel durfde. Uiteindelijk drukte ze haar twijfels weg en boog naar hem toe om de laatste paar milimeters te overbruggen waardoor haar lippen toch ook nog wat aarzelend op zijn lippen terecht kwam. Pearl zette een klein stapje naar hem toe en voelde haar hart sneller klopen. Die kus betekende vast dat hij ook iets voor haar voelde anders had hij vast die zet niet gedaan. Maar voor nu wou ze er even niet aan denken en zich richten op zijn lippen.

Een rilling gleed door haar heen toen ze zijn woorden hoorde, wie had het ooit gedacht dat iemand het zou zeggen. Pearl begon te blozen en keek hem aan. ”Ik ook van jou,” Fluisterde ze terug. En ze meende dit. Ze hield inderdaad van hem. Zodra ze zijn hand over haar rug voelde gaan en ze stevig tegen hem aan werd gedrukt gleed er weer een rilling door haar heen. "Gaan je ouders en zus me accepteren?" Aarzelend keek ze hem aan. ”Ik hoop het,” Sprak ze zacht, ”Als ze mij gelukkig willen zien dan moeten ze wel.” Vervolgde ze. Het duurde niet lang voor ze op de grond lag. Zodra hij haar ogen sloot trok ze even vragend haar wenkbrauwen op. Iets wat hij natuurlijk niet kon zien. Toch hield ze haar ogen dicht en ontspande helemaal zodra ze zijn handen over haar rug voelde gaan. Zodra ze een kus in haar hals voelde opende ze haar ogen. Wat voelde dit toch fijn. Maar ze werd er zenuwachtig van. Misschien wou Dany wel dingen die ze niet wou. Of om beter te zeggen, nog niet wou. Ze was nog zo jong en zo onervaren. Over Dany wist ze dat natuurlijk niet. Waarschijnlijk had hij zo veel meer ervaring dan zij. ”M-misschien kunnen we beter terug gaan.” Fluisterde ze zacht. ”Ze zullen me zo wel gaan zoeken.” Waarna ze Dany wat van haar afduwde en ze snel recht ging staan om vervolgens haar jurk schoon te vegen en netjes te trekken.