”Hraia Aranel,” Sprak ze zachtjes en legde haar hand liefdevol op Aranel haar schouder. Rustig hield ze halt en proestte ze. Ze boog zichzelf voorover om de hals van het prachtig witte paard te strelen. Ze richtte nu haar ogen op het bos voor haar. Ze had haar thuis in Mirkwood bij het koning Thranduil verlaten en was nu aangekomen bij het bos van Lothlorien. Ze was niet van plan Mirkwood voorgoed te verlaten, maar voor nu was het beter. Te veel herinneringen. Ze kneep nu met haar kuiten zachtjes tegen Aranel haar witte buik en dreef haar aan het bos in te gaan. Zoals altijd gehoorzaamde ze en stapte ze het bos van Lothlorien in. Elegant bewoog Aranel tussen de bomen door en Itaril hield de teugels lichtjes vast. De band die ze met Aranel had was er sterk, niemand zou die band ook ooit kunnen breken, enkel de dood. Ze had Aranel eens gered, het paard was zijn ruiter verloren in een strijd en was zelf zwaargewond geraakt. Itaril was toevallig in Rohan geweest om haar geliefde te bezoeken wanneer ze Aranel vond. Ze had goed voor het paard gezorgd en wanneer het helemaal genezen was bleef ze bij haar. Ineens zag ze in de verte wat bewegen in het bos en aan haar paard te zien had zij het ook gezien. Aranel was een erg eenkennig paard die nogal weinig vertrouwen had in andere elven, mensen, tovenaars en orks, alleen Itaril had het vertrouwen van de merrie. Altijd werd ze zenuwachtig wanneer er vreemden waren, dat was typisch Aranel. Zachtjes kneep Itaril weer met haar benen om het paard aan te sporen. Sierlijk stapte de merrie over naar draf waarnaar ze ook over ging naar galop. Wanneer ze bij de mens waren die ze hadden gezien trok Itaril haar boog van haar rug af en met haar andere hand pakte ze een pijl. Binnen een paar seconden had ze een pijl op de mens gericht. Ze leunde naar achteren om haar paard af te remmen en liet haar voor het meisje halt houden. Onrustig hinnikte Aranel en trappelde ze met haar voorpoten. ”Hraia, Hraia Aranel,” Sprak ze nog eens zacht om haar te kalmeren. Langzaam begon Aranel al wat rustiger te worden. ”And what has a human woman to do in these woods?” Vroeg ze het meisje terwijl ze nog steeds haar pijl op haar gericht had. ”Speak,” Zei ze er nog krachtig achteraan. In de ogen van Itaril was het verdriet te zien dat haar hart vulde maar niet daarvan was in haar gedrag te zien.

Geschrokken zette het meisje een paar stappen naar achteren. Itaril bleef haar strak aankijken met haar blauwe ogen. "I..." Begon ze maar maakte deze zin niet af. Itaril bleef haar wachten aankijken, wachtend op een vervolg. Ineens hoorde ze ergens een hard dof geluid vandaan komen, van iets dat op de grond viel. In een snelle reactie richtte ze haar ogen op het paard dat was neergevallen op de grond. "Nee! Enjoy!" Riep ze en rende naar het paard toe. Aranel schrok van de snelle beweging van het meisje en trok kort haar benen een beetje omhoog. Itaril borg haar boog en de pijn in een snelle beweging weer op waarnaar ze Aranel achter het meisje aan dreef. Ze sprong al redelijk snel van haar rug af. Ze gebaarde Aranel te blijven staan en snelde zich naar het paard toe die op de grond lag. Ze ging achter het meisje staan die bij de hengst geknield zat. Ze had haar hand op een behoorlijke wond op het been van de hengst gelegd die er heel slecht uit zag. "My horse was hit by an arrow. I think there was poison to. I came from an Elf, and he said he knew my father. He told me to go to the elves area where he could heal my horse." Sprak ze terwijl ze zichzelf omdraaide naar haar toe. Itaril knikte en knielde nu zelf ook neer bij de hengst. ”I looks very bad,” Sprak ze waarbij ze de wond goed bekeek. Ze keek nu het meisje in de ogen aan. ”Are you familiair with kings foil? It’s a herb, a plant with white flowers. These forest are full of it. Can you bring me that?” Vroeg ze waarnaar ze zelf ook over rond keek. ”Ah, there,” Zei ze waarnaar ze opstond en er snel heen liep. Rustig trok ze wat uit de grond waarnaar ze zich weer vlug bij het paard liet zakken. Ze keek nog een keer kort naar het meisje met een blik die haar duidelijk maakte dat ze ruimte nodig had. Ze ging nu recht voor de hengst zitten en trok de koningsfoelie een beetje kapot om het vervolgens op de wond te drukken. Ze zuchtte diep en drukte nu met haar handen de koningsfoelie nog wat steviger op de wond. Ze sloot haar ogen. ”Mellon nîn na hûn, Anor valthen, togo laugas lín nestad enin gûr hen.” Sprak ze met een zware stel in haar eigen taal, Sindarin. Ze opende weer langzaam haar ogen en keek naar het paard. ”Lasto beth nîn, tolo dan nan galad.” Zei ze als laatste waarnaar ze haar hand van de wond af haalde en deze zachtjes over zijn hals liet aaien. ”He will need a lot of rest, but he will be allright.” Sprak ze kalm terwijl ze met haar hand de hengst bleef aaien. Ze liet de koningsfoelie er maar even op liggen, dat was beter. Ze haalde nu haar hand van zijn hals af en stond op om het meisje ruimte te geven om bij haar paard te zijn, het was tenslotte haar paard en zelf zou ze dat ook willen als het Aranel overkwam. Ze was ook helemaal hierheen gekomen om haar paard te laten helen door de elven dus waarschijnlijk hield ze ook erg veel van haar paard, iets wat Itaril graag zag. Ze deed nog een paar stappen achteruit om haar nog wat meer ruimte te geven. Aranel stootte haar zachtjes aan bij haar arm en liefdevol aaide Itaril de merrie over haar neus heen. ”You may want to stay here in Lothlorien cause he needs rest en going back to Rohan? Or Gondor? Is maybe to much for him right now.” Sprak ze..

Het meisje liep terug naar haar paard toe en legde haar hand op zijn hals. Itaril keek met een kleine glimlach naar hoe het meisje de hengst over zijn hals kriebelde. Ze werd er altijd blij van wanneer ze zag dat paarden met liefde werden behandeld door hun eigenaren. Aranel deed haar hoofd een beetje naar beneden en Itaril liet haar hand naar haar voorhoofd glijden. Dat was een van Aranel haar favoriete plekjes om gekriebeld te worden, net onder haar pony. Het meisje draaide nu haar hoofd om naar haar en Itaril keek haar ook gelijk weer aan. "Yes, I don't think I've a choice. Thank you for healing, you've saved him! How can I thank you?" Sprak ze. Itaril keek haar aan met een vriendelijke glimlach waarnaar ze haar ogen op Aranel richtte. Ze zweeg nog een paar seconden terwijl ze haar hand over de merrie haar voorhoofd liet gaan. ”Your’re welcome,” Zei ze vriendelijk waarnaar ze het meisje weer aankeek. ”You don’t have to do anything in return, I would never let a horse die when I’m able to save him.” Sprak ze terug. Ze haalde nu haar hand van Aranel haar voorhoofd af. ”I’m staying with an old friend here in Lothlorien, I sure we wouldn’t mind to have another guest.. Besides, he would love to help you’re horse with his recovery, so you will be able to go home as soon as possible.” Sprak ze vriendelijk. Het was niet dat ze haar hier wel wilde hebben, uit het gebied van de elven. De vriendelijke blik in haar ogen liet ook wel zien dat ze dat niet bedoelde als dat ze het meisje hier weg wilde hebben. Een geluid in de verte deed haar opkijken, een geluidje die net te ver weg zou zijn voor de oren van een mens, maar een elf kon het luid en duidelijk horen. Ze keek daarnaar weer terug naar het meisje. ”Maybe it’s wise to go now,” Zei ze terwijl ze aandachtig luisterde. Wat het precies was kon ze er niet uit aanleiden maar ze wilde geen risico lopen. Ondanks dat er nu vrede was in Middle earth betekende dat niet dat er niet meer zoals als gevaar bestond. Het was wel groot wat ze hoorde, dus het leek haar beter om wel te vertrekken. ”And fast,” Zei ze er nog zachtjes achter aan. Ze liep nu naar het meisje en de hengst toe en knielde zichzelf ook weer bij het paard neer. ”Erio,” Zei ze zachtjes tegen het paard, wat betekende dat hij op moest staan. Ze gaf het paard steun bij opstaan maar dat ging nog redelijk makkelijk. Ze liep nu weer naar Aranel toe en haalde daar een stuk elventouw uit haar zadel en bond de hengst hiermee vast aan Aranel. Wanneer het goed vast zat ging ze weer naast Aranel staan en sprong ze sierlijk op de rug van de witte merrie. ”Come,” Zei ze tegen het meisje en stak haar hand uit om haar te helpen op de rug van de witte merrie te komen. Ze voelde hoe de spanning opbouwde bij de merrie en aaide haar kort zachtjes over haar schouder met haar andere hand. ”Estelio enni,” Zei ze er zachtjes bij tegen het paard. Langzaam verdween bij haar de grote spanning, naar ze zou altijd wat gespannen zijn wanneer er een vreemde op haar rug wilde zitten, maar ze zou niet ongehoorzaam worden..

Het touw dat ze om aan de twee paarden had vastgebonden was niet heel erg lang waardoor ze hengst ook redelijk dichtbij de merrie moest lopen, maar dit was alleen maar goed. Zo kon Aranel hem een beetje steunen. "What did you hear?" Vroeg het meisje. Itaril kneep met haar kuiten zacht tegen de buik van Aranel om haar te laten lopen. Ze keek nog even naar de hengst om te zien hoe hij het deed en hoe hij liep, maar de leek nu nog wel goed te gaan. Ze hoorde nu een takje wat betekende dat het dichtbij was. ”Footsteps,” Zei ze kort, meer wist ze ook niet. Een Elf zou het waarschijnlijk niet zijn tenzij het een stampende elf was, maar daar ging ze niet vanuit. Het was ook niet een iemand, 3 of 4 misschien. Orks hoogstwaarschijnlijk, verdwaalde orks die nog door Middle earth rond liepen. Ze konden dan ook maar beter opschieten. Het kon haar niets schelen over dat er ook Orks zouden zijn met goede bedoelingen in deze wereld. Ze waren in de oorlog hun grootste vijanden geweest en zo zag Itaril ze ook nog steeds, dus zouden die Orks zich laten zien dan zouden ze een pijl door hun hoofd kunnen verwachten. Sowieso geloofde ze er zelf niets van dat er überhaupt orks waren met goede bedoelingen, het waren allemaal vieze beesten die bij het kwaad horen. Ze hadden de wereld teveel aangedaan om vergeven te mogen worden. Wat deden die orks dan ook in de bossen van Lothlorien? Niet heel slim van ze om zich in elven territorium te bevinden, maar natuurlijk waren ze dat ook niet, orks zijn nu eenmaal dom. De voetstappen kwamen steeds dichterbij en nu was ze er bijna zeker van de het orks waren. ”Orks,” Zei ze met een haat in haar stem, een haat die uitging naar orks. Ze waren dichtbij, te dichtbij. Alert bleef ze met haar ogen in het rond kijken en wanneer ze een van die vieze orks zag gooide ze haar been over de hals van het paard heen en sprong ze van het paard af. Ze gaf de teugels aan het meisje voor moest Aranel onrustig worden. Ze trok haar boog van haar rug af en haalde een pijl uit de koker op haar rug. Binnen een seconde had ze haar boog klaar en vuurde ze een pijl op de ork af, recht door zijn hoofd heen. ”Go on, I will handle this.” Zei ze waarnaar ze richting de ork rende. De twee andere orks waren ook al snel in zicht en met een snelle beweging haalde ze allebei neer met een pijl. Ze zuchtte eens en keek naar de twee orks. Een vierde ork besprong haar nu maar snel draaide Itaril zichzelf om en stak een pijl in de ork zonder haar boog te gebruiken. Ze luisterde weer goed maar zo te horen waren er niet nog meer orks in de buurt. Ze rende weer terug naar het meisje, de hengst en Aranel. Ze ging naast Aranel lopen en liet het meisje op haar rug zitten. Dit was voor Aranel ook veel fijner, als Itaril naast haar zou blijven lopen. Ze keek nu weer even op naar het meisje. ”My name is Itaril by the way,” Zei ze met een glimlachje..