Rustig liep Sunset met haar boog op haar rug door naar Lothlorien. Ze was geboren in Rivendel, maar nu woonde ze eigenlijk meer hier. Het bos ontspande haar. Sunset rende met lichte stappen het bos door en legde haar handen op een paar bomen. Ze energie die ze voelde deed haar glimlachen. Ze draaide een rondje, de mantel die ze aan had zwierde mee. De wind deed haar haar bewegen en Sunset pakte voorzichtig een tak beet die boven haar hing. Ze trok zich op en ging tegen de stam aan zitten. Vanaf hier zou ze de meeste andere elfen zien. Maar natuurlijk zou zij ook verrast kunnen worden. De meeste elfen kenden haar wel, misschien omdat ze geen ouders meer had en ze daarom een beetje zielig gevonden werd. Sunset wist het niet zeker, maar ze had er geen moeite meer mee om alleen te zijn.

Waar het in het derde era vol was geweest met elfen, wat het bos nu vrijwel leeg. Sunset moest eraan wennen, maar voelde er niets voor om mee te gaan naar de onsterfelijke landen. Ze hield wel van een beetje avontuur, ookal hield ze niet van pijn. Maar in Valinor zou ze waarschijnlijk geen avontuur krijgen. De elf zuchtte, leunde tegen de stam van de boom en sloot haar ogen. Toen ze een verandering in de omgeving voelde opende ze haar ogen weer. Eigenlijk had ze niet zo veel zin in gezeldschap. Maar een troost was dat het wel een elf zou zijn. Ze ging niet naar hem op zoek met haar blik. Als hij contact wilde leggen dan deed hij dat, en zo niet, dan konden ze beide gewoon rustig van het bos genieten, en de dieren die erin liepen. Op dat moment kwam er een hert met een groot gewei onder de tak staan waar ze op zat. Sunset keek langs de tak naar beneden en glimlachte. Ja, misschien waren de dieren nog wel haar grootste vrienden.

-Ugh, niet echt goed, sorry-

Er was iets mis met het hert, hij leek onrustig, hij leek pijn te hebben. Ze zag de elf naast haar uit de boom klimmen en zachtjes op het hert af lopen. Sunset volgde hem met haar ogen toen hij zijn hand op het hoofd van het dier legde. Ze kneep haar ogen dicht toen ze het hert tekeer zag gaan van de pijn. Ze voelde het bijna. Sunset sprong de boom uit, landde zacht op de grond, en begon zachtjes in de oude taal te zingen. Heel zacht, maar luid genoeg om de aandacht van het hert te wekken en hem te kalmeren. Ze liep rustig naar het hert toe en bleef zingen. Het leek wel of het hert compleet gehypnotiseerd was door haar stem. Of door de woorden. Ze keek naar de hoef van het dier en zag er nog een paar stekels in zitten. Ze wendde zich naar de elf. "Kunt U de stekels uit de hoef trekken als ik het hert geruststel?" vroeg ze met een zachte stem.

Sunset glimlachte toen ze merkte dat het hert zich zo stil mogelijk hield. Haar stem had hem echt gerustgesteld. Of in ieder geval genoeg. De elf trok een paar klaveren uit de grond en bond die om de hoef van het hert. Deze bedankte hen en liep weg. Sunset glimlachte en keek het dier na. Sunset haalde met haar hand haar haar over haar schouder en ging er een paar keer door heen, zich bewust van de elf naast haar, die ze nu moeilijk kon negeren. Toen ze voelde dat hij zich naar haar richtte richtte zij haar lichaam ook iets naar hem toe. Ze knikte toen hij haar bedankte. "Waarom zou ik je niet geholpen hebben? Mijn naam is Sunset." zei ze zacht, net zo zacht als ze had gezongen. Het was misschien niet dat ze géén harde stem had, ze praatte gewoon zacht. Natuurlijk had je ook elfen die wel harder praatte, maar zij niet. En ze kende genoeg elfen die ook net als zij een zacht praat volume hadden. Alleen hadden die nu allemaal via de Grijze Havens Midden-Aarde verlaten. Er waren nog maar weinig elfen over. Sunset vond het jammer, maar aan de andere kant; veel contact had ze ook niet met de andere elfen.

Yannis reed op een paard over de vlaktes. Ze had net het gebied van het vroegere Moria gepasseerd en reed richting het grote bos. Het bos was Lothlorien, waar vroeger een beroemde elfenheks heeft gewoond, Galadriel. Maar sinds die naar Valinor is gegaan samen met haar man, Elrond en Mithrandir, waren er zelden nog wezens gezien met magie. Dat zorgde ervoor dat ze zich steeds meer eenzaam voelde op Midden-Aarde, ze kon niemand om raad vragen en moest steeds alles zelf zien uit te dokteren. Het had haar ook een hele eeuw gekost voor ze erin was geslaagd haar eigen staf te vinden/maken.
Aan de rand van het bos hield ze halt en liet zich soepel van het paard afglijden. Met haar staf in haar ene hand, liep ze verder het bos in. De staf gebruikte ze voor twee dingen. In eerste instantie als wandelstok, het hielp haar om sneller te lopen. Ten tweede om haar magie wat krachtiger te maken, maar ze wist dat het nooit zo krachtig zou zijn als de Istari van vroeger. Behoedzaam betrad ze het bos, het was niet omdat de meeste elfen vertrokken waren uit deze wereld, dat het daarom veilig was om hier te vertoeven. Jannys had het plan om naar het vroegere huis van Galadriel te gaan. De huizen van de elfen uit de vroegere era, stonden nog steeds overeind, maar op sommige plaatsen was het zo gevaarlijk dat je er beter niet kon zijn. Na een lange tijd te wandelen hoorde ze twee stemmen praten en ze hield halt. De ene sprak zacht en was duidelijk een vrouwelijk wezen, de tweede had een zwaardere stem, dus vermoedelijk een man. Het drong bij haar door dat de twee het hadden over een hert en daarna bereikten twee namen haar oor. Yern en Sunset. Beide namen zegden haar niets, maar hoe kon het ook anders als ze al eeuwen lang rondzwierf. Ze ontmoette zoveel wezens, dat ze amper hun namen onthouden kon. Kalmpjes aan liep Jannys verder, dichter naar de andere twee toe. Net op het moment dat het hert net niet meer te zien was in de verte. Opnieuw hield ze halt, ze was niet zo zeker of ze hier wel welkom was. Het gebeurde wel vaker dat ze werd weggestuurd van zodra bij hen doordrong dat ze een beoefenaar van magie was. Dus deed ze enkele stappen achteruit, tot ze een boomstam voelde en leunde daar tegenaan, terwijl ze de twee een eind verderop, rustig in de gaten hield.

Jannys merkte de kleine veranderingen op en bemerkte een soort van angst, een dergelijke angst die ze wel vaker had gezien. Ze zuchtte, richtte haar blik op de grond en draaide zich om. Met haar gezicht nu naar de boom gericht, klom ze er in, wat niet zo elegant lukte met haar staf, maar die wou ze niet achter laten. Op de eerste brede tak bleef ze zitten, richtte haar blik op een merel en sprak de vogel toe in de oude elfentaal. Het dier vloog naar haar toe en ging op haar been zitten. Met haar aandacht op de vogel, keek ze af en toe naar de andere twee elfen, bang om opnieuw weggejaagd te worden en bang om aangevallen te worden. Hier in Lothlorien had je geen enten, de meeste enten waren haar vrienden, waardoor ze ook wel de green witch werd genoemd. Net omdat ze zoveel wist over de natuur en het goed kon vinden met alles wat in een bos leefde van wezens. Het enige waar ze problemen mee kreeg waren soortgenoten of mensen. Hobbits en dwergen konden haar aanwezigheid wel aanvaarden. Nou ja, toch in hoeverre je als elf, vriendschappen kunt krijgen van dwergen.

Het duurde niet lang of Sunset merkte dat Yern alerter werd. Nu voelde ze zelf ook de aanwezigheid van een andere elf. Yern stootte haar aan en ze knikte. Ze pakte geruisloos haar boog van haar rug, maar legde nog geen pijl erop. Wie zou deze elf zijn, en waarom hield hij of zij zich schuil? Ze keek omhoog bij het geluid van een vogel. Sunset voelde zich een beetje ongemakkelijk, en misschien was dat te zien. Waarom zou iemand zich schuil houden? Sunset keek om zich heen en probeerde te ontdekken of er nog meer elfen of andere wezens waren, maar ze vond niets. Dus hij of zij was alleen. Of misschien met een paard. Ook dat was niet duidelijk. Het was verder doodstil, wat het alleen maar ongemakkelijker maakte. Maar de persoon kon hun zien, dus als hij of zij merkte dat zij het niet vertrouwen, zou diegene zich misschien bekend maken. Maar als diegene slechte bedoelingen had niet. Maar dan zouden ze dat ook weten. Of denken.
Nu hoorde ze een ander geluid en zag de takken van een boom bewegen. Ze zag nu ook vaagjes de elf. Nu snapte ze er helemaal niets meer van. Eerst liggen gluren en vervolgens wel vluchten? Ze keek naar Yern. Zelf wilde ze de elf gewoon laten gaan. Ze hoefde er niet per sé mee te praten of iets. Sterker nog, de ontmoeting met Yern was ook niet geplant.

Jannys drukte een voorzichtige kus op het hoofd van de vogel en keek het diertje na toen het weg vloog. Dieren waren zo zorgzaam en behandelden ieder wezen met respect, zonder enige vorm van oordelen. Haar blik gleed terug naar de andere twee elfen en werd opnieuw overstelpt door het gevoel van eenzaamheid. "Wil je dat ik ga of niet?" vroeg ze toen aan beide elfen en keek hen deels smekend als onverschillig aan. Ze verwachtte een negatief antwoord, waarom zouden deze elfen ook anders zijn dan de anderen? Iedereen wou hen weg, de meesten waren nu eenmaal overtuigd dat magie Midden-Aarde had verlaten samen met de laatste Istari. Maar wat nou als de magie wel was gebleven?

Jannys hoorde het antwoord van de mannelijk elf, maar hoorde dat hij dat antwoord snel weer bijstelde. Ze had nog niets gedaan of gezegd, maar hij leek plots van mening te zijn dat ze moest blijven. Het was vreemd, ze vond het zelfs nog vreemder dan haar magie. Dus ze twijfelde weer een heel eind voor ze ook maar iets deed. Langzaam ging ze op haar hurken zitten op de tak en sprong behendig naar beneden. Toen ze recht stond keek ze de anderen aan. "Ik ben het gewoon dat elfen me vaak niet bij hen willen, dus dan vraag ik het liever meteen rechtuit dan het te moeten ondervinden." zei ze toen en ging toen wat op haar staf leunen. "Wat hadden jullie eigenlijk met dat hert gedaan?" vroeg ze toen en knikte in de richting waarin de hert was gevlucht.

Sunset luisterde hoe Yern de elf uitnodigde om bij hen te komen. Ergens vond ze het vervelend, maar dat was verweg. Maar hoeveel elfen waren er nou nog over hier? Weinig. Dus Sunset plakte een glimlach op haar gezicht die al snel echt werd. De elf antwoordde dat andere elfen haar leken te meden. Sunset hield haar hoofd schuin en keek hoe de elf bij hun kwam staan. Of het haar bekend klonk? Nee, zij was meestal het omgekeerde, zíj meed de meeste elfen. Ze was liever tussen de dieren, in het bos. Het was niet dat ze de andere echt per definitie niet mocht, ze vond het gewoon moeilijk om een band te krijgen met anderen. Dieren waren daar makkelijker in. De elf vroeg wat Yern en zij met het hert hadden gedaan, wat weg was gelopen toen ze de stekel uit zijn poot hadden gedaan. Yern gaf antwoord, knipoogde naar haar en  lachte. Ze glimlachte ook, maar het voelde niet meer zo ontspannen. Ze voelde zich een beetje ongemakkelijk, al wist ze niet echt waarom.

Jannys hoorde wat de mannelijke elf zei over dat ze het hert hadden geholpen omdat het zich had bezeerd, dus dat kon wel dat gevoel van pijn bij haar verklaard hebben. Ze knikte eventjes en keek van de ene elf naar de ander, de sfeer die boven hen hing was allesbehalve natuurlijk of ontspannend. "Nou goed dan dat jullie het eerst tegenkwamen, als het orks waren geweest, was het dier waarschijnlijk levend opgepeuzeld." zei ze en glimlachte eventjes, al wist ze niet echt of de anderen ermee konden lachen. Zelf had ze al zo lang niet meer met soortgenoten omgegaan, dat ze niet meer zo goed wist hoe dat te doen.

"Als je het mij vraagt is er niets tot weinig verandert sinds het einde van de derde era." zei ze, terwijl ze even op haar stok ging leunen en naar de vrouwelijke elf keek die niets tot weinig had gezegd. Misschien was het toch niet zo'n goed idee om te blijven. Uiteindelijk voelde dit gesprek eerder geforceerd aan. "Het hangt er van af hoe je naar dingen kijkt." zei ze na een heel lange stilte en haalde toen wat nonchalant haar schouders op. Veel viel er niet over te zeggen, want het draaide uiteindelijk allemaal op eigen mening, iets wat niet te discussiëren viel, vond ze.