Het huis van Jannys was gelegen in de grijze havens. Deze plek had een grote geschiedenis, aangezien hier alle boten gevuld met elfen en Istari Midden-Aarde zijn vertrokken naar een land waar ze niet dood konden gaan, of dat was toch wat er verteld werd. In het huis van Jannys lagen heel wat geschiedenisboeken, boeken die ze geregeld wel eens bekeek. De magie van deze plek, was net zoals op de andere plaatsen van de elfen verdwenen sinds dat de ene ring werd vernietigd. Het tijdperk van de elfen was toen geëindigd en dat was best wel merkbaar. De vroegere zo krachtige en veilige plaatsen, lagen er nu bij als ruïnes of werden bewoont door dieren.

Op een bepaalde ochtend liep ze haar huis uit en ging zoals wel vaker op de steiger gaan zitten en staarde over het wateroppervlak naar de horizon. Zoals wel vaker, verbeeldde ze zich dan in dat ze een schip zag van elfenmakelij en dat er elfen terug keerden naar Midden-Aarde. Maar dat zou echter nooit gebeuren, zelfs alle blauwe tovenaars waren verdwenen. Magie was aan zijn laatste opmars bezig, wat best wel jammer was. Een zucht verliet haar lippen en ze keek rond. Het leek alsof er iets speciaals ging gebeuren binnenkort, alleen kon ze niet echt bedenken wat.

Langzaam liep hij op het strand. Het was weer één van die dagen dat hij de lokroep van de zee in zijn oren hoorde. Op zo'n dagen verlangde Yern er niet meer naar om in Midden-Aarde te blijven. Wat bond hem immers nog aan de inwoners? Al zijn soortgenoten waren al naar Valinor gereisd, en zouden nooit meer in Midden-Aarde terugkeren. Wat weerhield hem ervan om net als zij een schip te maken en Midden-Aarde te verlaten? Toch was er een stemmetje in zijn hoofd dat hem altijd weerhield dat te doen. Nog niet. Dat was wat het stemmetje dan zei. Was het zijn geweten dat vertelde dat hij de elfen van Midden-Aarde nog niet in de steek konden laten? 

Met fijngeknepen ogen keek hij naar de horizon. De elf die achter hem zat merkte hij zelfs niet op...

Jannys mompelde wat in de ouden elfentaal, een taal die niet erg veel wezens nog leken te kennen. Maar ze had gemerkt dat de meeste geschriften van de istari in het oude elfs waren geschreven, je kon er ook in de gewone elfentaal vinden. Maar zijzelf vond dat de meest leerrijke boeken in het oud-elfs waren. Toen ze voor zichzelf besloot dat het tijd was om te gaan, stond ze op. Op het moment dat ze zich omdraaide schrok ze echter. Op enkele meters stond een andere elf en het feit dat ze van hem schrok, was omdat de Grijze havens meestal verlaten waren. Heel even bleef ze staan om van de schrik te bekomen en liep toen de kade terug af. Bij de elf bleef ze echter staan en zei toen zacht. "Mooi uitzicht hè? Ik kan er ook altijd zo van genieten." zei ze. Wat kon ze ook anders. Ze was als de dood dat hij zal proberen haar weg te jagen, zoals de meeste elfen deden, maar hij stond in haar woongebied en ze moest hoe dan ook voorbij hem lopen om terug bij haar huis te komen. Dus dat ze onopgemerkt zou blijven, zat er niet bepaald in, dus koos ze ervoor om toch te proberen een gesprek aan te gaan.

Yern lachtte. "Weet je wat ik zo aan mensen, orks, dwergen en elfen haat? Weinigen zien de schoonheid van de natuur. Ze stampen hem plat, hakken en doden voor hun plezier en vermaak. Het is walgelijk. Dat is de reden waarom ik niet zoveel contact heb met andere wezens die spreken met hun mond. De natuur is een veel boeiendere verteller." Lachend keek hij haar aan. "Maar blijkbaar zit er in jouw een natuurliefhebber. Fijn dat die er nog zijn. Het uitzicht is inderdaad prachtig en voor mij reden genoeg om in Midden-Aarde te blijven." Hij stak zijn hand uit. "Mijn naam is Yern, één van de weinige elfen die er nog rondloopt. Net als jij..." Hij lachte. Hij kwam niet veel personen tegen die nog net van uitzichten en de natuur konden genieten zoals hij dat kon, dus het was voor hem heel leuk om iemand te ontmoeten die er net zo over dacht als hij. Zo voelde hij zich voor een moment minder alleen. En tevens had hij een raar gevoel bij deze vrouw, alsof ze bijzonder was... Hij kon zijn vinger er alleen nog niet opleggen op welke manier ze dat was...

Jannys hoorde dat de elf een vraag stelde, maar ze had zo het idee dat de elf daar zelf meteen op zou antwoorden. En ja hoor, enkele tellen later zei hij het al. Zoiets was gewoon voorspelbaar. "If you respect nature, nature will respect you." zei ze en keek wat afwezig voor zich uit. Dit was iets dat ze zichzelf had aangeleerd, of eerder gezegd had ondervonden. De dieren hielpen haar maar wat graag met bijvoorbeeld zoeken naar een verloren speld of zo. De elf stelde zich voor als Yern, een naam die ze nog niet eerder had gehoord. "Ik heet Jannys" sprak ze toen hij ermee op hield. "Ik woon hier op de grijze havens, voor zover ik weet als enige wezen, ik zie hier zelden nog iemand, sinds de laatste boot hier is vertrokken." zei ze en zuchtte eventjes. Ze had dat vertrek gezien en zelfs even met de drie hobbits gesproken die achter waren gebleven, maar sindsdien had ze van die kleine wezentjes niets meer gehoord. Om nu nog iemand te zien of te horen moest je ver reizen, waardoor Jannys een doler is geworden.

Verbaasd keek Yern haar aan. Nooit had hij gedacht dat hij een elf zou ontmoeten wiens levensstijl zo eigenaardig veel op hem leek. Er hing ook iets eigenaardig om haar heen vond Yern. Iets dat hij niet plaatsen kon, maar hem toch op een vage manier aan Radagast, Sauruman en Gandalf deed denken. Maar dat was natuurlijk onzin. De echte magie was nu allemaal in Valinor. Hijzelf had van Radagast beperkte helingencursussen gehad, maar ondanks dat de resultaten wonderlijk waren, kon dat in de verste verte geen magie genoemd worden. In niets leek het op wat de Istari verwezenlijken konden. En toch hing er iet rond deze vrouw, rond Jannys, dat hem akelig veel aan hen deed denken. "Klopt, ik weet hoe dat voelt. Ik woon in het midden van een verlaten bos. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik meestal geen behoefte heb aan menselijk contact, maar af en toe een leuk gesprek zoals dit is best wel fijn, moet ik toegeven." Hij staarde net als zij naar de open zee.

"Als elf ben je eigenlijk genoodzaakt van alleen te wonen, zo goed als iedereen van onze soort is verdwenen." zei ze. Jannys herinnerde zich nog erg goed hoe Elrond haar had gevraagd om mee te gaan naar Valinor, maar dat zij dat geweigerd had. Waarom dat precies was, is ze nu alweer vergeten. Dat was zo lang geleden ook. Haar blik stond ondertussen op oneindig en ze raakte in haar gedachten verstrikt. Er zaten honderden onopgeloste vragen in haar, zoals waar kwam haar magie vandaan? Wie is of waren haar biologische ouders? Hoe moest ze met haar gift omgaan? En nog zoveel meer. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich op haar ademhaling en langzaam maar zeker kwam ze terug tot rust en was ze weer evenveel zen als voor haar gedachtestroom. Rustig keek ze terug opzij naar de andere helft die naast haar stond, zelf had ze geen idee hoelang ze 'weg' was geweest, maar ze hoopte dat het niet al te lang duurde. Toen herinnerde ze zich het laatste wat de elf nog tegen haar had gezegd. Vlak voor haar gedachtestroom was begonnen. "Ik verlang naar gezelschap net zoveel ik het verafschuw." zei ze toen kort. Ze weerhield zich om te vertellen over de elfen die haar meden en kleineerden nog voor de val van Sauron. Onwetendheid bracht angst met zich mee, dat zag ze genoeg gebeuren. Van zodra ook maar iemand een vermoeden kreeg over haar magie, was dat wezen verdwenen. Dus leek het haar meer dan logisch dat ze er niets meer over zei en haar getover tot het minimum hield.

off: ik vraag me af, hoe kan hij 'voelen' dat ze speciaal is maw magisch?

"Als je geen schip bouwt om te gaan, dan moet je een reden hebben om te blijven." zei ze toen, dat leek haar het meest logisch. Als je niet vertrok, had je een reden om te blijven. Haar reden was om alle oude geschriften na te gaan, in de hoop meer te weten te komen. Alle elfen die ze ooit had leren kennen, hadden allemaal geweigerd haar ook maar iets te vertellen over magie (zoals van de Istari) of haar afkomst. "Ik hoef jou reden niet te weten." zei ze toen en keek even snel om, ze had het gevoel door iets begluurt te worden, alleen konden haar elfenogen niets verdachts zien. Zou ze het zich verbeeld hebben? Ze liet haar lichaam terug ontspannen en keek toen weer voor zich uit. Nochtans bleef haar gevoel haar alarmeren voor iets of iemand. Het liefst sprak ze nu gewoon een spreuk uit om zo te weten te komen wat het was, maar ze durfde niet in het bijzijn van een andere elf.

"Ik weet het niet..." zei ze toen de ander vroeg of er iets loos was en ze beet op haar lip. Ze draaide zich opnieuw om en keek nu heel erg goed om zich heen, maar haar ogen zagen niets. Ze tuurde in de lucht, maar ook daar zag ze niets, wat er niet hoorde te zijn. "Alles lijkt normaal, maar toch..." mompelde ze nog net verstaanbaar en keek de elf even aan. "Iets waarschuwt me." zei ze toen vaag, ze sloot haar ogen en probeerde met haar oren te luisteren, maar opnieuw met weinig succes. Ze deed haar ogen terug open en bedacht toen dat ze er vast heel erg vreemd uit moest zien. "Je zult me waarschijnlijk een freak vinden..." zei ze toen zonder er al te veel over na te denken en had meteen spijt dat ze die woorden had gezegd.

Jannys
Ze keek hem aan en legde haar hand op zijn hand en probeerde zo zijn boog naar beneden te duwen. "Als ze slechte bedoelingen hadden, hadden ze ons nu al aangevallen, tenzij hij of zij in zijn eentje is." zei ze in een poging de gemoederen te bedaren. Ze haatte haar magische gevoelens soms, wie weet was er helemaal niets aan de hand. "Dit is gewoon een verlaten stad, met zijn nodige vibes..." zei ze en glimlachte even om hem gerust te stellen, maar zelf slaagde ze er ook niet in om rustig te blijven. Jannys dacht na, misschien dat ze meer duidelijkheid konden scheppen in haar gevoelens als ze de hele stad konden overzien en ze dacht meteen aan de bergen. "Laat ons even klimmen, boven heb je een veel mooier uitzicht dan hier." zei ze.