"Nee! Laat me met rust!" het meisje schreeuwde de longen uit haar lijf, maar het geluid werd gedempt door de hand voor haar mond. Het had op deze manier geen zin. Ze had net zo goed haar mond kunnen houden. Ze voelde een stomp in haar rug. Haar boog. Waar waren haar boog en de pijlenkoker? Kiara keek om zich heen. De groep jongens had haar gevonden in een kleiner dorpje in Rohan. En aangezien iedereen dacht dat ze haar ouders had vergiftigt, was iedereen tegen haar. De jongens hadden haar opgejaagd, maar blijkbaar was het niet genoeg om haar alleen Rohan uit de jagen. God mocht weten wat ze nu met haar van plan waren. De jongens sleurden haar nu mee, maar ze had geen idee waarheen. Daar, een jongen een paar meter bij haar vandaag had haar pijlenkoker en boog op zijn rug. "Waar gaan we heen?" vroeg het meisje voorzichtig. De jongen die haar vast had grinnikte. "Ergens waar wij er zeker van zijn dat je niet meer terug komt." luidde het antwoord. Toen Kiara Mirkwood in zicht zag komen begon ze onmiddelijk tegen te stribbelen. Nee, dat konden ze niet menen. Daar kwam ze nooit meer uit. Maar de jongens trokken haar mee het bos in. Ze liepen lang, en Kiara voelde dat de jongens hun concentratie aan het verliezen waren. Toen er ineens een pijl uit de bosjes schoot en een van de jongens neerschoot, trapte Kiara naar achter, pakte haar boog en pijlen terug en legde snel een pijl op haar boog.