Langzaam liep Dany door het oude Bokland. Niets wees erop dat er vandaag iets zou gebeuren dat abnormaal was in het leven van een Hobbit. Hij walgde. Waarom was alles zo vredig als hij zin had in een lang avontuur? Het liefst iets met draken en een stel dwergen. Maar dat was hem niet gegund. Links en rechts wenste hij een paar vrienden een "goeiemorgen." maar liep stug door. In een praatje had hij geen zin. Het enige wat hij vandaag kon doen was een bezoekje brengen aan de rivier, en zijn voeten baden. Erg avontuurlijk kon je dat niet noemen.

Milo hield zich niet zo bezig met avonturen, al vond hij het wel altijd enig om de verhalen ervan te vertellen. Hoe vaak hij al niet het verhaal van Frodo en Sam had vertelt of het verhaal van Bilbo en de draak Smaug. De kinderen waren dol op die verhalen en hijzelf vond het enig om geïnteresseerde gezichten te zien. Vaak zat hij in de herberg van zijn familie, maar toch hield hij ervan om af en toe eens een wandeling te maken. Net zoals hij vandaag dus deed. Rustig liep hij door Bokland en zette koers naar de Anduin rivier. Het was een behoorlijke warme dag voor de tijd van het jaar en het leek een aanlokkelijk idee om van het frisse water in de rivier te genieten. Toen hij er eindelijk aankwam, vielen zijn ogen op een andere hobbit. Hij herkende de jongeman vaag, maar kon niet meteen op die zijn naam komen. Dus vriendelijk als Milo was, liep hij naar de andere hobbit toe en begroette hem. "Goedemorgen, mijn beste." zei hij en glimlachte breed. Milo was goedgezind en hij wou dat best laten tonen naar degene om hem heen.

Pearl trok de deur achter haar dicht terwijl ze de mand op pakte die buiten voor de deur stond. Haar moeder wou meer vrolijkheid in huis dus moest ze bloemen voor haar plukken. Even streek ze haar jurk glad voor ze zich aan de wandeling waagte. Ze was eerlijk gezegd blij dat haar moeder haar op pad stuurde aangezien ze even tijd voor haar zelf nodig had. Pearl had een glimlach op haar gezicht terwijl ze richting de rivier liep. Het weer was heerlijk. De zon scheen al was het misschien toch iets te warm. Vandaar dat ze ook een jurk aan had van een lichte stof. Haar blauwe ogen gleden over de omgeving en het duurde niet lang voor ze bij de rivier aan kwam. Al snel zag ze twee andere hobbits zonder daar ook maar haar aandacht op te richten begon ze met het plukken van enkele bloemen doe ze vervolgens voorzichtig in haar mandje legde. Haar blik gleed langs de rivier en al snel viel haar blik op een prachtige bloem. Met een grotere glimlach liep ze er naar toe. Eenmaal bij de kant ging ze op haar knieën zitten en boog naar voren om hem te kunnen pakken. Ze boog steeds een stukje verder. En wanneer ze hem eindelijk had gleed haar hand waar door ze zich kon ondersteunen weg waardoor ze niet lang daarna in het water viel. Door de schrik liet ze een klein gilletje horen waardoor haar mond wat open stond en er water in kwam. Eenmaal boven hoeste ze om het water uit haar longen te krijgen terwijl ze naar de zijkant probeerde te komen.

[ik dacht laat ik maar meteen wat laten gebeurenxd]

Langzaam keek hij op naar de Hobbit die hem een goedemorgen had gewenst. Hij knikte hem beleefd toe. 'Goeiemorgen. Kreeg je een dagje vrij van je vader?' Langzaam rekte hij zich uit, om op te merken dat af en toe geen avontuur beleven ook best fijn kon zijn. Langzaam strekte hij zich uit en maakte met een beleefd knikje duidelijk dat Milo zijn voorbeeld moest volgen. Hij vond het erg fijn dat een Hobbit met toch wel een klein beetje avontuurlijke genen (hij luisterde altijd vol enthousiasme naar zijn avonturen), hem gezelschap zou houden. Langzaam stak hij zijn voeten in het verkwikkende, koele water. Op een warme dag als deze (zelfs al was het nog maar ochtend) was dat nog aangenamer dan anders. Dany begreep niet waarom de meeste Hobbits een heilige angst voor water, zwemmen en varen hadden. Akkoord, de rivier kon soms verraderlijk zijn, zelfs voor een ervaren zwemmer als hij (je kan niet op avontuur gaan zonder dat je de zwemkunst machtig was, althans dat was zijn mening) bleef het altijd gevaarlijk. Maar kon je niet even goed aan land sterven, door de verachtelijke pijl van een Ork als door te verdrinken in het water? Natuurlijk hadden de meeste Hobbits nog nooit een Ork van dichtbij gezien, maar toch had de Grote Oorlog ook bij hen iets te weeg gebracht. Dany was geschrokken van de reacties van zijn andere, anders zo vredevolle medehobbits. Zij die anders nooit voor avontuur of gevechten te vinden waren hadden nu Sauruman verdreven. Dany had een aanzienlijk aantal Hobbits al geleidt in ondergrondse acties voor Pepijn, Merijn, Sam en Frodo het heft in eigen handen namen. Hij was er trots op. Ondanks dat hij Sjaakie niet verjaagd had voor het gezeldschap hem helpen kwam, toch had hij moeite gedaan om hun gezag te ondermijnen, met iedereen die hem daarin wilde steunen, en zo veel pijn, leed en levens gespaard.

'Nog iets interessant gehoord, van avonturen?' vroeg hij vriendelijk aan Milo. Hij mocht deze Hobbit wel, ondanks dat Dany vaak het minst goed overweg kon met zijn eigen soortgenoten.

Dany schrok van het geluid van de rivi Toen zag hij iets onder water dat daar duidelijk niet thuishoorde. Een meisje met d'r haren wijd uitgespreid door het water en haar ogen gesloten. Ze kwam hem vaag bekend voor. Zonder te twijfelen sprong hij in het water . Met kwieke slagen dook hij onder water en vocht tegen de stroming om bij de jonge Hobbitvrouw te geraken. Ze werd door de stroming echter veel te snel meegezogen en het duurde even voor hij bij haar was. Met zijn armen onder haar oksels zwom hij weer naar boven en ademde dankbaar de lucht in. Meteen zwom hij met het meisje naar de kant van de oever en  Dany luisterde naar haar hart, en prees de Valar toen hij haar hartslag nog voelde. Hij deed snel zijn jas uit en gooide die over haar heen. Zachte tikken tegen haar wang brachten de kleur terug. Dat scheelde niet veel... ..

Met het geld dat hij van zijn avonturen meebracht (in tegenstelling tot Bilbo waren dat wel kisten vol met goud), ondersteunde hij de arme Hobbitgezinnen in de regio als ze het moeilijk hadden. Dit mooie meisje was de dochter van een gezin dat hij al een tijd nu en dan wat goud gaf zodat ze konden overleven in deze barre naoorlogse tijden. Als dank mocht hij dan zo nu en dan bij hen komen eten, en zo hadden ze elkaar ontmoet, al kon hij haar naam niet herinneren.  ^{Wat hebben meisjes toch altijd met drama?}  

off: ik zou je willen vragen om niet te godmodden, dat haat ik nl.
en Milo hielp om haar op het vaste land te trekken. (dit is een duidelijk voorbeeld van godmodden)
bezorgde lach keek hij toe hoe ze haar ogen weer opende (hoe kan jij daarover beslissen, het is aan Rhaelys om te beslissen of ze snel bijkomt of niet... niet aan jou)

on:
Milo keek de andere hobbit aan die hij stilaan herkende als Dany. Hij hoorde de vraag of hij een dag vrij had gekregen van zijn vader en knikte alleen maar ter bevestiging. Hij merkte het gebaar op van de ander en na er even over na te denken, rolde hij zijn broekspijpen op en stapte het koele water in. Dany vroeg hem of hij nog iets interessants van avonturen had gehoord en vertelde hem toen over de hobbit Hugo die onlangs nog naar Bree was geweest en terug was gekomen met verschillende verhalen over andere hobbits en mensen. Terwijl hij door het water stapte, zorgde hij ervoor dat hij zo dicht mogelijk aan de kant bleef, het water zag er verraderlijker uit dan gewoonlijk en het leek hem niet zo wijs om nu een duik te nemen.
(ik negeer hier jou beslissing dat hij lag te slapen)
Hij merkte dat Dany er wat slaperig uitzag, dus bleef hij gewoon in het water staan en begon rond zich heen te kijken. Slapen was voor 's nachts vond hij, maar het leek hem onbeleefd om zomaar weg te gaan. Plots hoorde hij een gil, aan die gil te horen wist hij dat het afkomstig was van een vrouwelijke hobbit. Milo zag dat Dany meteen in actie schoot en zich het woeste water inschoot en daarbij hem nat maakte. Dit maakte hem niet zo veel uit, Milo stapte de kant op en rende over het land verder tot de plek waar het meisje de rivier in was gesukkeld. Hij zag een mandje staan, wat hij vermoedde van haar was en nam het beet. Hij zocht naar de twee in het water en merkte dat ze een stuk verder aan wal probeerden te komen. Snel liep hij naar hen toe en hielp eerst om het meisje uit het water te halen en vervolgens hielp hij Dany. Hij merkte dat de andere jongen zijn natte jas over het meisje heen legde, wat hem niet zo slim leek. Dus ging hij naar hen toe, trok de natte jas weg en legde zijn, nog droge, jas over haar heen. Hij herkende het meisje meteen als Pearl Proudfoot. "Dat is Pearl, ik vraag me af hoe ze in de rivier is geraakt." zei hij toen zacht en hurkte zich naast haar neer om te kijken of ze verder nog verwondingen had.

Na veel gespartel dacht ze eindelijk bij de kant te zijn en word wortel van een boom wist te pakken voelde ze hoe de stroming haar te pakken kreeg. Ze probeerde de wortel vast te houden, maar door de angst zat er nou niet veel kracht in haar hand waardoor ze mee getrokken werd. Pearl had nooit leren zwemmen, had het ook nooit hoeven doen. Maar op dit moment wenste ze dat haar moeder haar wel had leren zwemmen. Dat zou haar leven kunnen redden. Ze voelde hoe de stroming haar in zijn greep hield, soms verdween ze een paar seconden onder water waar door ze weer water binnen kreeg. Veel zin om te gillen had ze niet, nee ze had haar energie nodig om hier weg te kunnen komen. Maar of dat ging lukken was een ander verhaal. Het duurde niet lang ze licht in haar hoofd werd en wazig begon te zien. De pogingen om naar de kant te komen werd steeds minder, vervolgens werd het zwart voor haar ogen en zakte ze weg. Terwijl ze verder mee werd gesleurd voelde ze niet dat iemand haar te pakken had en mee naar de kant trok. Toen ze weer bij begon te komen, knipperde ze eerst langzaam maar daarna sneller met haar wimpers. Hoe was ze in vredes naam op het land gekomen. Ze draaide zich op haar zij en hoestte wat voor dat ze zich weer op haar rug draaide en de twee mannelijke hobbits zag. De een drijf nat van het water en de ander nog redelijk droog. Ze liet haar blik kort over hun gezichten gaan voor ze haar blik verlegen weg liet dwalen. Pearl ging wat recht op zitten en keek naar de jas die nu op haar schoot lag. Ze slikte moeizaam en begon licht te blozen van schaamte. Haar blik bleef op haar schoot terwijl ze bedacht wat ze moest zeggen. "B-bedankt." Fluisterde ze. Haar blik gleed kort naar Milo en Dany. Uiteindelijk keek ze weer naar haar schoot en ze haalde wat natte plukken haar uit haar gezicht voor ze weer op keek. "Ik heb mijn leven aan jullie te danken, ik weet niet hoe ik jullie kan bedanken." Ze probeerde een kleine glimlach op haar gezicht te toveren wat niet bepaald lukte. Ze sloeg haar armen om haar zelf heen en keek nog steeds beschaamd. "Ik had die bloem beter niet kunnen plukken." Fluisterde ze. Ze keek terug naar Milo en Dany en beet kort op haar onder lip. "Ik heb vast jullie ochtend verpest, het is beter als ik weer verder ga" Haar stem nog steeds zacht. Pearl wou op staan maar voor dat ze weer op haar voeten stond werd ze al weer licht in haar hoofd. "Ik denk dat ik even blijf zitten." Pearl ging weer zitten werd nu echter nog rooier dan ze al was. Ze staarde naar haar jurk en pakte er een stuk stof van terwijl ze het uitwring. "Bedankt." Sprak ze weer terwijl ze de hobbit mannen aan keek.

[Zou je inderdaad niet meer willen godmodden ? Het mag eventueel wel van mij zolang er toestemming is en het niet te veel is.]

Milo keek rustig toe hoe Pearl langzaam aan bij kwam en ook begon te spreken. Hij glimlachte haar vriendelijk toe en hoorde haar vragen hoe ze hen kon bedanken. "Ik heb gewoon een hobbit in nood geholpen en ik hoef er niets voor terug. Het doet me al een plezier dat je nog leeft. Heb je trouwens ergens anders nog pijn?" vroeg hij wat bezorgt en keek de ander aan. Niet veel later wilde ze op staan, maar ze ging al even snel terug gaan zitten. "Waarvoor heb je die bloemen eigenlijk nodig?" vroeg hij toen nieuwsgierig en gaf haar het mandje terug die hij verderop had gevonden. Als het niet van haar zou zijn, zou ze het wel teruggeven. Milo merkte dat Pearl steeds maar roder werd, maar hij vestigde daar geen aandacht op, hij hoopte dat dat zou helpen om haar minder met schaamte op te zadelen.

Langzaam en glimlachend keek hij naar haar. "Het is al goed. Bekom eerst maar even..." Hij kende haar verlegenheid maar al te goed. Als hij bij de familie ging eten, was ze ook altijd erg stil en verlegen. Plots kwam de gedachte bij hem op dat haar ouders wel eens ongerust zouden kunnen zijn. "Misschien is het verstandig als we je ouders gaan inlichten over wat er hier net gebeurd is en dat je in veiligheid bent. Als ze te lang niets van je horen, worden ze misschien ongerust en gaan ze naar je op zoek." Hij streelde lachend door haar haren in de hoop dat ze terug een beetje zou bekomen en zich meer op haar gemak zou gaan voelen. Hij hoopte dat ze zich voor de ene keer over haar verlegenheid heen kon zetten. Per slot van rekening waren ze al vaker samen geweest... Maar dat was nu net wie Pearl was, en Dany had haar ook nooit anders gekend. Ergens vond hij het best wel schattig dat ze zo verlegen was.

Milo luisterde naar Pearl die langzaam en rustig antwoord gaf op zijn vragen. Zo kende hij haar ook, telkens als ze bij hem in de herberg iets kwam drinken met een stel van haar vriendinnen, dan was ze ook steeds rustig. Of dat was toch wat hij dacht dat ze was. "Bloemen kunnen inderdaad wel de boel opfleuren." zei hij en glimlachte eventjes. In de herberg stonden er vaak ook bloemen op de tafeltjes en dat dan vooral in de lente en de zomer. Hij keek toe hoe ze bloed op haar hand ontdekte en dat simpelweg afveegde aan haar rok. Milo vond dit wel leuk, een meisje dat niet begon te gillen bij de eerste druppel bloed die ze zag. Hij merkte wel dat ze zich precies niet helemaal goed leek te voelen, maar veel aandacht schonk hij daar niet aan. Milo gokte dat ze dergelijke nieuwsgierigheid niet zou appreciëren. Pearl boot hen wat te drinken aan in ruil voor hun hulp en hij knikte. Zoiets afslaan zou eerder onbeleefd zijn. "Oke, dat zal ik aannemen." zei hij. Stilzwijgend bestudeerde hij haar gezicht, dat er niet zo veel belovend uitzag. "Weet je zeker dat het gaat?" vroeg hij bezorgd. Milo was altijd wel bezocht om z'n medehobbit. Hoe dan ook zou hij met der meelopen als ze zou vertrekken.

Langzaam keek Elasthor Pearl aan, want ook hij was erg bezorgd. Hij was er tamelijk gerust op dat ze lichamelijk weinig mankeerde, maar hij had de indruk dat ze in schok was en wat er net gebeurd was, had ze volgens hem nog niet echt goed door. Voorzichtig legde hij een hand op haar schouder. "Je bent waarschijnlijk geschrokken, maar dat is normaal" zei hij haar sussend. "Iedereen zou schrikken als ze bijna waren verdronken, je bent veilig nu en dat is wat telt. Je hoeft je nergens meer zorgen om te maken, het is allemaal goed." Hij lachtte haar bemoedigend toe in de hoop dat ze zich wat meer op d'r gemak zou gaan voelen. "En wat die traktatie van jou betreft, ga ik ook erg graag met je mee hoor.

Milo hoorde hoe Pearl begon te preken en schrok van haar boze blik. Hij probeerde alleen maar om te helpen en hij wou niet dat ze snel weer flauw zou gaan vallen. Heel even deed hij zijn handen omhoog en maakte een gebaar dat ze rustiger moest worden. "Sorry dat ik het nog eens dubbelcheckte, maar je zag er daarnet nog lijkbleek uit." zei hij, terwijl hij zijn handen terug omlaag had gedaan en het meisje aankeek. Toen hij zijn handen in zijn broekzakken stopte, vervolgde ze rustiger. "Als je wil mag je mijn droge jas wel gebruiken tot je thuis bent. Ik ben de enige van onze drie die niet doorweekt is." bood hij vriendelijk aan en stak zijn droge jas naar haar uit. De vrouwelijke hobbit leek te denken dat ze hen had afgeschud door haar reactie. "Niet mee willen? Ik loop graag nog met je mee hoor, mijn vader zegt altijd dat je een vriendelijk aanbod niet mag weigeren." zei hij in een poging haar wat rustiger te stellen en merkte dat ze reeds vertrok naar haar huis. Na nog even naar Dany te hebben gekeken, zette hij de achtervolging in. "Had ik je al eens vertelt over de magie die de elfenstad Rivendell vroeger beschermde?" zei hij toen hij eenmaal naast haar liep en bedacht dat hij beter haar wat kon afleiden met een van zijn vele verhalen.