---

De tijd van pijlen was voorbij. De Orks waren zo dichtbij gekomen dat het nu messenwerk was. Yern was blij met de extra hulp. De elfen, die hij wel eens vaker had gezien, waren op exact het juiste moment gekomen, als zij er niet waren geweest, dan had Yern er het bijltje bij neergelegd. Maar nu waren de kansen nog niet in hun voordeel. Enorm veel Orks stroomden naar hen toe. Veel meer Orks dan Yern in tijden had gezien. Voor elke Ork die hij velde, leken er twee bij te komen uit de verte. Langzaam maar zeker werd Yern teruggedreven. Langzaam maar zeker werd hij in de richting van zijn twee soortgenoten gedreven en de wanhoop kreeg Yern in zijn greep. De situatie was hopeloos. Met drie konden ze geen hele orktroep aan. Maar één ding wist Yern wel zeker, besefte hij toen hij een hoofd van de zware last die een hoofd kan zijn afhielp, hij zou strijdend tenonder gaan, zodat er heel misschien ooit nog een lied over zou kunnen worden geschreven. Hij wierp een snelle blik op zijn medestanders... En hakte een arm af. Een andere ork brak door zijn pantser en raakte hem aan de arm. Moeizaam bleef Yern staan...

---

Yern voelde zijn krachten zienderogen wegebben. Was dit nu werkelijk het einde. Even dacht hij eraan om zijn helingsmagie te gebruiken, maar dat zou zijn leven niet redden. De Orks zouden hem gewoon opnieuw doorboren. En magie die van pas zou komen in een gevecht had Radagast hem nooit geleerd. Net toen hij zich voorbereidde op het einde, zag hij een felle gloed, die van Jannys scheen af te komen, en die hij meteen herkende als magie, maar krachtigere dan de zijne. Yern voelde hoe ze hem meesleurde. Even weken de Orks uiteen, net lang genoeg om hen een vluchtweg aan te bieden. Met Jannys en Sunset bereikte hij het bos. Hij hoorde Jannys de taal van de oude bomen spreken, die hij wel herkende, maar noch begreep, noch sprak. Langzaam kwam het bos in beweging. Yern gehoorzaamde zonder besef aan het bevel in de bomen te kruipen. Daar kon hij wat krachten opdoen, en gebruikte hij zijn eigen helingsmagie om zichzelf meer krachten te geven. Hij wist dat Jannys het merken moest, maar omdat zij ook magie had, kon hem dat weinig schelen, en daarbij kwam ook dat hij zo gewond was dat er weinig was dat hij anders kon doen... Met zijn pijl en boog schoot hij nadien een ork in de nek. De kansen waren gekeerd.

---

Yern bleef vuren en met de hulp van de dieren en de Enten zag hun situatie er plots veel beter uit. Dat hadden ze allemaal aan Jannys te danken. Als zij er niet geweest was, dan had hij samen met zijn dappere metgezellen het onderspit moeten delven en zouden de Orks tot aan het bos doorgedrongen zijn. Maar nu was de situatie anders. De orks kregen pijl na pijl, klap na klap te verduren. Dapper bleef Yern vuren en hij zag tot zijn genoegen dat het Orkaantal drastisch gezakt was. De meeste orks hadden nu last van hetzelfde probleem dat zij hadden gehad, een paar ogenblikken geleden: een laag moraal. Yern keek vol trots naar zijn metgezellen. Beide schoten net als hij pijl na pijl af, maar toen merkte hij dat ook Sunset gewond was en bloed verloor. Hij moest haar helpen. Hij boog zich over zijn Ent en fluisterde in het Elfs de vraag om naar Sunsets Ent te gaan zodat hij haar kon helpen. De Ent, die gelukkig ook Elfs sprak, zette zich in beweging, en op een trage manier, die ook veel Orks vertrappelde, liep hij naar Sunset. Yern sprong op de tak van de Ent en legde zijn hand op haar rug. Nonverbaal gebruikte hij een spreuk om haar kracht te geven. "Hou vol, ik heel je zo, de strijd is bijna gewonnen." Fluisterde hij in het Elfs, en hij kon nog net een knikje zien terwijl hun pijlen bijna gelijktijdig dezelfde grote ork vloerden.

---

Van zodra de strijd gestreden was had Yern moeite gedaan om de dieren te genezen met zijn helende gaven. Radagast zou trots op hem geweest zijn, besefte hij, als hij wist dat hij zijn gave op dieren had gebruikt. Zo goed kende hij Radagast wel. Het was moeilijk om te zien waar de andere elfen waren gegaan, en dus was hij ze kwijtgeraakt. Toen er geen dieren meer waren die verzorging wilden, was hij weer naar de open plek gegaan waar de strijd gestreden was. Met zijn scherpe ogen zag hij dat er op z'n minst één iemand was, maar hij kon niet zien of het Sunset, Jannys of nog iemand anders was. Snel liep hij verder, terwijl de gedaante dichter en dichter bij kwam.

---

Zijn hart ging sneller slaan toen hij dichter bij het lichaam kwam en het herkende. 'Neen!' Yern gilde en begon sneller te lopen. Hij viel op zijn knieën en pakte haar pols. Haar hartslag ging trager. Ze had teveel bloed verloren. Waar was Sunset? hij zou nu alle hulp kunnen gebruiken... Langzaam tastte hij aan haar voet. De wonde was diep. Yern hief haar voet op terwijl het bloed er nog uitstroomde. Hij rook de geur van gif en vloekte. Het wapen van deze Ork was vergiftigd geweest, besefte hij. Hij nam een besluit en nam haar oksels beet. "Niet bang zijn, ik ga je helpen..." Hoewel hij niet zeker wist of hij haar kon horen. Hij legde haar vredig op de grond en rolde haar kleding wat opzij, totdat hij haar hart kon bereiken met zijn handen. "Obé Obadomatéka!" Zijn ogen schitterden even en zijn handen gaven licht. Het zou Jannys nog zwakker maken wist hij maar hij had geen andere keuze gehad. Hij had met die spreuk haar hart vertraagd, waardoor er minder bloed verloren zou gaan. Hij bad dat ze dit zou overleven... Langzaam legde hij zijn handen op haar voet en bracht haar voet naar zijn lippen. Hij zoog lang en zonder ophouden tot hij een hele hoop gif eruit had gezogen. Hij kon een spreuk gebruiken om de wonde te dichten, maar als de wonde dan vergiftigd nog was zou dat een probleem betekenen. Hij verbond de wonde daarom stevig en voelde weer aan Jannys pols. Er was geen duidelijke verandering. Hij nam het flesje met een helder goude vloeistof dat hij altijd bij zich droeg en goot er een paar druppels van in haar mond. Hij voelde hoe haar lichaam het verzet staakte, en zich eindelijk volledig ontspande. Voorzichtig legde hij haar hoofd op zijn schoot. Dat was in ieder geval iets confortabeler als deze harde grond, en Yern wilde dat als ze toch zou sterven, ze dat confortabel zou doen, zonder extra pijn. Hij streelde zachtjes door haar haren. "Je bent het eerste wezen met magie dat ik ontmoet sinds Radagast verdween." zei hij zachtjes. "Je bent vast even eenzaam geweest als ik, en je hebt mijn leven gered. Vecht meid. Je mag niet sterven." Zijn gedachten gingen even naar Sunset. Waar was zij? Hij bad voor Jannys, het was nu aan haar om te vechten voor haar leven. Ze had veel bloed verloren, maar ze had nu tenminste een kans. Yern merkte dat de Enten als een soort stille wacht om hen heen waren komen staan. Om hun te bewaken, zo leek het.

---

Yern schudde zijn hoofd. "We zijn te ver van de bewoonde wereld, en we kunnen haar niet heel de weg dragen. We kunnen alleen hopen." Hij keek even naar Sunset en zag haar doorweekte t-shirt. Hij schrok. "Niet jij ook!" Hij nam Sunset en zette haar tegen een boom, waar hij zachtjes haar schoen uitdeed. Bloed stroomde fel, maar het leek minder erg dan bij Jannys, haar wonde was in ieder geval niet vergiftigt. Hij taste aan haar voet, en zorgde dat de wonde zo schoon mogelijk was, als hij kon in de huidige situatie. In ieder geval zag de wonde er schoner uit dan die van Jannys. Yern bond het stevig af, in de hoop het bloeden te stoppen. Toen deed hij Sunset's t-shirt op en zag de wonde. Hij pakte één van de andere flesjes die hij bij zich had, en doopte een paar druppels op de wonde, die meteen begon te roken. Sunset zou lijden, maar het was het beste. Yern pakte haar handen vast zodat ze iets had dat het brandende gevoel kon verdrijven. "Kijk naar mij!" zei hij duidelijk en streng. Als de pijn Sunset teveel werd, en zij ook bewusteloos raakte, dan had hij een groot probleem. Hij wilde niet dat de twee elfen die hem te hulp waren geschoten zouden sterven terwijl hij het overleefde. Sunset bleek echter taai. Na een tijdje leek ze weer helemaal de oude. "Wat er met Jannys gaat gebeuren, weet ik niet, maar ze is zwaar toegetakeld en haar krachten zijn op. Misschien helpen haar magische gaven haar, maar ze is niet zo bekwaam in de geneeskundige magie denk ik, alhoewel ze sterker is dan ik. Hij ging met zijn handen zacht strelend over Jannys lichaam terwijl hij haar hoofd weer op zich nam. Hij keek naar Sunset en wist dat zij de angst kon zien. Iedereen zou het kunnen zien. "Ze moet het redden. Ik wil haar veel vragen en vertellen. Het gebeurt niet gauw dat je een elf tegenkomt, laat staan eentje met magie zoals ik..." Hij zuchtte diep en drukte een zachte kus op Jannys haar voorhoofd. Deze twee elfen waren de nobelste die hij ooit had ontmoet....