Voor Max was het niet meer dan een gewone dag. Hij stond op ging aan het ontbijt, daarna brunch, tussendoor nog een snack en daarna het middag eten. Beetje in huis gerommeld en een beetje in de tuin gerommeld. Het leven in The Shire zag er zo maar raar uit. Maar in het hoofd van Max gingen de meest spannende dingen door zijn hoofd. Zijn vingers grepen vlug naar het potlood dat op een papier lag. Hij tekende vlugge schetsen van draken en elven. Nooit dat hij die wezens in het echt gezien heeft. Alleen van tekeningen en verhalen. Zachtjes zuchtte de jonge hobbit terwijl hij zijn  potlood weer terug op de tafel legde. Als zijn moeder nog leefde had ze waarschijnlijk gezegd dat de tekening prachtig is, maar dat we die dingen nooit in het echt willen zien. Ze brengen oorlog, dood en verderf. Terwijl zij deze woorden zei wist ze zelf ook dat ze nooit oud zou worden. Max kon het niet laten om kort even te lachen. Zijn moeder was niet bepaald het perfecte voorbeeld van een hobbit en de meeste hobbits hier in The Shire zagen haar dan ook niet als een perfecte moeder. Max schudden zijn hoofd en keek naar de tekening van zijn moeder die hij een paar jaar geleden had gemaakt. Ze was een prachtige vrouw om te zien. Haar gezicht werd omlijst door prachtige donkere pijpenkrullen die speels alle kanten op sprongen. Ze had haar haren altijd bij een gebonden en vast gespeld achter op haar hoofd. Ze droeg altijd katoenen jurken met een wit short. Ze zag er uit als een dagelijks boerenmeisje. Toen zag ze er nog heel mooi uit, de laatste maanden ging het slecht met haar.

Max had zijn rugzak in gepakt, zijn potloden en zijn papier. Hij stapte de warme middag zon in en ging op pad naar de weide waar hij zou gaan zitten. Hij begroette zijn buren vriendelijk en maakte kort een praatje als ze daar verlegen om zaten. Het was allemaal geen probleem voor Max. Eenmaal aangekomen bij de weide nam hij plaats in het hoge gras. Haalde zijn tekenspullen tevoorschijn en begon driftig met zijn potlood over het papier te krassen. Hij keek geen seconde op van zijn papier, totdat er een schaduw over het papier viel.
'Sorry maar je staat in mijn licht.' Zei Max droogjes zonder op te kijken naar de persoon. Altijd toch wel weer jammer dat soort wezens.
'Ik wil niet heel vervelend zijn,' Max keek op en zag een jonge hobbit voor hem staan. 'Maar je staat in mijn licht.' Zei Max zonder een spier te verreken in zijn gezicht staarde hij de jonge hobbit aan.[/b]

Voor Dany

Max knipperde met zijn ogen tegen de zon en tekende weer verder op het papier. Dat er nog andere door het veld liepen had hij niet in de gaten. Hij was veelste druk bezig met het kunstwerk dat in zijn handen lag. Schetste binnen enkele seconden een paar bomen extra en het gras kraste hij aan de onderkant erbij. Alles ging prima totdat er iemand in zijn zon ging staan. Max kon zich er heel erg aan ergeren als andere hobbits door zijn kunstlijnen liepen. De meeste wisten dan ook dat ze Max met rust moesten laten als hij bezig was. Maar deze hobbit was overduidelijk niet bekend met de regels van Max. Hij probeerde de hobbit dan ook weg te jagen bij zijn woorden, maar die hadden overduidelijk geen enkele nut. Fronsend keek Max op toen de Hobbit sprak. Hij legde zijn hand tegen zijn voorhoofd om een soort kapje te maken tegen de zon. Een grote grijns kwam op het gezicht van Max toen hij Danny voor hem zag staan. Hij was zijn tekening totaal vergeten. Gooide het naast hem op de grond en sprong overeind. Hij omhelsde de hobbit vlug en lachte.
'Je weet toch hoe de grote kunstenaar is als je in zijn kunstlijnen staat.' Sprak Max met een hoop zelf spot.
'Maar ik denk dat mijn gezeur veel minder interessant is dan die van jou!' Max wist dat Danny veel van de wereld had gezien. Soms kon Max er wel jaloers op zijn. Hoe vaak had hij wel niet van het elfenrijk gedroomd of van welk ander rijk. Maar nooit was hij verder dan The Shire gekomen.
'Kom op vertel!' Riep Max enthousiast.