Sunset ging voorzichtig zitten, haar zij zo min mogelijk belastend. Ze wist dat ze bloedde, en dat ze hulp nodig had, maar Jannys was er erger aan toe dan zij. Ze zorgde er dan ook voor dat ze met haar gewonde zij aan de andere kant van Yern zat, zodat hij het niet zou zien. Toen ze vroeg of ze kon helpen schudde hij zijn hoofd. De mannelijke elf keek haar aan, en Sunset zag zijn geschokte gezicht. "Niet jij ook!" zei hij. Sunset schudde haar hoofd, maar hij had de wond al gezien. In elk geval haar doorweekte shirt. "Nee, het is niets, echt!" probeerde ze hem gerust te stellen. Maar Yern tilde haar op en zette haar tegen een boom aan. Hij trok haar shirt voorzichtig van de wond af, en probeerde die zo schoon mogelijk te krijgen. Hij bond het stevig af en keek nog even. Toen pakte hij een van de flesjes. Sunset keek er argwanend naar, tot ze het herkende. Onmiddellijk trok ze haar benen op en wilde zichzelf achteruit schuiven, maar de boom in haar rug hield haar tegen. Ze herkende het goedje. "Nee, Yern... Het gaat, echt!" zei ze, maar haar stem klonk zwakjes. Yern druppelde de vloeistof voorzichtig op haar wond, die meteen begon te roken. Sunset beet op haar lip om het niet uit te schreeuwen. Ze voelde dat Yern haar handen pakte, en zonder na te denken boorde ze haar nagels erin. Toen ze dat door had stopte ze ermee, ze wilde hem ook geen pijn doen. Ze wist wel dat hij haar probeerde te helpen. Toen de pijn minder werd ademde ze een paar keer in en uit en liet ze Yerns handen los. Ze zag dat de afdrukken van haar nagels wel in zijn huid stonden, ze had toch nog een paar keer hard in zijn handen geknepen. "Sorry..." zei ze, en ze wenkte naar zijn handen. Ze luisterde naar zijn woorden en knikte. Nee, Elfen kwam je inderdaad niet veel meer tegen. Het was puur toeval dat ze er nu twee tegen kwam, die ook nog magie beheersten. Ze waren beide een tijdje stil, en even later hoorde ze aan zijn ademhaling dat Yern in slaap was gevallen. Sunset glimlachte en pakte haar boog beter vast. Mochten er toch nog indringers komen, dan was ze klaar voor hen.

Maar indringers kwamen er niet. Na uren werd Yern wakker, blijkbaar verbaast dat hij in slaap was gevallen. Sunset glimlachte, er was niets mis met slapen. Ze waren al ruim 2 dagen weg. Ze hoorde Yerns stem tegen Jannys, die nog niet was bewogen. Yern richtte zich op haar en zei goedemorgen. Sunset knikte hem toe. Ze schaamde zich een beetje van afgelopen nacht. Ze had zich wel erg zwak gedragen. Ze stond op. "Ik ga eten halen." zei ze zacht, en ze liep het bos verder in.

Rustig liep Sunset door het bos. Ze zocht iets van bessen, en misschien kruiden die zouden helpen. Ze waren alle drie gewond geraakt, dus kruiden zouden welkom zijn. Ze plukte wat bosbessen die ze tegen kwam en ging door, opzoek naar wat geneeskrachtige kruiden. Ze vond een bosje koningsfoelie en deed dat ook in haar tas. Toen liep ze terug naar de andere Elfen en zag dat Jannys wakker was geworden. "Je bent wakker!" zei Sunset verbaast, maar ook opgelucht. Ze ging zitten bij de andere elfen en keerde haar tas om. "Het is niet veel..." zei ze, de andere konden de rest zelf wel invullen. Sunset was zelf ook nog redelijk duizelig. "Gaat het weer met je? Hoe voel je je?" vroeg ze aan Jannys. 

-aaah flut. Sorry...-

Jannys
Ze voelde dat ze niet zo heel goed zat, maar ze vertikte het om te gaan verzitten om zo energie te sparen. Niet veel later, alsof de ander wist dat ze naar haar had gevraagd, kwam Sunset van tussen de bomen vandaan en kwam ze bij hen zitten. Ze hoorde de verbazing en opluchting in de ander haar stem en ze besefte stilaan dat ze er vreselijk heeft moeten uitzien. Misschien had ze er wel lijkbleek bij gelegen als een echte dode. De ander gooide de inhoud van haar tas op de grond en Jannys bekeek het rustig. Het waren geen grote hoeveelheden, maar het was beter dan niets. "Genoeg om te overleven." zei ze en keek de ander aan die er ook niet bepaald goed uitzag. Er werd een vraag gesteld over haar eigen toestand. "Hoe ik me voel, is waarschijnlijk zoals ik eruit zie..." zei ze in een poging om grappig te doen om zo de sfeer in de groep te veranderen. "Ik voel me niet in staat om een marathon te gaan lopen, maar ik denk wel dat ik op een paard ga kunnen blijven zitten. Of dat elegant zal zijn is weer een andere vraag..." zei ze. Ondanks het feit dat ze zich miserabel voelde, probeerde ze alsnog optimistisch te zijn en overal het beste van te maken. Jannys voelde rustig in haar zakken en haalde er toen een blad uit en vouwde het open. Ze had per toeval nog een stukje elfenbrood bij zich. "Dit kunnen we ook nog verdelen." zei ze. "Het is mijn laatste stuk, maar we zijn niet zo erg ver van een elfendorp vandaan geloof ik."

Jannys Huntinghawk
Jannys keek de ander aan die er precies op stond dat ze niet alleen op een paard zou zitten. Zelf dacht ze ook niet aan zitten, maar eerder aan liggen op een paard. Ook kon ze met dieren praten, dus kon ze het dier vertellen wanneer het rustiger aan moest gaan doen. Maar hoe dan ook leek het haar geen goed idee om een discussie te starten, dus besloot ze in te gaan op zijn voorstel. "Oké is goed" zei ze en keek toen naar Sunset die erbij stond. "Is jou paard nog in de buurt?" vroeg ze toen. Jannys wou gewoon weten hoeveel dieren ze moest proberen naar hier te krijgen.