K I A R A

"Nee!" met een schreeuw kwam het meisje overeind. Haar handen tot vuisten gebald. Ze keek omhoog, recht in de ogen van haar paard, haar trouwe maatje. Hij keek haar niet begrijpend aan. Kiara ging weer liggen. Weer een droom over haar ouders, over hun dood. De dromen verschilde per nacht, omdat ze niet wist hoe ze om waren gekomen. De ene keer zag ze ze verschroeien in vuur, en de andere keer... Kiara slikte een brok in haar keel weg. Niet aan denken.
Langzaam kroop de zon omhoog. Kiara stond op en klopte haar kleren af. Ze vloot zacht naar haar paard dat aan kwam lopen. Ze pakte het hoofdstel van de grond en deed dat om. Daarna liep ze naar zijn rug, pakte een pluk manen en sprong behendig op de rug van het paard. Ze klopte hem op zijn hals. "Goed zo Enjoy," fluisterde ze. Enjoy was het veulen van het paard van Kiara's vader, waar ze op had leren rijden. Ze had een sterke band met dat paard gehad, en had een week gehuild toen ze dood was. Gelukkig had ze een veulen, en nadat Kiara's ouders waren overleden was ze het bos ingegaan met het veulen, dat toen een driejarige leeftijd had bereikt. Ze had hem zelf geleerd om haar te dragen. Alleen kende hij nog geen zadel.
Ondertussen leefde ze beide al ruim een jaar in de bossen van Middle-earth, al was ze nooit ver van Rohan geweest. Ze had moeten vluchten, omdat een paar mensen had beweerd dat zij haar ouders had vergiftigt, en dat ze daarom waren overleden. Maar er kwamen soms mensen naar haar toe, in het bos, om haar eten te brengen. Niet iedereen geloofde dat ze schuldig was. En dat was maar goed ook.

I just love the way she moves...

Vroeg was Alex al uit zijn bed. Hij had beloofd dat hij wat hout zou gaan halen uit het bos. Ze waren er bijna door heen en zijn moeder had hout nodig om een vuur te maken, anders kon ze natuurlijk niet koken. Alexander keek er echt naar uit om het bos in te gaan. Even weg van zijn tweeling broer en natuurlijk zijn jongere zusje. Natuurlijk hield hij van zijn familie maar soms was hij het zat. Hij wou dan ook een vrouw vinden waar hij samen mee kon reizen en wanneer de tijd zover was een gezin mee kon stichten. Maar tot nu toe had hij nog niet het perfecte meisje gevonden. Kort beet hij op zijn lip en stapte uit bed. Snel trok hij wat kleren aan en liep naar de keuken. Haar moeder was nu al in de weer om brood te bakken. Door dat ze gisteren wat ziekes was had ze besloten om vandaag te bakken. "Goeie morgen moeder." Sprak hij waarna hij haar een kus op haar wang drukte. Voor dat haar moeder kon antwoorden pakte hij wat appels en fles waar drinken in zat. Op de weg naar buiten greep hij zijn laarzen nog snel en trok die aan. Voordat hij naar de stal liep tikte hij tegen het raam van zijn zusje aan. Ze kon vandaag hun moeder goed helpen. Eenmaal bij de stal haalde hij een hengst uit zijn bak en maakte hem vast aan een klein karretje die zelf niet breder was dan het paard. Zo kon hij makkelijker door het bos heen. Alexander pakte de bijl en legde die in de bak neer. Waarna hij de appels en de kan in een leren tas deed en die er bij legde. Hij legde een zadel op het paard en maakte die vast voor hij er op klom en zorgde dat de hengst in beweging kwam. Zijn zusje had het dier stippel genoemd maar hij vertikkte het om het dier zo te noemen. Dus noemde hij hem gewoon hengst. Het duurde niet lang voor hij bij het bos aan kwam. Natuurlijk kon hij meteen stoppen om het hout om te hakken maar hij wou juist verder het bos in gaan en dat deed hij ook. Verschrikt liet hij het paard stoppen toen hij plots iets hoorde schreeuwen wat op een nee leek. Enkele dieren waren ook geschrokken en vlogen op. Hij hoorde ze zodra ze eenmaal in de lucht waren niet meer. Zonder echt naar te denken sprong hij van het paard af maakte de kleine kar los van het dier en greep de tas en de bijl. De tas gooide hij om zijn schouder en de bijl maakte hij vast voor hij weer opstapten en gehaast naar het geluid reed. Bang dat er misschien wel iets gebeurt zou zijn. Toen hij dacht bijna bij de plek te zijn minderde hij van snelheid en liet het paard lanzaam verder gaan. Het duurde niet lang voor hij iemand ontdekte. Een jongedame nog wel, misschien nog wel een meisje. Hij liet het paard vlak voor het paard van het meisje stil staan in de hoop dat ook zij zou gaan stoppen. Kort keek hij om zich heen voor hij naar haar keek. "Is er iets aan de hand?" Er was duidelijk te merken dat hij zich wat zorgen maakte. Hij vergaat dan ook voor heel even zijn manieren. "Ik hoorde iemand schreeuwen, ik dacht dat er iemand in de problemen zat." Vervolgde hij terwijl zijn blik op het meisje bleef gericht.

K I A R A

 

De zon nam een rode gloed met zich mee, langzaam het bos in licht hullend. Enjoy stapte rustig door, terwijl Kiara ontspannen op zijn rug zat. Ze ging weer richting het dorp, voorzichtig, uiteraard, om te zorgen dat niet iedereen meteen wist dat ze weer langs was geweest. Een paar honderd meter voor het dorp zag ze ineens een jongeman het bos in komen op zijn paard, met een smalle kar erachter. Waarschijnlijk om hout te sprokkelen. Blijkbaar had hij haar schreeuw gehoord, want hij zette zijn paard zo dat zij Enjoy wel móest stoppen. Kiara trok zacht aan de teugels en richtte haar onzekere blik op de jongen. Hij vroeg haar of er iets aan de hand was. Kiara keek hem aan. Waarom leek hij zo bezorgt? Hij kende haar helemaal niet. Hij legde uit dat hij iemand, haar dus, had horen schreeuwen. Beschaamt keek ze naar de grond. "Er is niets aan de hand, dank u. Het was gewoon... een droom." haar stem was nauwelijks te horen. Snel bedacht ze iets om op een ander onderwerp te komen. "Maar, heer, wat brengt u in het bos?" haar stem was beleeft, maar nog steeds afstandelijk.

-Ugh, niet zo goed, sorry-

I just love the way she moves...

Alexander bekeek het meisje nog steeds terwijl hij het paard stil had laten staan. Gelukkig was het meisje ook gaan stil gaan staan zo kon hij zeker weten dat er niet wat ernstigs aan de hand was. Iedereen kende hem dan wel als een aggresieve jongeman maar toch had hij een zachte kant die hij ook vaak liet zien. Hij had soms allen pech dat hij zich niet altijd in kon houden. Of eigenlijk hadden de gene bij wie hij op dat moment was pech. Hij merkte haar onzekerheid op waar door er een kleine glimlach rond zijn lippen vormde. Ergens vond hij het wel schattig. Maar dat liet hij natuurlijk niet merken. Hij keek toe hoe ze naar beneden keek. Alexander moest zich in houden om de hengst niet dichter naar haar toe te brengen en zijn vingers onder haar kin te leggen zodat hij haar omhoog kon laten kijken. In elk geval voor haar uit laten kijken. Toch kon hij het niet laten om het paard wat dichter bij haar te brengen. Hier door kon hij nog net haar gefluister horen. "Er is niets aan de hand, dank u. Het was gewoon... een droom." Hij ving enkel het woord droom op waardoor hij begrijpelijk knikte. "Een nachtmerrie." Nam hij als conclusie. "Maar, heer, wat brengt u in het bos?" Dit keer zette hij het paard naast haar neer en liet zijn blik over haar gezicht heen gaan. "Mijn moeder heeft hout nodig" Hij trok zijn tas op zijn schoot en maakte hem los. Hij haalde er twee appels uit en bood haar er een aan. "En wat doet u hier? Een ... dame hoort niet alleen op dit tijd stip door het bos te dwalen en te slapen. Laat me u naar uw besteming vergezellen." Hij had kort getwijfeld of hij haar meisje zou noemen maar had het maar op Dame gehouden. Hij wou naar namelijk niet beledegen. In de tussen tijd nam hij een hap van zijn appel maar bleef naar haar kijken.

K I A R A

 

Kiara voelde de blik van de jongeman. Hij liet zijn paard nog dichterbij komen. Enjoy snoof onrustig, hij voelde haar onzekerheid. "Een nachtmerrie," zei de jongeman. Kiara keek weg, het ging hem niet aan. Hij zette zijn paard naast het hare, liet het verder gaan. Kiara keek hem aan. Hij vertelde dat zijn moeder hout nodig had. Ze knikte begrijpend. Toen hij haar een appel aanbood aarzelde ze even, maar nam hem toen dankbaar aan. "En wat doet u hier? Een ... dame hoort niet alleen op dit tijd stip door het bos te dwalen en te slapen. Laat me u naar uw besteming vergezellen." bood hij aan. Kiara schudde haar hoofd. "Ik red me prima, heer." zei ze. "U kent me niet, waarom bied u dit aan?" vroeg ze toen. Het was niet gemeen bedoelt. Het was alleen dat het haar opviel. Ze nam een hap van de appel, at hem voor de helft op, pakte toen een pluk manen van Enjoy en boog zich over zijn hals. Ze strekte haar arm en hield hem de halve appel voor. Hij pakte hem zacht van haar hand en at hem op. Kiara ging weer rechtop zitten en keek de man aan.  

I just love the way she moves...

Alexander merkte dat het paard van het meisje onrustig was. Wat waarschijnlijk betekende dat de ruiter in dit geval het meisje niet helemaal zeker was. Misschien zelfs wel bang. Hij voerde echter niks in zijn schild. Nee, hij wou gewoon zeker zijn dat er niks mis was met dit meisje. Toen hij dan ook een conclusie trok leek het meisje hier niet echt op te reageren ze keek enkel weg. Hier door word het voor hem alleen maar duidelijker. Maar hij besloot er over op te houden. Toen het meisje de appel aan nam werd de glimlach op zijn gezicht enkel wat groter. Hij liet zijn blik wat om zich heen gaan en sprak tegen haar. Toen Alexander hem weer aan keek schudde ze haar hoofd. "Ik red me prima, heer." Daar was Alexander het niet helemaal mee eens. Ze was te jong om ook maar haar zelf te beschermen vond hij. Ze had waarschijnlijk te weinig ervaring misschien wel helemaal geen. "Daar ben ik niet zo zeker van." Sprak hij toch eerlijk. Natuurlijk niet dat hij haar wou beledigen. Maar hij moest nu eenmaal niet liegen. Dat was verboden volgens zijn moeder. Echter alleen wanneer het noodzakelijk was. En zijn leven op het spel stond. "U kent me niet, waarom bied u dit aan?" Kort was hij even stil terwijl hij de appel verder op at. Hij keek toe hoe het meisje het zelfde deed en vervolgens de appel met haar paard deelde. Blijkbaar was zijn paard jaloers aangezien hij zijn kop dichter bij het paard van het meisje bracht in een hoop een stukje appel te kunnen krijgen. Alexander trok zacht aan de teugel en gaf uiteindelijk ook maar zijn appel aan de hengst. "Ik ken u inderdaad niet nee, maar mijn vader heeft me altijd geleerd om een vrouw te beschermen. Daarbij zou ik het naar vinden als u wat overkomt terwijl ik het had kunnen voorkomen door uw te vergezellen naar uw eindbestemming." Hij ging recht zitten in de zadel en klopte het dier zacht in zijn hals. "Mijn naam is, Alexander Rossini. Misschien helpt dat bij uw definitieve keuze." Alexander hoopte inderdaad dat ze zijn aanbod aan nam. Hij zou dan misschien wel later terug zijn thuis maar veel maakte hem dat niet echt uit. Zijn ouders snapte het ook wel als hij het uitgelegd had. Alexander deed de tas weer goed en pakte de teugels weer vast terwijl hij afwachtend naar het meisje keek. 

K I A R A

 

"Daar ben ik niet zo zeker van," sprak de jongeman. Kiara gromde zacht. Waarom liet hij haar niet gewoon met rust. "Dan is het maar goed dat ik dat wel ben," zei ze, haar stem nog kalm. Toen ze de appel met haar paard deelde glimlachte ze toen ze de neus van de andere hengst ineens tegen haar hand voelde. Enjoy vond het echter niet zo leuk en hapte dreigend naar het paard. Het was toch zeker wel zíjn appel. "He, niet doen," zei Kiara en ze trok kort aan de teugel. De jongen trok zijn paard ook weg, maar deelde vervolgens zijn appel toch maar.  "Ik ken u inderdaad niet nee, maar mijn vader heeft me altijd geleerd om een vrouw te beschermen. Daarbij zou ik het naar vinden als u wat overkomt terwijl ik het had kunnen voorkomen door uw te vergezellen naar uw eindbestemming." sprak de jongeman. Kiara zuchtte. "Mijn naam is, Alexander Rossini. Misschien helpt dat bij uw definitieve keuze." Kiara keek hem aan. Rossini, die naam zei haar wel wat. Was dat niet die redelijk agressieve heer? Kiara wist het niet. Niet zeker. "Ik kan u blijkbaar niet afschudden, dus ik zou het fijn vinden als u mij vergezeld naar het aangelegen dorp. Mijn naam is Kiara Hawk." ze vroeg zich af of hij haar naam ook zou kennen. Dat hoefde niet, ze hoopte ook eigenlijk van niet. Ze spoorde Enjoy zacht aan. 

I just love the way she moves...

Hij lachte zacht toen ze gromde. Het klonk grappig en misschien ook iets dreigend maar dat negeerde hij. Alexander durfde te wedden dat zij hem niet eens aan kon. Hij was alleen al veel groter dan zij. En hij was natuurlijk sterker en breder. Ook was hij nog steeds oefenen met het vechten. Misschien had hij nu dan wel geen zwaard bij zich maar hij kon ook goed met zijn bijl over weg. Toch was de kans klein dat dit meisje hem wat zou doen. "Dan is het maar goed dat ik dat wel ben," Hij vroeg zich toch af waarom ze zo kalm bleef. Hij zelf was allang boos geweest. Maar dat kwam ook gewoon door zijn karakter. Hij leek het meest op zijn vader terwijl zijn tweeling broer sprekend op zijn moeder leek. Qua karakter in elk geval. Zo hielden zijn ouders hem en zijn broer altijd uit elkaar. Misschien dat Elijha daarom ook wel eens een paar keer een vriendinnetje had gehad. Of in elk geval hij kreeg meer aandacht dan Alexander. In zijn woon plaats stond hij dan ook bekend als een agressieve jongeman. Dat zou een reden kunnen zijn dat hij nog nooit zijn levens partner had gevonden. Iemand die hij zeker wel wou vinden. Hij wou namelijk niet eenzaam eindigen. Zelfs zijn jongere zusje kreeg nog meer aandacht dan hem. Hij wist dat hij er redelijk oké uit zag. Hij had de vriendinnen van zijn zusje wel eens over hem horen praten. Maar zoals hij al wist was hij veelte agressief. Maar niemand wist dat hij ook een hele zachte kant had. Kort zuchtte  hij terwijl hij antwoord gaf op het meisje. "Als jij dat vind dan is het goed." Sprak hij enkel. Hij wou haar eerlijk gezegd niet helemaal tegen gaan spreken. De hengst van het meisje leek het blijkbaar niet leuk te vinden dat de zijne ook een stukje appel wou. Gelukkig deed de hengst verder niks terug en trok hij hem op tijd weg. Hij had geen zin om op de grond te liggen omdat zijn paard het andere terug wou pakken. Daarom deelde hij dan dus ook zijn appel maar. Alexander besloot zich voor te stellen en zei dan ook zijn naam. "Ik kan u blijkbaar niet afschudden, dus ik zou het fijn vinden als u mij vergezeld naar het aangelegen dorp. Mijn naam is Kiara Hawk." Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen ze toe gaf dat ze hem mocht vergezellen naar het aangelegen dorp. Toen hij haar naam hoorde draaide zijn hoofd om naar haar en keek haar aan. "Kiara Hawk." Sprak hij wat bedenkelijk. Ook hij spoorde zijn paard zacht aan en reed langzaam naast haar, "Helaas ben ik bang dat ik je verder moet vergezellen dan alleen maar het dorp." Hij keek kort voor zich uit voor hij haar weer aan keek. "Mijn moeder zou het geweldig vinden om je te leren kennen Kiara." Hij bekeek haar weer eens en had nog steeds een glimlach op zijn gezicht. "Ze heeft zich altijd afgevraagd hoe de kinderen van Denise er uit zouden zien." Natuurlijk zou het raar klinken in de oren van het meisje dus ging hij maar snel veder. "Mijn moeder was voor ze trouwde met mijn vader goeie vriendinnen met jou moeder." Legde hij dan ook uit. "ik hoop dus ook dat je mee wilt gaan naar mijn huis." Alexander spoorde het paard wat sneller aan tot hij het paard liet stoppen en er afsprong. Snel maakte hij het kleine karretje weer vast en stapte weer op waarna hij op Kiara wachtte en verder reed met haar.

K I A R A

 

Kiara hoorde zijn zachte gelach toen ze gromde. "Als jij dat vind dan is het goed," zei hij enkel. Kiara keek hem aan, hij geloofde nog steeds niet dat ze echt wel voor haarzelf kon opkomen. En dat terwijl ze al best veel had meegemaakt. Hij herhaalde haar naam en spoorde zijn paard aan, zodat ze weer naast elkaar reden.  "Helaas ben ik bang dat ik je verder moet vergezellen dan alleen maar het dorp." zei hij. Kiara keek hem een beetje wantrouwend aan. Toen legde hij uit dat zijn moeder haar graag zou willen ontmoeten. Ze keek hem niet begrijpend aan. Hij vervolgde snel dat zijn moeder de haarre kende. Bij het horen van de naam van haar moeder keek Kiara naar de grond. Dat wist ze helemaal niet. "Maar... Wat als we mensen tegen komen die... Die denken dat... Dat ik mijn ouders heb vergiftigt?" vroeg ze zacht. Je kon zien dat ze daar tegenop keek. Zie hield haar paard in toen Alex de kar weer achter zijn paard spande en er weer op sprong. Ze reden verder en het dorp kwam al in zicht. "Goed, ik ga mee. Maar als er ook maar een ding gezegt word over dat mensen denken dat ik mijn ouders heb vergiftigt ben ik weg." zei ze tegen de jongeman.

I just love the way she moves...

Hij zag al snel de blik dat ze hem wantrouwde toen hij haar vertelde dat hij haar verder zou moeten vergezellen dan alleen naar het dorp. Hij hoopte in elk geval dat ze met hem mee zou gaan. Als ze nu al in het bos had geslapen wou hij niet weten waar ze al die tijd had gezeten. Hij zou er voorzorgen dat ze een bad nam en kleding van zijn zusje zou krijgen. Misschien kon hij er ook wel voor zorgen dat ze zou blijven. Een warm bed was veel beter dan enkel de grond. Maar daar zou hij later wel over naar denken. Eerst moest hij haar bij zijn huis laten komen en dan zou ze in elk geval een goeie maaltijd krijgen. Terwijl hij naast haar reed kon hij haast zijn blik niet van haar af houden. Toch moest hij af en toe voor zich uit kijken om er voor te zorgen dat hij het paard niet verkeerd liet stappen. Al was de hengst vast wel slim genoeg om kleine kuilen te ontlopen. "Maar... Wat als we mensen tegen komen die... Die denken dat... Dat ik mijn ouders heb vergiftigt?" Kort was hij stil terwijl hij daar over naar dacht. Tja hij had de verhalen gehoord maar hij geloofde ze niet. Waarom zou een jong meisje haar ouders vergiftigen. "Maak je geen zorgen, ik betwijfel of ze het durven te zeggen laat staan te denken als ik in de buurt ben." Sprak hij gemeend. Hier mee gaf hij toch duidelijk aan dat hij net zoals zijn vader agressief was. Al wist hij niet heel zeker of Kiara hier bewust van was. Misschien wist ze het wel helemaal niet. Dat zou nog eens kunnen. Hij keek haar aan en stak uiteindelijk zijn hand uit om die op haar onder arm te leggen en zacht een kneepje in haar arm gaf voordat hij zijn hand weer terug trok en uiteindelijk stopte. Eenmaal weer op het paard reden ze in stilte verder. Hij dacht aan dingen terwijl ze steeds dichter in de buurt van het dorp kwamen. Toen Kiara haar mond opende keek hij haar aan. "Goed, ik ga mee. Maar als er ook maar een ding gezegt word over dat mensen denken dat ik mijn ouders heb vergiftigt ben ik weg." Kort beet hij op zijn lip en keek weer voor zich uit. "Mijn ouders hebben dat nooit gehad." Sprak hij. Toch ging hij dichter bij Kiara rijden voor het geval iemand toch zijn mond los trok en ze weg wou gaan. Dan kon hij het voorkomen door de teugels van het paard te pakken. "Daarbij de meeste mensen zullen nog in hun huisje zitten." Vervolgde hij waarna hij zijn paard wat aanspoorde en sneller ging om even later vlak bij de boerderij van zijn ouders uit te komen. "Ik moet je misschien wel waarschuwen dat mijn zusje niet echt naar denkt over haar woorden voor ze het zegt. Als ze dus iets verkeerds zegt meent ze het in de meeste gevallen niet." Waarschuwde hij haar terwijl hij haar weer aan keek.

K I A R A

 

Ineens besefte ze waarom hij zo bezorgt om haar was, ze was jong, nog een meisje, sliep in het bos, omdat ze het dorp uit gedreven was. Kiara zuchtte en keek een beetje beschaamt naar de grond. Misschien had ze zich wel wat makkelijk weg laten jagen. "Maak je geen zorgen, ik betwijfel of ze het durven te zeggen laat staan te denken als ik in de buurt ben." zei hij tegen haar. Kiara knikte, daar moest ze dan maar op vertrouwen. Hij gaf haar een zacht kneepje in haar arm, en ging wat dichterbij haar rijden toen ze het dorp binnen stapten. Nu wist ze zeker dat ze mee moest, hij kon makkelijk bij de teugel van Enjoy, en kon het paard dus tegenhouden. Toch werd ze banger toen ze het dorp binnen waren, wat haar paard merkte. Enjoy hief zijn hoofd en maakte zich helemaal groot. Zo kon hij toch wel een paar mensen afschrikken. Alex had gelijk; de meeste mensen waren binnen. De straten waren leeg, al kwam er uit de meeste schoorstenen rook. Ze volgde Alex naar de boerderij van zijn ouders. Hij zei dat zijn zusje wel nogal ondoordachte dingen zei. Ze knikte. Niet echt op letten dus. Ze stapten van de paarden en hij ging haar voor naar de deur. Kiara slikte de brok in haar keel weg.

I just love the way she moves...

Eenmaal bij het huis van zijn ouders reed hij verder en stapte af. Toen ook Kiara afgestapt was pakte hij de twee paarden bij de teugels en liep naar de wei toe. Zonder er ook maar naar te vragen maakte hij het hoofdstel los van het paard van Kiara en liet het dier de wei in gaan. Vervolgens haalde hij de zadel van de hengst er af en ook zijn hoofdstel werd los gemaakt. Alexander stuurde hem de wei in waarna hij het hek dicht trok en de zadel op het hout plaatste en de hoofdstellen aan een paal hing. Vervolgens draaide hij zich om en liep voor haar naar de deur. Hij duwde de deur los en een warme geur van net gebakken brood kwam hem te gemoed. Hij stapte verder naar binnen en hield de deur voor haar los. "Kom binnen" Sprak hij. Net op dat moment kwam zijn broer die als twee druppels water op hem leek. Echter was Alexander net iets langer en had hij een kleine litteken net boven zijn lip die alleen te zien was wanneer je goed keek. "Hehe heb je eindelijk een meisje mee naar huis genomen." Hoorde hij zijn broer zeggen. Boos keek hij hem aan waarna hij een bakje van tafel greep en die naar hem toe gooide. "Hou je kop." Sprak hij waarna hij de deur net iets te hard dicht deed. Het onderwerp meisjes lag gewoon gevoelig bij hem. Iets waar zijn broer hem vaak mee pestte. Helaas ving zijn broer het bakje op. Alexander had graag gewild dat die tegen zijn kop was gevlogen. "Kiara, dit is mijn tweeling broer Elijha." Sprak hij. Het duurde niet lang voor ook zijn moeder en zusje de keuken in waren gekomen. Hij pakte Kiara zonder ook maar te vragen bij haar arm en trok haar wat mee naar zijn moeder. Eenmaal voor haar liet hij het meisje al snel los en keek zijn moeder aan. "Moeder dit is de dochter van Denise." Sprak hij. Vervolgens deed hij een stap naar achten en liep de keuken uit. Ook trok hij zijn broer en zusje mee zodat zijn moeder voor even alleen kon zijn met Kiara. Hij zette zich op de grond naast de deur neer en leunde met zijn hoofd tegen de muur terwijl hij haar moeder hoorde praten. "Ik heb je altijd al eens willen ontmoeten, mijn naam is Carolina." Alexander keek even om het hoekje en zag hoe zijn moeder het meisje in haar armen trok. Kort schudde hij zijn hoofd. Echt iets voor zijn moeder. Het was een mens met een warm hart. Dat was een ding dat hij zeker wist.

K I A R A

 

Alex nam Enjoy van haar over en leidde ook zijn eigen paard richting de weide. Hij tuigde de paarden af en borg de spullen op. Daarna ging hij haar voor naar binnen. Hij duwde de deur open, en het water liep Kiara in de mond toen de geur van net gebakken brood haar neus binnen kwam. "Kom binnen," zei hij. Toen ze door de deur was kwam er een jongen aan die als twee druppels water op Alex leek. Hij maakte een plagende opmerking richting Alex, die een bakje pakte en die naar de jongen smeet. Hij stelde hem voor als Elijha. Elijha ving het bakje gemakkelijk. Hij pakte haar bij haar arm en trok haar mee naar zijn moeder. Daar liet hij haar los en deed een stap naar achter. Hij stelde haar voor en liep toen de keuken uit. Iets onzeker pakte Kiara met haar ene hand haar arm net boven haar elleboog vast. "Ik heb je altijd al eens willen ontmoeten, mijn naam is Carolina." zei de vrouw, en Kiara schrok een beetje toen ze een knuffel kreeg, maar bedacht dat het goed was. "Kende u mijn moeder goed? En... Weet u hoe ze gestorven is?" vroeg het meisje. Ze wilde het weten, misschien wist deze vrouw het antwoord wel. "Ik kende jou moeder wel goed ja, we waren goede vriendinnen." ze keek Kiara aan met een blik van medelijden. "Ja, dat weet ik. Het huis vloog in brand..." Ze pakte Kiara's armen vast en glimlachte toen. "Neem een bad, je kan wel wat kleren van mijn dochter lenen. En ik sta erop dat je met ons mee-eet." zei Carolina. Kiara knikte, ze kon het niet maken dat af te slaan. De vrouw pakte haar bij haar arm en begeleidde haar naar de badkamer. Ze liet het bad volstromen en pakte vervolgens wat kleren van haar dochter, die ze voor haar klaarlegde. Toen liet ze Kiara alleen. Ze ging in het bad zitten en genoot van het water, ookal was het best koud. Ze keek naar de flesjes. Zeep, maar ook shampoo. Ze waste haar haar en haar lichaam, ging het bad uit, droogde zichzelf af en keek naar de kleren. Het viel haar op dat ze zelf erg mager was geworden. Ze deed de kleren aan, die pasten goed. Ze liep terug naar Alex, Elijha en Carolina en het zusje van wie ze de naam nog niet wist. Ze zaten al aan tafel. Coralina klopte op de stoel naast haar en Kiara ging daar zitten. "Je bent wel mager zeg," hoorde ze de stem van het meisje, dat schuin tegenover haar zat. Ze keek kort naar Alex en vervolgens weer naar het meisje. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen.

I just love the way she moves...

Terwijl hij op de grond zat luisterde hij naar het gesprek tussen Kiara en zijn moeder. Misschien niet helemaal netjes maar hij had om de een of andere geen zin om weg te gaan. Om haar alleen te laten. Kort drukte hij zijn tanden in zijn onder lip terwijl hij toe keek hoe zijn broer hem verbaast bekeek. Alexander rolde met zijn ogen en keek vervolgens naar het plafond. Waarom liet Elijha hem nu gewoon niet even met rust. Ze hadden vaak zat ruzie gehad en daar had hij nu dus ook totaal geen zin in. Dus besloot hij hem voor nu te negeren. Hij wist al wat zijn broer zou zeggen over dat hij misschien wel verliefd op haar was maar dat was een onzin. Hij kende haar nu nog maar net, dan kon je echt nog niet gevoelens voor iemand krijgen. Daarbij hoe oud zou ze eigenlijk wel niet wezen? Maar de enigste reden dat hij dicht bij haar in de buurt bleef was enkel omdat hij beschermd was over haar aangezien ze dat nodig had meer ook niet. Hij luisterde naar haar vraag en hoorde zijn moeder antwoorden over een brand waar door haar ouders waren gestorven. Het moest vreselijk zijn om zo iets mee te maken. Hij hoopte zo dat ze ooit een goed leven zou krijgen want die had ze nu in elk geval niet. Toen ze langs hem heen liepen keek hij haar naar en hoorde hoe zijn moeder het bad vol liet lopen. Vervolgens stond hij op en liep naar de keuken. Al snel volgde zijn jongere zusje hem. "Wie is zij." Alexander keek op naar haar en ging vervolgens op een van de stoelen zitten. "Een meisje die ik tegen kwam in het bos. Kiara Hawk. Het meisje die haar ouders heeft verloren en haar moeder was een goeie vriendin van mam." Sprak hij tegen haar. Vervolgens volgde er een stilte en duurde het niet lang voor zijn moeder terug de keuken in kwam. "Goed dat je haar mee genomen hebt Alex." Het duurde niet lang voor hij een arm om hem heen voelde en een kus op zijn kruin. Hij knikte enkel en keek toe hoe zijn moeder en zusje de tafel gingen dekken. Zijn vader zou vandaag niet thuis komen aangezien hij met een vriend van hem naar de stad was om dingen te kopen. Toen alle eten op tafel stond wachtte ze tot dat Kiara klaar was die al snel te voorschijn kwam. Nu ze een bad had genomen zag ze er veel mooier uit. Alexander bekeek haar kort voor hij zijn blik naar zijn bord liet gaan en wachtte. Plots hoorde hij de zin van zijn zusje "Je bent wel mager zeg," Waar door hij woedend naar haar keek en haar een zachte schop gaf. Hij zag dat Kiara naar hem keek en weer terug keek naar zijn zusje die op dat moment klagelijk begon te praten tegen hun moeder. "Mam, Alexander schopte me al weer." Hij rolde kort met zijn ogen. "Die had je verdient Alessia." Sprak hij. Als zijn vader weg was had hij altijd de neiging om de taak als man in huis over te nemen. Wat hij nu dan ook deed. "Dan nog had je haar niet mogen schoppen." Hoorde hij zijn moeder zeggen. Kort trok hij zijn mond los om iets te zeggen maar klapte die dicht waarna hij naar zijn bord keek. "Het was maar een tikje." Mompelde hij. Waarna hij wachtte tot zijn moeder eten voor Kiara op schepte waarna ook zij mochten op scheppen. Het was brood met soep. Niet iets bijzonders maar rijk waren ze ook niet. "Let niet op Alexander en Alessia, ze zijn altijd bezig. En ik hoop dat Alexander je al heeft gewaarschuwd voor Alessia?" Hij keek kort op naar zijn moeder en keek vervolgens naar Kiara.

K I A R A

 

Toen het kleinere meisje zei dat ze Kiara mager vond hoorde ze een doffe plof, die aangaf dat iemand een ander een trap onder tafel had gegeven. Kiara trok snel haar benen onder de stoel. Op klagelijke toon zei het meisje tegen haar moeder dat Alex haar had geschopt, die zich verdedigde door te zeggen dat ze die echt wel verdient had. Carolina schepte voor haar op. Op zich een simpele maaltijd, soep met brood, maar de geur van het vers gebakken brood deed haar watertanden. Toen de maaltijd een beetje op gang kwam begonnen ook de gesprekken geleidelijk aan. "Zo, Kiara. Waar woon je eigenlijk nu? Alex zei dat hij je in het bos tegenkwam." zei Carolina. "En wat is er verder gebeurd, ach ja, je snapt wel dat ik alles wil weten van de dochter van Denise." vervolgde ze. Kiara roerde wat in de soep, die ze nog een beetje heet vond. "Ik... Ik woon in het bos." begon ze. "Toen de hele oproer tot stand kwam van dat ik mijn ouders zou hebben vergiftigt ben ik naar het bos gegaan, samen met mijn paard Enjoy. We leven van de vruchten in het bos, en ik jaag." Hoe zouden ze reageren? Ze had lang niet alles verteld, maar dat deed er niet toe. 

I just love the way she moves...

Toen hij eenmaal eten op zijn bord had trok hij een stukje boord af en depte dat in de soep waarna hij het in zijn mond stopte en er op kouwde. Hij luisterde naar het gesprek die Alessia en elijha hadden. Hij vond het altijd leuk om naar hen te luisteren. Negen van de tien keer werd het gekibbel aangezien ze beide altijd wouden winnen wat natuurlijk niet vaak gebeurde. Eigenlijk waren ze nu eerder stil dan normaal, waarschijnlijk omdat moeder haar mond open deed en iedereen het antwoord van kiara wou weten. Echter keek hij haar niet aan maar staarde naar zijn bord. Hij zelf zou het niet fijn vinden mocht hij aan gegaapt worden door iedereen die hier in huis woonden. "Ik... Ik woon in het bos." Toch schoot het hoofd van Alexander omhoog en was ook hij de gene die haar aan keek. Had hij toch een soort van gelijk gehad. Hij wou wat zeggen en stond ook op het punt om zijn lippen van elkaar te houden en inderdaad iets te zeggen maar zijn moeder was een stap voor. "Wat moet dat verschikkelijk zijn." Hoorde hij zijn moeder zeggen. Alexander keek weer naar het bord en was de enigste die door at. "Toen de hele oproer tot stand kwam van dat ik mijn ouders zou hebben vergiftigt ben ik naar het bos gegaan, samen met mijn paard Enjoy. We leven van de vruchten in het bos, en ik jaag." Nu keek hij kiara weer aan en was wel de eerste die iets zei. "Jaag jij?" Het was duidelijk te horen dat hij verbaast was. Hij zelf hield ook van jagen alleen had hij nooit een meisje tegen gekomen die dat ook deed. "De meeste dames walgen al van het idee, misschien kunnen we eens samen jagen." Een twinkeling verscheen in zijn ogen terwijl hij haar aan keek. Hij zag zelfs zijn zusje rillen van walging in zijn ooghoeken. Iets waar door hij zacht moest grinniken. Zolang er maar vlees op tafel was. Dan was ze er wel blij om dat hij jaagde. Zijn vader deed het ook maar hij ging altijd met zijn vrienden jagen. En daar wou hij niet bij zijn. Dan kreeg hij al dat gezeur aan zijn hoofd over vrouwen een gezin. Daar had hij nooit zin in. "Alleen als je wilt natuurlijk." Vervolgde hij terwijl hij zijn bord leeg at en nog een stukje brood nam die hij langzaam op at.

K I A R A

 

Kiara had het gesprek tussen Elijha en Alessia niet gehoord, maar ze wist dat ze aan het praten waren geweest. Toen Coralina vroeg waar ze nu woonden, waren ze namelijk stil en Kiara voelde de blikken op haar gericht, als zag ze dat Alexander tegenover haar gewoon naar zijn bord keek. Toen ze de eerste zin had uitgesproken rukte hij zijn hoofd toch omhoog. Ja, hij had wel gelijk gehad. Maar Kiara bleef strak naar haar bord staren. "Wat moet dat verschrikkelijk zijn," zei Coralina. Kiara beet kort op haar lip en vervolgde haar verhaal. "Jaag jij?" toen ze opkeek naar Alexander zag ze ook de verbazing bij de anderen op hun gezichten staan. Ze knikte. "De meeste dames walgen al van het idee, misschien kunnen we eens samen jagen." stelde hij voor. "Alleen als je het wild natuurlijk." ze knikte nogmaals. Ze had er geen moeite mee. "Op wat voor dieren jaag..." haar oog viel op het kleine zusje. "Ehm... Daar hebben we het zo anders wel over." zei ze met een glimlach en ze begon de rest van de soep en haar brood op te eten.
Toen alles op was en de tafel was afgeruimd gingen ze ergens zitten. "Op wat voor dieren jaag je?" vroeg ze toen.

I just love the way she moves...

Toen ze knikte werd hij alleen maar vrolijker, iemand die jaagde en niet oud was. Beter kon gewoon niet vond hij zelf. Waarschijnlijk was ze nog goed ook nog aangezien ze het van alleen vruchten nooit zou overleven. Hij vroeg haar dan ook of ze samen een keer zouden jagen. En daar antwoorde ze weer met een knik op. In zijn hoofd stippelde hij het al helemaal uit. Dat ze vroeg weg zouden gaan en bijna de hele dag in het bos door brachten. Natuurlijk niet alleen maar jagend. Nee het zou dan een leuke dag worden daar zou hij wel voor zorgen. "Op wat voor dieren jaag..." Alexander wachtte tot ze haar vraag af zou maken maar zag haar blik naar zijn zusje gaan waar door hij meteen opzij keek en zag dat Alessia het niet leuk vond dat ze het er over hadden tijdens het eten in haar bijzijn. "Ehm... Daar hebben we het zo anders wel over." Alexander keek weer naar kiara en glimlachte terug waarna hij knikte als antwoord. Het duurde dan ook niet lang voor dat iedereen klaar was met eten. Alexander zette wat spullen op het aanrecht en liet het afwassen over aan zijn moeder en zusje. Vervolgens keek hij naar kiara. "Kom." Hij liep de woonkamer in en liep daar naar een deur naast een kast waar door die eigenlijk bijna verborgen zat. Ondanks dat ze niet echt rijk waren wou haar moeder haar eigen bibliotheek. Die ze dan ook hadden. Eenmaal in de redelijke kleine kamer waar een tafel en twee stoelen stonden plus een bureau en een kleine boeken plank met maar 20 boeken nam hij plaats aan een van de tafels. "Zo is de kans minder klein dat mijn zusje ons hoort praten. Ze heeft een hekel aan jagen zolang er maar vlees op tafel komt." Legde hij haar uit voor de reden waarom hij hier heen was gegaan. Kort keek hij om zich heen. Het was lang geleden dat hij hier geweest was. Wat hij best jammer vond aangezien het echt een plek was waar je tot rust kon komen. "Op wat voor dieren jaag je?"  Alexander dacht even naar voor hij antwoord gaf. "Meestal konijnen maar soms zwijnen of een hert." Sprak hij. Als ze weer eens vlees nodig hadden werd het vaak een hert of een zwijn. Aan een konijn had je niet veel als je met meerdere mensen was. "Maar ik vis ook wel eens." Alexander keek haar aan en glimlachte. "Jij?" vroeg hij nieuwsgierig nog steeds niet helemaal kunnen geloven dat ook zij jaagde.

K I A R A

 

"Het was echt smakelijk, mevrouw," Kiara glimlachte beleeft naar Coralina. Toen ze haar bord en kom in de keuken had gezet liep ze achter Alexander aan. "Meestal konijnen maar soms zwijnen of een hert." antwoordde hij. "Zwijnen?" haar stem klonk verbaast. Een hert schoot ze ook wel eens, maar niet vaak. Maar zwijnen echt nooit. "Maar ik vis ook wel eens. Jij?" Vroeg hij haar. "Ik schiet ook meestal konijnen. Zwijnen schiet ik nooit, herten soms, als ik een kleintje zie. Vissen heb ik nog nooit gedaan." zei ze. Vis vond ze ook niet zo lekker. Toen ze hem aankeek lachte ze om zijn blik. Hij geloofde niet dat ze jaagde. Ze keek uit het raam naar buiten, naar de weide. "Ik wil even naar Enjoy." zei ze en ze stond op. Buiten liep ze rustig naar de wei en floot zacht. Enjoy hinnikte en liep op haar af. Kiara glimlachte en drukte een kus op zijn neus. Kiara keek op toen ze een geluid hoorde. Een krakende tak. Langzaam draaide ze zich om en keek recht in de ogen van een van de jongens die haar een jaar terug het dorp uit had gejaagd. "Kijk eens wie we daar hebben! Ik dacht dat ik je weg had gejaagd? Wat doe je hier? Moordenaar." zei de jongen met een lage stem. Kiara sloeg haar ogen neer en draaide haar rug naar de jongen. Shit.

I just love the way she moves...

"Zwijnen?" Alexander lachte zacht om haar verbazing en knikte. "Als is het meer gedoe dan een hert of een konijn." Bekende hij. Hij vond het echt grappig dat ze verbaast was. Ook vertelde hij dat hij vissen ving. Het was rust gevend vond hij. Gewoon wachten tot er eentje toe hapte en verder nergens over naar denken. Beter kon het gewoon niet vond hij. "Ik schiet ook meestal konijnen. Zwijnen schiet ik nooit, herten soms, als ik een kleintje zie. Vissen heb ik nog nooit gedaan." Hij knikte en beet kort op zijn lip. "Als we samen een keer gaan, gaan we op konijnen jagen." Sprak hij beslit. Dat aangezien ze daar dus alleen op joeg. Hij wou haar niet dwingen om op wat anders te gaan jagen. Alexander volgde haar blik naar buiten en keek haar weer aan toen ze begon te praten. "Ik wil even naar Enjoy." Alexander knikte en keek haar naar. Hij besloot maar niet mee te gaan aangezien ze nu vast wel even alleen wou zijn. Hij durfde te wedden dat dit een wat rare en vermoeiende dag voor haar zou zijn. Toen ze eenmaal de kamer uit was bleef hij zitten en staarde wat voor zich uit. Hij moest nog steeds hout hakken voor zijn moeder. Maar om nu weer terug te gaan naar het bos had hij niet. Alexander besloot dan maar te controleren of er nog water in de bak in de weide zat. Hij stond op en liep naar buiten. Toen hij een jongen zag staan trok hij kort zijn wenkbrauw op en bleef in de deur openning. "Kijk eens wie we daar hebben! Ik dacht dat ik je weg had gejaagd? Wat doe je hier? Moordenaar." Kort bleef hij stil staan voor hij zich bekend maakte dat hij er ook was. "Dat kan ik beter aan jou vragen." Nadat hij dit zei ging hij in een uitdagende houding staan en keek de jongen aan. "Je bent ongevraagd op mijn land, en mag ik je er aan herinneren dat het niet netjes is een dame lastig te vallen?" Hij stapte naar kiara toe en ging vervolgens beschermend bij haar staan. "Ik vraag je van mijn land af te gaan." Alexander bleef de jongen strak aan kijken. "Nu zijn er twee keuzes, keuze een je verterkt nu en komt nooit meer terug. Of keuze twee ik gooi je persoonlijk van mijn land af en ik zorg dat je me niet snel vergeet!" Aan de toon in zijn stem te horen meende hij dit en dat was ook waar. "Als ik jou was zou ik voor keuze 1 gaan. Al vind ik keuze twee zelf wel leuk." Een grijns verscheen op zijn gezicht terwijl hij dit zei.

K I A R A

 

Alexander lachte om haar verbaasde uitdrukking, waarop ze verlegen haar hoofd naar de grond richtte. "Als we samen een keer gaan, gaan we op konijnen jagen." sprak hij. Kiara keek hem weer aan. "Ik wil ook wel zwijnen proberen hoor, ik kan alleen niet garanderen dat ik dat kan." antwoordde ze met een glimlach. Toen ze zei dat ze even naar haar paard wilde knikte Alexander, waarop ze opstond en naar buiten liep. 

Ze keek verbaast op bij het horen van de stem van de andere jongen. Ze draaide haar rug naar hem toe, maar Enjoy voelde haar angst en hief zijn hoofd hoog. Hij maakte zich groter en hinnikte laag naar de jongen. Hij legde zijn oren in zijn nek en sloeg met zijn hoofd. Kiara stak haar hand naar hem uit en maande hem tot rust. "Dat kan ik beter aan jou vragen." ze keek om, recht in de ogen van Alexander, die ook naar buiten was gekomen. "Je bent ongevraagd op mijn land, en mag ik je er aan herinneren dat het niet netjes is een dame lastig te vallen?" met die woorden liep Alex op haar af en ging beschermend voor haar staan. "Hmm, misschien mag ik je er aan herinneren dat deze dame hier haar eigen ouders heeft vergiftigt? Pas maar op, straks vermoord ze jullie familie nog wel." sprak de jongen op uitdagende toon. "Ik vraag je van mijn land af te gaan." zei Alexander. Kiara luisterde naar de rest van zijn woorden en keek voorzichtig langs Alex' arm naar de reactie van de jongen. Deze deed weifelend een stap achter uit. "Het ziet ernaar uit dat je een beschermer hebt, Kiara. Maar hij zal er niet altijd zijn!" maar toch leek de jongen de waarschuwing van Alexander serieus te nemen, en hij draaide zich om. Kiara beet op haar lip en keek naar de grond. "Dank je wel..." zei ze, maar het was nauwelijks hoorbaar. 

I just love the way she moves...

"Ik wil ook wel zwijnen proberen hoor, ik kan alleen niet garanderen dat ik dat kan." Alexander knikte en bleef haar aan kijken. "Ik leer het je wel." Verzekerde hij haar. Zo moeilijk was het niet. Je moest gewoon snel en dodelijk zijn. Zo dacht hij er over. De pijl in een goeie plek richten en dan zo snel mogelijk de keel door snijden zodat het dier niet te lang zou lijden. Hij vond het misschien leuk om te jagen maar hij zorgde er voor dat de dieren niet te veel pijn leden want dat was niet goed. Zo erg was hij nu ook al weer niet. Alexander was verrast dat de jongen op hun terein was gekomen. Natuurlijk was het niet van hem maar het was wel van zijn familie wat betekende dat het ook van hem was. Hij woonde en werkte hier. Ook vond Alexander het maar niks dat Kiara bedriegt werd. Misschien zou ze nu inderdaad gaan vertrekken zoals ze eerder had gezegt en dat wou hij echt voorkomen. Hij vertelde de jongen dan ook de waarheid en ging beschermend bij kiara staan. "Hmm, misschien mag ik je er aan herinneren dat deze dame hier haar eigen ouders heeft vergiftigt? Pas maar op, straks vermoord ze jullie familie nog wel." Alexander bekeek hem wat met een opgetrokken wenkbrauw. "Daar ben ik het helemaal niet mee eens." Terwijl hij dit toch rustig zei begon de woeden zich alleen maar op te hopen en wou hij gewoon dat deze jongen verdween. En dat leek hij ook te doen naar zijn dreigement. Hij koos dan ook voor keuze een. Iets wat hij wel jammer vond maar dat liet hij maar niet zien. "Het ziet ernaar uit dat je een beschermer hebt, Kiara. Maar hij zal er niet altijd zijn!" Alexander staarde de jongen na tot dat hij zeker wist dat hij niet terug zou komen voordat hij zich omdraaide naar Kiara en naar haar keek. Hij hoorde haar wat zeggen maar wat ze zei dat wist hij niet zeker. Zonder echt naar te denken legde hij zijn wijs vinger onder haar kin en tilde die op zodat ze hem aan moest kijken. Zijn blik gleed over haar gezicht en eindigde op haar lippen voordat hij weer terug naar haar ogen keek. "Maak je geen zorgen bij mij ben je veilig." Fluisterde hij. Wannaar hij zijn wijs vinger onder haar kin vandaan haalde en haar plots tegen hem aan trok in een knuffel. Niet echt wetend of ze dit wel goed vond maar dat zal hij snel genoeg merken. Hij daar in tegen vond het wel goed. Alexander drukte haar onbewust wat dichter tegen hem aan voor hij haar los liet en een stap naar achteren deed. "Sorry." Sprak hij zacht met een wat twijfelende blik in zijn ogen, terwijl hij een hand door zijn haren liet gaan.

K I A R A

 

Kiara was erg verbaast over dat de jongen zomaar op het land van Alexander's familie kwam. Ze hadden haar meestal alleen tot het bos achtervolgt en haar daar opgejaagd. Niet dat zij vaak bij andere was... 
"Daar ben ik het niet helemaal mee eens." Alexanders stem klonk rustig, maar Kiara betwijfelde of hij dat ook echt nog was. De jongen keek haar aan en gromde iets, waarna hij zich uit de voeten maakte. Kiara wendde haar hoofd naar de grond en mompelde een sorry, die Alexander blijkbaar niet verstaan had. Ze voelde ineens een vinger onder haar kin en haar hoofd werd omhoog geheven. Hij liet haar hem aankijken. Zijn blik gleed over haar gezicht en ze verplaatste haar gewicht onzeker van haar ene been op de andere, hoewel ze haar hoofd niet weg trok. "Maak je geen zorgen, bij mij ben je veilig." zei hij. Hij haalde zijn hand weg en trok haar ineens tegen hem aan. Kiara schrok, maar besefde optijd dat het goed bedoelt was. Alexander liet haar al snel los en deed een stap naar achter. "Sorry" zei hij. Kiara knikte. "Nee, maakt niet uit... Geloof ik. Maar je weet dat ik hier niet wil blijven. Ik wil jullie niet tot last zijn..." ze sprak zachtjes, omdat ze wist dat hij haar zou tegen houden. Ze voelde de neus van Enjoy in haar rug. Ze keek voorzichtig naar Alexander. "Het is echt beter, ik voel me niet fijn hier... En hij merkt dat." ze wenkte naar haar paard.

I just love the way she moves...

Alexander was blij dat Kiara niet boos was. Het had natuurlijk gekunt dat ze woedend zou worden. Dat ze er niet van gedient was en dat soort dingen. "Nee, maakt niet uit... Geloof ik. Maar je weet dat ik hier niet wil blijven. Ik wil jullie niet tot last zijn..." Verbaast keek hij haar aan. Bedoelde hij nu dat ze terug zou gaan naar het bos? Maar daar was ze niet veilig. Dat kon niet anders. Alexander wist niet goed wat hij hier op moest zeggen of ook maar op moest reageren. Hij liet weer een hand door zijn haren gaan terwijl ze verder sprak. "Het is echt beter, ik voel me niet fijn hier... En hij merkt dat." Hij staarde kort naar zijn voeten voor hij haar weer aan keek. "Kiara." Sprak hij. Het was meteen aan zijn stem te merken dat hij het hier niet mee eens was. "Ik laat je niet alleen dat bos weer in gaan. Des noods ga ik met je mee om te weten dat je veilig bent." Ja dat ging hij doen. Dat was een goed plan vond hij zelf. Zijn moeder zou het begrijpen zijn vader niet helemaal maar dat was niet zijn probleem. Hij was oud genoeg om zijn eigen keuze's te maken. Misschien kon hij haar naar een dorp of stad brengen waar ze zich wel op haar gemak zou voelen en natuurlijk thuis zou voelen. "Of ik breng je naar een andere dorp of stad waar je je wel fijn voelt. Ik laat je in elk geval niet terug gaan naar het bos in je eentje." Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek haar aan. Alexander meende dit echt.

K I A R A

 

Alexander haalde een hand door zijn haar. "Kiara." zei hij, en ze hoorde al aan zijn toon dat hij tegen haar in zou gaan. "Ik laat je niet alleen dat bos weer in gaan. Des noods ga ik met je mee om te weten dat je veilig bent." zei hij. Beledigt keek ze hem aan. Dacht hij dat ze zwak was? "Of ik breng je naar een andere dorp of stad waar je je wel fijn voelt. Ik laat je in elk geval niet terug gaan naar het bos in je eentje." Hij sloeg zijn armen over elkaar. Kiara zuchtte. "Alex, ik blijf hier niet." zei ze zacht. Ergens was ze bang dat ze hem boos zou maken. "Ik kan prima overleven daar, en Enjoy ook. We voelen ons gewoon fijner in het bos." Kiara pakte Enjoy's hoofdstel van de paal en deed dat om bij de hengst. Ze hield de teugel in haar hand en draaide zich weer naar Alexander. Ze keek hem vragend aan.

I just love the way she moves...