---

Yern bleef vuren en met de hulp van de dieren en de Enten zag hun situatie er plots veel beter uit. Dat hadden ze allemaal aan Jannys te danken. Als zij er niet geweest was, dan had hij samen met zijn dappere metgezellen het onderspit moeten delven en zouden de Orks tot aan het bos doorgedrongen zijn. Maar nu was de situatie anders. De orks kregen pijl na pijl, klap na klap te verduren. Dapper bleef Yern vuren en hij zag tot zijn genoegen dat het Orkaantal drastisch gezakt was. De meeste orks hadden nu last van hetzelfde probleem dat zij hadden gehad, een paar ogenblikken geleden: een laag moraal. Yern keek vol trots naar zijn metgezellen. Beide schoten net als hij pijl na pijl af, maar toen merkte hij dat ook Sunset gewond was en bloed verloor. Hij moest haar helpen. Hij boog zich over zijn Ent en fluisterde in het Elfs de vraag om naar Sunsets Ent te gaan zodat hij haar kon helpen. De Ent, die gelukkig ook Elfs sprak, zette zich in beweging, en op een trage manier, die ook veel Orks vertrappelde, liep hij naar Sunset. Yern sprong op de tak van de Ent en legde zijn hand op haar rug. Nonverbaal gebruikte hij een spreuk om haar kracht te geven. "Hou vol, ik heel je zo, de strijd is bijna gewonnen." Fluisterde hij in het Elfs, en hij kon nog net een knikje zien terwijl hun pijlen bijna gelijktijdig dezelfde grote ork vloerden.